Over baarden

 Vroeger, veel meer dan nu, ging er men van uit dat een baard bepaalde (goede) karaktertrekken van een man in de verf zette. Dat heette ‘het aardje van het baardje’. Het leidde tot groteske maatschappelijke ontwikkelingen. Een ervan was de dagbaard. Een dagbaard was onderdeel van een set van zeven waarmee het geïnteresseerde mannen mogelijk werd gemaakt elke dag van de week een van hun meer specifiek eigenschappen op subtiele manier te uiten. Hun rechtschapenheid bijvoorbeeld. Sets met nog meer baarden vonden geen ingang omdat een teveel aan goede eigenschappen door de man (en de vrouw) in de straat toch eerder als een teken van onbetrouwbaarheid werden beschouwd. (En dit vreemd genoeg met het argument dat wie valse baarden draagt in principe al onbetrouwbaar is.)

Om het even wat.

 

Toen dat de ideale wereld nog bestond gingen daders en slachtoffers nog in gesprek met elkaar tijdens het verloop van wat en toen ‘de transactionele interactie’ noemde. Dat werd als wellevend beschouwd en zou een beter onderling begrip creëren. Op die manier wilde men voor geloofwaardigheid zorgen in de geschiedenis. Dat werd in die jaren nog als belangrijk beschouwd. Maar omdat het, zoals wij nu weten, ook anders kon, is het gebruik in de loop der tijden veranderd. Het gesprek als dusdanig heeft een heel andere functie gekregen vandaag de dag. En geloofwaardigheid kreeg een eigentijdse betekenis. Geheel in de geest van onze tijd laat ik het dan ook aan u over om uw mening te formuleren over deze tekst of over om het even wat.

Haastwerk

Je hebt de haastwerkers en de tijdspaarders. 
Ik hoed mij voor zij die excelleren in beide disciplines.

Ter zake (9)

 Het klopt dat ik de waarde van een voorwerp – een vulpen bijvoorbeeld – hoger inschat wanneer ik hard heb moeten werken om het te verkrijgen, in tegenstelling tot wanneer ik het zomaar heb gekregen. Natuurlijk begrijp ik wel dat dit niet noodzakelijk een coherente manier van denken is. Even incoherent als een voorkeur hebben voor een bepaalde dag van de week. Die voorkeur heb ik ook. Momenteel vind ik maandagen de leukste dagen. Dan is nu het moment gekomen om toe te geven dat ik enkele jaren geleden toevlucht zocht in een tempel in Japan om er van mijn demonen te worden verlost. Ik kreeg tijdelijk verlichting, maar geen verlossing. Het argument dat kinderarbeid in sommige landen moet worden getolereerd omdat het in de locale cultuur past, kan in zekere zin ook worden omgekeerd: de kromspraak van politici in westerse landen moet worden getolereerd omdat die past in de locale cultuur en gewoonten. Het volhouden van deze onzin, zonder financiële vergoeding, valt mij steeds moeilijker. Ik vernam pas onlangs dat er van Hemingway een valiesje met manuscripten gestolen zou zijn op een perron in Parijs. Hij zou zoveel bagage hebben gehad dat hij ze niet allemaal in het oog kon houden. Tot overmaat van ramp had hij geen dubbels. Eigen schuld dikke bult, zou je kunnen zeggen. Met dit soort al dan niet apocriefe vertelsels creëert men een leemte in de harten van mensen. 

Haastwerk

 Wanneer in de jaren vijftig van de vorige eeuw de formule voor haastwerk werd geformuleerd, dacht men in de wetenschap dat die vooral in producerende beroepstakken en de industrie zijn nut zou bewijzen. Maar dat zij ook in andere takken, zoals de journalistiek, de politiek en zelfs de kunsten haar ingang zou vinden, nee, dat hadden de wetenschappers toen niet voorzien.

Humane intramuralisatie

 Onder het goedkeurend oog van drie externe experten greep ik de kans te tonen hoe ver het stond met een door mij te ontwikkelen techniek van humane intramuralisatie. De geheimhoudingsplicht weerhoudt mij ervan u hierover details te vertellen, laat staan de resultaten prijs te geven, maar aangezien ik kort na dit experiment naar het buitenland ben verhuisd en mijn kost verdien met korte tekstjes schrijven, denk ik wel dat u zich een idee kan vormen de afloop. De externe experten, voor zover ik dat kan weten, behielden hun vooraanstaande positie in de wetenschap en minstens één ervan is gelukkig getrouwd. Af en toe zoek ik wel eens met Google, of raadpleeg ik Wikipedia om te volgen hoe de humane intramuralisatie zich verder ontwikkelde, maar om een of andere reden is er bijzonder weinig informatie beschikbaar.

Ja hoor!

 

Dat

 

Ik mis ‘Dat’ als naam voor een bier. Het zou vlot en leuk klinken. Ik zie de slogans al voor me:

Mannen drinken dat!

Dat is echt wat voor vrouwen!

Het laat ook ruimte voor een zusterbier: Dit.

De marketeers van het benzinemerk Dats kwamen al in de buurt. Maar ze misten het nodige ‘je-ne-sais-quoi’ om door te zetten.

Dirk de Afwachter

 – O, daar hebben we'm weer, dacht Sabine verveeld, 'Dirk de Afwachter', hopelijk komt hij eindelijk terzake.'

De laatste epiloog (Slot?)

 

Ineens sprong Lamme Kobus recht.

‘Hemel, dit kan geen toeval zijn!’

Met zijn glimmende wijsvinger wees hij naar iets bijna volkomen zichtbaar:

‘Kijk hier, als dit geen epiloog is, dan weet ik het niet meer.’

Tegelijk wees ook zijn adjudant naar een plek, een meter of drie verder:

‘Lamme, en hier, ik verwed er mijn hoed voor als ook dit geen epiloog is.’

‘Kan het zo eenvoudig zijn?’ vroeg Lamme Kobus zich af. ‘Heb ik daarvoor een volle trein epilogisten in beweging gebracht? Ons beschavingsproject op het spel gezet? Inlandse scouts vertrouwd? De V.E.L. getrotseerd?’

Iedereen in het gezelschap begon nu te zoeken. Op die manier vonden ze nog een twintigtal àndere epilogen.

‘Het is duidelijk dat in dit deel van Europa de epilogen nog helemaal niet uitgestorven zijn,’ besloot de adjudant.

‘Inderdaad,’ nam Lamme Kobus het woord over omdat hij vond dat hij het laatste woord moest hebben, ‘Alleen moeten we er ons van verzekeren welk van deze epilogen ood de laatste is.’

 

Maar dat bleek een onbegonnen karwei. Hoewel epilogen hemelsbreed van elkaar kunnen verschillen en de ene zich al wat makkelijker laat vangen dan de andere, werd al snel duidelijk dat ze allemaal in aanmerking kwamen om de laatste te zijn. Zo duidelijk zelfs dat ze besloten om een experiment te wagen.

‘Ik stel voor dat we onze huidige situatie, deze stand van zaken, als laatste epiloog naar voor schuiven,’ stelde Lamme Kobus voor, ‘Maar indien er zich later iets beter aandient, dan geven we dat een kans!’

Zowel zij die het nu wel welletjes vonden als zij die wel te vinden waren voor latere aanpassingen vonden dit een uitstekend voorstel. Zo uitstekend zelfs dat iedereen tegelijk volmondig:

‘Uitstekend!’ riep.

 

De epilogen, die vanuit het struikgewas alles hadden gehoord, keken elkaar veelbetekenend aan. Bijna stuk voor stuk begrepen zij dat ieder voor zich nog altijd de kans had om het tot… ‘Allerlaatste Epiloog’ te schoppen. Dit was hoopgevend en zoals vele lezers ook weten: Hoop doet leven! Terwijl tegelijk een kleine minderheid begreep dat deze situatie ook nog altijd de kans open liet om uiteindelijk het narratief nog weer te veranderen. En ook hier, zo weten vele lezers geldt het adagium:

‘Zelfs apocrief, beheers het narratief!’

***

Carrièreswitch

 

Het was K. nu wel duidelijk, 
als dichter zou hij veel hogere ogen gooien. 
Voor een even groot publiek!

Automummificatie

De meeste pogingen tot automummificatie draaien uit op niets. Het is als het puntje van je neus willen likken met je tong. Van de meerderheid van wie er in slaagde wordt vermoed dat ze hulp hebben gekregen van mensen die heel goed wisten hoe ze het moesten in- en aanpakken.

Carniplastie

 ... is in deze tijden van verminderende vleesconsumptie, volgens een woordvoerder van de slagers- en vleesverwerkende nijverheid, een hobby die best aangemoedigd mag worden. En gesubsidieerd! Ach, waarom niet?

Ter zake (8)

Ik heb vaak, maar minder dan vroeger, sinusitis. Dat gaat gepaard met barstende hoofdpijn. Maar goed, ik kan er op een of andere manier wel mee leven. Wetenschap interesseert mij in het algemeen maar matig. Nog het minst militaire wetenschappen. Zoals ik het bekijk is dat zelfs geen wetenschap. Het militaire vind ik gewoonweg lelijk. Kijk maar naar al die schilderijen. Dat is geen kunst maar propaganda.

De doorloper

Signalen genoeg. Maar toch maar doordouwen. Doen of ik niets zie en stug door lopen. (Later hoop ik dan op een tweede kans. Dat wel.)

Mijn zweepje

'Beneden in de kléérkast Karel, links van je ondergoed, waar het hoort!!'

Darwinisme

Waarom heeft een kat eigenlijk ogen?

(Om zichtbaar te blijven voor de mens!)

De zwingerling en het zwemmende laken.

Weinigen in die tijd wist nog wat een zwingerling was en zij die het wisten vertelden het niet verder. Alsof er was afgesproken dat met het verdonkeremanen van het woord ook datgene waar het voor stond binnen één generatie uit het collectief geheugen moest verdijnen. Dat lijkt ook te zijn gelukt want het is duidelijk dat vandaag de dag effectief niemand nog het woord kent.

Wat een zwemmend laken was, was ook niet helemaal duidelijk meer, maar met wat verbeelding kon men er zich nog wel iets bij voorstellen. Ook vandaag de dag zal men u waarschijnlijk zeggen dat een zwemmend laken een laken is dat kan zwemmen. Soms ligt het voor de hand. Men hoeft de dingen niet altijd met eigen ogen te hebben aanschouwd om erover te kunnen spreken.

Over het verband, of de relatie tussen de zwingerling en het zwemmende laken echter – omdat we niet meer weten wat het eerste feitelijk is – kunnen we slechts gissen. 

Waren zij geliefden? Stiekeme beoefenaars van een verdwenen sport? Verzorgden zij dieren? Spraken zij een taal? En zo ja, allebei dezelfde?

Het ligt voor de hand dat het antwoord op deze vragen alleen kan komen van het zwemmende laken, of van een van haar of zijn afstammelingen. Maar ook hier wringt een schoentje. Als het verhaal al zou zijn overgeleverd dan is ons niet bekend door wie, en waarom het dan nu niet meer bekend zou zijn. Wat betekent dat de gebeurtenis of gebeurtenissen gewoon zijn verdwenen. Net zoals er in alle families en generaties zoveel verdwijnen op den duur, overal ter wereld.

In die zin moeten de zwingerling en het zwemmende laken ons in elk geval toch zeer nabij zijn. Als iets wat op onze tong ligt, maar waar we net even niet meer op komen.

De Zenmeester

Voor de soep van de Zenmeester is het roeren belangrijker dan het opdienen.

Peptalk

 Ken jezelf,

Je bent een tien en echt geen elf!

Alma

Af en toe moest ze het kunnen voelen. Ze kon het nog altijd niet geloven. Hij was echt weg. Helemaal. Verzwonden. Nu al drie dagen. 

Wat een opluchting!

Ter zake (7)

 (Hoofdstuk 2)

Ik geef toe dat ik tegenwoordig niet meer zoveel zelfvertrouwen heb op de fiets. Ik ben heel voorzichtig als ik bochten neem. Ik herinner me dat ik toen ik jong was heel wat waaghalzerijen heb uitgehaald en vaak blindelings kruispunten overstak. Achteraf denk ik dat ik voorzichtiger ben geworden toen ik mijn kinderen heb leren fietsen. Hen zien vallen deed me waarschijnlijk meer pijn dan wat ze zelf voelden. Ja, ik ben altijd al heel gevoelig geweest. Dat laat ik zelden merken, maar het tekent mijn doen en laten. In die mate dat ik nu weet dat ik mezelf niet eens kan vertrouwen. Ik laat me te veel door mijn gevoelens leiden. Dat kan goed zijn, maar het draait soms helemaal verkeerd uit. Het gaat zover dat ik me soms ‘als mens’ uitschakel en op automatische piloot handel. Al zou ik niet iemand anders willen zijn. Ik leer wel van mijn fouten, in die zin wordt ik misschien beetje bij beetje een beter mens. Maar het blijft een gevecht. Het blijft krasselen. Dolle pret durf ik mijn bestaan niet noemen. Ik heb, denk ik, zeker hulp nodig, om belangrijke beslissingen te nemen. Er zijn dingen, beslissingen die ik hoor te nemen, maar op mijn eentje uiteindelijk  nooit neem. Dat zit diep. Het gaat over dingen waarover ik slechts met één iemand spreken kan. En die is er niet (meer). Verwacht dus niet dat ik hierover veel zal uitweiden. Ik weet dat u niet die iemand bent.