Canaria stond op een kleine heuvel, haar ogen glinsterend in het zachte, gouden licht van de dimensie die blijkbaar haar wereld was. Jim, met een mengeling van nieuwsgierigheid en verwarring, keek om zich heen. De lucht had een onwerkelijke tint van lavendel en het landschap leek doordrenkt met een ondefinieerbare magie. Alsof er net met een hem onbekende spray was gespoten. Hij voelde zich als in een droom, een droom waarin alles prachtig en vreemd was.
Canaria draaide zich naar hem om, haar glimlach straalde een serene zekerheid uit.
"Welkom, Jim," begon ze. Haar stem klonk zacht maar krachtig:
"We zijn hier in de dimensie waar alle vrouwen gelukkig zijn. Hier hebben vrouwen de volledige controle over hun leven en hun omgeving. Wat ze bedenken wordt werkelijkheid. Ze zijn vrij om hun passies na te jagen en te genieten van de vruchten van hun arbeid zonder beperkingen van welke aard ook."
Jim fronste lichtjes zijn wenkbrauwen:
"En de mannen? Wat doen zij hier dan?"
Canaria's glimlach vervaagde een beetje, maar haar ogen bleven vriendelijk.
"Mannen hebben hier een ondersteunende rol. Die past bij hun mogelijkheden. Zij zorgen ervoor dat het leven van de vrouwen zo aangenaam mogelijk is. Ze helpen met de dagelijkse taken, bieden gezelschap, en werken samen met de vrouwen om een harmonieuze samenleving te creëren. In ruil daarvoor krijgen ze alles wat ze nodig hebben om te leven, vooral eten en onderdak."
Jim krabde aan zijn hoofd. Hij was niet helemaal overtuigd: "En hoe verdienen de vrouwen hier hun kost?"
"Vrouwen hier zijn ambachtslieden, kunstenaars, genezers, en wetenschappers," legde Canaria uit. "Ze creëren prachtige kunstwerken, ontdekken nieuwe kennis en verbeteren permanent hun levenskwaliteit. Hun werk wordt onderling enorm gewaardeerd en zo genieten zij van de vruchten van hun inspanningen."
Jim keek om zich heen, zijn blik bleef hangen op een groep vrouwen die samen aan een enorme glazen sculptuur werkten. De vorm ervan kiwam hem bekend voor. Hij vond het niet echt bij deze dimensie passen.
 |
| De vorm kwam hem bekend voor. |
Snel richtte hij zijn blik op een andere groep die zich bogen over ingewikkelde machines.
"Het is hier wel... ánders," gaf hij toe, "Maar begrijp je wel wat echte liefde is, Canaria? Is deze wereld wat je echt wilt?"
Canaria's ogen verzachtten, en ze legde een hand op zijn arm:
"Ik weet heel goed wat echte liefde is, Jim. Het is wederzijds respect, steun en begrip. Het is samen groeien en elkaar helpen om het beste uit mezelf te halen.
Ik hoop dat jij je kunt aanpassen aan mijn dimensie, want ik geloof dat ik hier de echte liefde zal vinden."
Jim zuchtte, maar hij knikte.
"Ik zal het proberen," zei hij vastberaden.
Canaria glimlachte opnieuw, deze keer met een vleugje opluchting.
"Om mijn hart definitief te winnen, moet je drie proeven doorstaan. De eerste proef is de Proef van Empathie. Je moet een dag doorbrengen met het helpen van een vrouw in haar werk, haar behoeften aanvoelen en haar zonder woorden begrijpen."
Jim knikte, zich voorbereidend op de uitdaging.
"De tweede proef is de Proef van Creativiteit," vervolgde Canaria. "Je moet een kunstwerk maken dat de essentie van je gevoelens voor mij weerspiegelt. Het moet laten zien wat je hart zegt zonder dat woorden nodig zijn."
Jim slikte even, was dit niet allemaal wat wazig? Maar hij gaf geen krimp.
"En de derde proef," zei Canaria zachtjes, "is de Proef van Toewijding. Je moet een taak volbrengen die je volledige inzet en vastberadenheid vereist, om te bewijzen dat je bereid bent om te vechten voor mijn liefde, wat er ook gebeurt."
Jim voelde een mengeling van opwinding en nervositeit. "Ik zal het doen, Canaria. Voor jou, voor ons."
Hij vond het wel jammer dat hij als woordvoerder van een conglomeraat dat liever niet zelf het woord voerde nu proeven zou moeten afleggen waarin hij niet mocht spreken.
Canaria omhelsde hem teder. "Ik geloof in je, Jim. Samen kunnen we dit aan."
Jim nestelde zich in haar omhelzing op een manier die in die dimensie typisch mannelijk was.
