Eigenlijk lijkt het overlijden van zijn vrouw op niet meer dan een kleine rimpeling in het leven van de goede Anton. Een rimpeling op een ogenschijnlijk verzuurde waterplas.
Hij gaat gewoon door met zich 's morgens te scheren.
Voor zichzelf twee spiegeleieren te bakken.
Een thermos koffie te zetten.
De post te sorteren alvorens hem te openen.
Naar de kruidenier te sjokken.
Tweemaal in de week naar de kaartclub te gaan.
De jaarlijkse schoonmaak te doen (stof afnemen)
De kleinkinderen te ontvangen (als ze komen!)
"Mis je haar?" vroeg men soms.
(Om eerlijk te zijn: dat werd hem maar één keer gevraagd).
"Ja."
Wat Anton met één woord kan zeggen, zegt hij niet met twee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten