De straf

Om een of andere reden zei ze het luidop aan de kassa van de Aldi, terwijl hij volop bezig was hun boodschappen in het winkelkarretje te laden. Dat zij het niet meer kon harden. Hij mocht dan wel een medisch attest hebben, maar het feit dat hij begiftigd was met het zwaarste geslachtsdeel  ter wereld maakte nog niet dat dit een vrijgeleide moest zijn opdat zij zomaar eender wat moest ondergaan, en vooral dat het altijd zo lang moest duren „omdat het gewicht het op gang komen van de opwinding hinderde!”
Ieder ander man zou haar ter plekke hebben gewurgd en er mee weggekomen zijn voor een rechtbank maar hij slikte de vernedering en besloot te wachten tot zij thuis waren. Daar nam hij een leren broeksriem en troefde haar ongenadig af tot zij in zwijm viel. Omdat dit hem een te laffe manier leek om aan de straf te ontkomen, brandde hij met een sigaret nog een punt tussen haar schouderbladen.

`s Avonds bracht zij hem een kopje van zijn lievelingsthee.
„Sorry,” zei ze haast fluisterend, „dat had ik niet moeten doen.”
Zo overviel hem een gevoel van echt geluk en dankbaarheid en was alles opnieuw goed.