Het incident tijdens mijn promenade (BADIBANNGGGG!)

Het was alweer laat op de avond en 

ik maakte een promenade

langs het marktplein en de straat met 

de wasserette en het ijssalon.

Ook toen hoorde ik een vreemde knal

BADIBANNGGGG!

Zelfs het maanlicht trilde en

ik haastte mij naar huis.

Ter zake (34)

Ik heb kinderen en ik lees en elke avond voor, maar geen haar op mijn hoofd denkt eraan om dit altijd te blijven doen. Op een bepaald ogenblik moeten ze zelf kunnen lezen. Ik denk niet dat ik echt zilver in huis heb. Maar ik ben geen connoisseur. Ja, ik heb al wel aan goede doelen gegeven. Het meest was €115! Maar daarna sloeg de twijfel toe. Het was voor een podcast. Ik denk al vrij lang na over hoe ik wil sterven en hoe ik dit in de hand kan werken. Ik denk dat journalist een beroep is waar veel jongeren zich op verkijken. Nee, ik kan eendensoorten niet van elkaar onderscheiden. En al zeker niet op basis van hoe ze vliegen. Ik zie die beesten ook niet als aparte individuen. Het is al jaren geleden dat ik nog een tafelkleed met rode vierkanten heb gezien. De modewereld zal dit weldra wel weer herontdekken.

Lectuur en interpretatie (oefeningen)

 

NUTTELOOS

Hij leefde nog, dag en nacht. Ondertussen deed hij wanhopige pogingen om schilderijen te maken, nutteloze schilderijen welteverstaan. Hij was de enige die ze goed vond, hij vond ze zelfs uitstekend, maar hij hield gelukkig niet van ze.
    Wanneer gaat ie nou es dood. 

 

• Kende je de auteur 'Armando' al? En had je al iets van hem gelezen?
• Indien je twee keer 'ja' kon antwoorden op de vorige vraag dan hoef je de rest niet meer te beantwoorden.
• Hoe zou je de stijl van de auteur omschrijven?
• Omslachtig
• summier
• helder
• precies
• Wat denk je dat Armando vindt van de mensheid?
• (Voor gevorderden) Waarom wordt steeds herhaalt dat A.L. Snijders de grote ZKV schrijver zou zijn en hoor je amper over Armando?
• Over welk gewas heeft Armando het in 'Onzin' op bladzijde 83.
• Indien er een onderling verband is tussen alle teksten in dit boek, welk verband is dit dan?
• Indien uw armen in de knoop zaten, wie zou u dan bellen? (En waarom zou die persoon u willen helpen?'

De Beeldstormers of Calvinisten verwoesten de Kerken (1566)

Het zich fysiek afreageren als uitlaatklep voor onverwerkte frustraties was de lagere landers niet vreemd. In latere tijden verschoven dergelijke uitingen van collectieve onvrede naar andere maatschappelijke rituelen en uitte men zich door het plegen van geweld in en rond voetbalstadions, het bespuwen van wielrenners, en – subtieler en laffer – het uiten van 'meningen' op sociale media.

Geen rust

- Zijn de zaken veranderd?

- Jazeker!

- Hoe dan?

- Door een andere kijk.

- Een andere kijk?

- Ja, ik kijk nu indringender en iets langer.

- En heb je nu rust?

- Nee, dat niet.

De wereld over duizend jaar (vervolg)

 De naakte hoofddocente

Toen was het zover.

DRIIING DRIIING DRIIIIIIING

Plotseling schalde het alarm helder en scherp en de sfeer in de afgesloten ruimte klaarde meteen op.

            ‘Ha, er is iemand, er is iemand. Eindelijk is er iemand die op de afsluiting klopt.’ Het alarm was zo geprogrammeerd dat het afging zodra er iemand buiten op de deur klopte. Hij was gered. Daarna was het alsof heel de sarcofaag begon te trillen. Eindelijk zou de deur opengaan.

    Nadat zijn eerste opwinding was weggeëbd werd hij plots gegrepen door een ontzettende nieuwsgierigheid naar wie hem kwam ontzetten. Die bereikte zijn hoogtepunt vlak voordat de deur van de afgesloten ruimte werd opengeduwd.

BONK

    Met een klap zwaaide de deur open en iemand vanuit de schemering sprong er iemand naar binnen.

‘HA!!’ gilde Furuhata.

    Hij was totaal verbijsterd. Het allereerste bezoek na zijn ontwaken was naakt. Letterlijk helemaal poedelnaakt. En het was met één blik duidelijk dat het een vrouw was, een vrouw in de bloei van haar leven. Hij werd zo rood als een pioen. De vrouw helemaal niet. Zonder gêne kwam ze pal voor hem staan.

‘U bent de assistent-professor Furuhata, veronderstel ik.’

‘Ja, inderdaad. Ik ben Furuhata. Dank u om de afsluiting open te hebben gemaakt.’

‘Het is mij een hele eer en genoegen iemand te mogen ontmoeten die duizend jaar geleden op aarde. heeft geleefd. Ik vond aantekeningen over u tijdens de sloop van een schuilkelder in het 199^ste district. Ze zaten in een lange roestvrij stalen buis.’

‘O ja?!’

Hij het schoot hem te binnen hoe zijn vrienden vroeger de informatie over zijn “conservatie” op die manier in tweehonderd hermetisch afgesloten hulzen hadden gestopt en die her en der in de grond hadden begraven, of in musea ondergebracht om tentoon te stellen.

‘En u? Hoe heet u?’

‘Ik? Ik heet Chita. Ik ben hoofddocente aan de afdeling archeologie van de universiteit van Khabarovsk.’

‘Hé? Hoofddocente? Neem me niet kwalijk! Zo jong en al hoofddocente, dat is merkwaardig!’

Hoofddocente Chita lachte omdat Furuhata zo onverholen zijn verbazing liet blijken…

‘Hohohoho… het is maar wat u jong noemt. Ik word dit jaar honderdendrie.’

‘Hé? Honderdendrie!! Dat geloof ik niet.’

Het ging er bij Furuhata niet in dat deze jonge vrouw, zo lenig van lijf en leden, al honderdendrie was. Hoe kon een mens om te beginnen zo oud worden?’

‘Hohohoho… wat zegt u nu, hoe vermakelijk. Het is erg leerzaam mee te kunnen maken hoe de mens er duizend jaar geleden voorstond op intellectueel vlak,’ antwoordde Chita enthousiast, ‘maar laat ik niet de enige zijn die zich vermaakt, ik laat u zo meteen kennis maken met het reilen en zeilen van en de kennis in de wereld van nu, voor u dus duizend jaar later!’

Af en toe met haar hand door haar blonde haren strijkend, vertelde hoofddocente Chita dan dat de mens er ongeveer negenhonderd jaar eerder in was geslaagd de “god van de dood” aan zich te onderwerpen.  Het kwam erop neer dat de mensen niet langer hoefden dood te gaan als ze niet wilden. Wat een fantastische ontdekking.

            Dankzij de vooruitgang in de studie en de kennis van het menselijk lichaam konden nu alle ziekten elektronisch worden gediagnosticeerd en vervolgens behandeld met elektrotherapieën. Wie een hartafwijking had kreeg meteen een ruilhart. Mensen met een hoge bloeddruk kon men in een halve dag een totaal nieuw bloedstelsel geven. Op die manier hoefde iemand die dat niet wilde niet meer te sterven. Aanvankelijk, bij de doorbraak van deze verbazingwekkende medische vooruitgang, was het natuurlijk nog zo dat de ruilorganen nog extreem duur waren en – omdat ze nog van metaal werden gemaakt – ook nog heel zwaar. Dat hield in dat wie toen een ruilorgaan ontving onmogelijk nog zelfstandig kon lopen.

            Het gewicht van wie én hart én longen én nieren liet vervangen kon in het begin wel verdrievoudigen,. Dat sloot zelfstandig voortbewegen helemaal uit.  Wie zich in de stad vrij van hier naar daar wilde verplaatsen had daarvoor een vervoermiddel nodig, er zat niets anders zat op.

Tegenwoordig was dat helemaal niet meer nodig. Men kon gaan en staan waar men maar wilde. Omdat de ruilorganen nu veel kleiner waren en het metaal vervangen door drukbestendig artificieel vlees, wat alles veel lichter maakt.

‘Bekijk mijn lijf maar. Daar is niets mis mee toch? Kijk eens hoe lenig en soepel ik me kan bewegen.’

Chita maakte enkele arm- en beenbewegingen voor de ogen van Furuhata. Zij leek wel een revuedanseres.

Hij zag het met opengesperde ogen aan, helemaal overrompeld door het spektakel.

‘Dus het is dankzij ruilorganen dat u negenhonderdendrie jaar bent geworden?’

‘Natuurlijk, dat spreekt vanzelf.’

‘Verbazingwekkend. Ik kan aan de buitenkant niet zien welke organen dat wel zijn. Ze moeten echt enórm veel kleiner en lichter zijn geworden. Maar toch vind ik het vreemd. Hoofddocente Chita, u neemt mij toch niet in de maling?’

            ‘Hoezo? Ik neem u helemaal niet in de maling.’

            ‘Maar het is toch vreemd? Als u ruilorganen had dan zou u ter hoogte van uw borst of op uw buik toch chirurgische littekens moeten hebben? Maar als ik u zo bekijk is uw lichaam even mooi en ongerept als dat van een maagd van amper twintig. Er is geen schrammetje te zien. Dat is vreemd toch, nee?’

Toen ze dat hoorde kon Chita kon niet anders dan eens medelijdend lachen om die jammerlijk ouderwetse manier van denken van Furuhata.

            ‘Maar meneer Furuhata, de chirurgie is negenhonderdvijftig jaar geleden zo geperfectioneerd dat ze helemaal geen littekens meer veroorzaakt. Dat ik geen littekens op mijn lichaam heb heeft ook niets te maken met die oude technieken van destijds, maar met het feit dat ik een kunsthuid draag.’

‘Hé? Een kunsthuid? Wat bedoelt u daarmee?’

‘Het lijkt op mensenhuid, maar het kan altijd worden afgestroopt en vernieuwd omdat het kunstmatig wordt aangemaakt.

‘Wat?’

Furuhata was compleet uit zijn lood geslagen. Had hij staan blozen omdat ze spiernaakt was maar met die kunsthuid had dat helemaal niet gehoeven.

‘Neem het me niet kwalijk, als ik het dus goed begrijp dan is uw huidige lichaam voor een groot gedeelte niet meer dat wat uw moeder op de wereld heeft gezet?’

‘Ja, zo kan u dat wel stellen.’

‘Maar wat nog oorspronkelijk is zijn uw hersenen, uw skelet en de structuur van uw gelaat?

‘Neen, dat nu ook weer niet.’

‘O, hebt u dan meer bewaard?’

‘Nee, integendeel. De structuur van mijn gelaat zoals u het noemt is ook veranderd. Om u de waarheid te zeggen, was ik van geboorte niet echt een schoonheid. Mijn voorhoofd stond bol en ik had diep liggende ogen, een te grote mond en een scheve neus. Dus heb ik dan maar mijn gezicht laten veranderen. Ik nam het mooiste uit een gelaatscatalogus. Van in de oudheid hebben mensen nergens meer drukte om gemaakt dan om de schoonheid of de lelijkheid van hun gezicht. Het is, als je daarover erover nadenkt, weer zo’n voorbeeld van hoe men vroeger niet wist hoe met de dingen om te gaan. De schoonheid van een gezicht wordt bepaald door de structuur ervan, gewoon door de verhoudingen tussen alle delen die het onderling vorm geven: ogen, wenkbrauwen, neus, lippen, tanden… Bij te diepliggende ogen wordt er wat meer vlees ingeplant. Dat is helemaal geen uitzonderlijke ingreep meer. En vooral na de ontwikkeling van artificieel vlees en kunsthuid laten lelijke mensen hun gezicht steeds meer aanpassen en zijn we er veel mooier op geworden. Zullen we zo meteen een kijkje nemen buiten in de straat? Ik wed dat u niet één lelijk iemand ziet.’

‘Jemig…’

Furuhata was helemaal verbijsterd. Schoonheid en lelijkheid hadden meer dan dertigduizend jaar de geschiedenis van de mens bepaald. En nu vernam hij dat je naar believen je gezicht kon laten veranderen. Hij kon alleen maar een diepe zucht slaken.

Klaar voor de wereld

 

Tussen al het gebrul
ook wat gebral
en af en toe
iemand die fluistert.

Een aforisme van oom Floris

Veel mensen zouden veel meer geld kunnen uitgeven dan ze eigenlijk doen, maar ze hebben het niet.

Snider Jim verprutst het

 

'Ja Canaria,' zei Jim, 'Terwijl hij nogal onhandig zijn linkerarm om haar schouders legde, 'de ware essentie van liefde is een complex en diepgaand concept dat door de eeuwen heen door filosofen, dichters, psychologen en spirituele leiders grondig is onderzocht. Want liefde kan op verschillende manieren worden begrepen, afhankelijk van culturele, persoonlijke en contextuele factoren. Maar er zijn enkele belangrijke aspecten van de essentie van liefde die je zeker niet uit het oog mag verliezen.

Ten eerste is er de "Onvoorwaardelijke Acceptatie": Liefde omvat vaak een onvoorwaardelijke acceptatie van de ander, waarbij je iemand accepteert zoals hij of zij is, met al zijn of haar gebreken en sterke punten.

Ten tweede heb je "Verbondenheid": Liefde schept namelijk een diepe emotionele en vaak ook spirituele verbondenheid tussen mensen. Deze verbondenheid kan zich manifesteren in zorg, empathie, en een gevoel van samenhorigheid.

Ten derde is er "Empathie en Begrip": Een belangrijk onderdeel van liefde is het vermogen om je in te leven in de gevoelens en ervaringen van de ander, en begrip te tonen voor hun perspectief...

Ik gebruik toch geen te moeilijke woorden Canaria?'

'Nee Jim, ik begrijp wat je wil zeggen,' antwoordde Canaria.

'Ach, gelukkig!' repliceerde Jim en hij vervolgde zijn betoog:

Als vierde heb je "Zelfopoffering en Zorg": Liefde kan zich uiten in de bereidheid om offers te brengen voor het welzijn van de ander. Dit kan variëren van kleine gebaren van zorgzaamheid tot grote daden van zelfopoffering.

Ten vijfde is er dan "Groei en Ontwikkeling": Ware liefde stimuleert ook persoonlijke groei en ontwikkeling, zowel voor degene die liefheeft als voor degene die geliefd is. Het moedigt individuen aan om het beste uit zichzelf te halen en hun potentieel te realiseren.

Ten zesde komt dan "Trouw en Betrouwbaarheid": Ja, liefde gaat vaak gepaard met een gevoel van trouw en loyaliteit. Het gaat om betrouwbaarheid en de zekerheid dat je op elkaar kunt rekenen, ongeacht de omstandigheden. Dat laatste is niet altijd evident.

Ten zevende wil ik "Vrijheid en Respect" noemen. Echte liefde respecteert de individualiteit en vrijheid van de ander. Het probeert niet te bezitten of te beheersen, maar geeft de ander de ruimte om zichzelf te zijn.

Maar ten achtste is er natuurlijk ook "Vreugde en Vervulling". Liefde brengt vreugde en een diep gevoel van vervulling met zich mee. Het verrijkt het leven en geeft een gevoel van betekenis en doel.

Ten negende is er "Communicatie". Laat dit nu mijn specialiteit zijn! Weet je, effectieve en open communicatie zijn essentieel in een liefdesrelatie. Het vermogen om eerlijk en open te praten over gevoelens, zorgen, en wensen versterkt de band tussen geliefden.

Dan is er ten tiende, maar zeker niet het minst belangrijk: "Vergeving en Verdraagzaamheid". Want ware liefde omvat ook de bereidheid om te vergeven en tolerant te zijn voor de fouten en tekortkomingen van de ander. Het gaat om het vermogen om conflicten op te lossen en verder te gaan met een hernieuwd begrip en respect voor elkaar.

Samenvattend, de ware essentie van liefde is een dynamisch en veelzijdig fenomeen dat zich uitstrekt over emotionele, psychologische, en soms zelfs spirituele dimensies. Het is een krachtige kracht die levens kan veranderen en de wereld een betere plek kan maken.'

Met verschrikte reeënogen keek Canaria hem aan.

'Ben jij altijd zo grondig?' wilde ze weten.

'Ja, het is mijn beroep.'antwoordde Jim trots.

'O jeetje...' antwoordde Canaria en ze keek op haar uurwerkje, 

'Is het al zo laat. Ik heb nog een afspraak. '

Nog voor Jim iets kon zeggen haastte zij zich naar zijn washok, kroop weer in de wasmachine en – terwijl hij vergat te kijken welk wasprogramma zij daarvoor gebruikte – verdween ze in een sliert van kolkend water (voor altijd?) uit zijn leven.

Tja, had Jim haar vraag wat al te letterlijk beantwoord?

Was hij te voortvarend geweest met zijn linkerarm?

Wilde Canaria een en ander laten bezinken?

Of... komt er een vervolg waarin Jim achterhaalt met welk wasprogramma hij Canaria kan opzoeken?

Keizer Karel verlost 20.000 Christene slaven in Afrika (1535)

Deze prestatie van Keizer Karel komt heden ten dage niet meer ter sprake in de Lagere Landse geschiedenissen. Wat eventueel laat vermoeden dat anderen daar nog méér Christenen hebben bevrijd en dat hierrond nog wetenschappelijk onderzoek aan de gang is. Laten we daar alvast trots op zijn! 

De omgang

Alles was

veilig en we

waren zo speels

in de omgang.

Snider Jim verprutst het

Snider Jim was een welopgevoede intelligente man met een wat exotische naam. Hij werkte als woordvoerder van een conglomeraat dat liever niet zelf het woord voerde. 's Avonds evenwel, was hij veelal alleen. Hij woonde in een oude flat aan de rand van de stad. Waar hij vooral trots op was, dat was zijn wasmachine met centrifuge. Die gebruikte hij haast elke dag. Hij beschouwde de werking ervan als een metafoor voor het werk dat hij deed voor het conglomeraat. Verder was Snider Jim een rustige, gedisciplineerde man die hield van orde en regelmaat. Zijn collega’s waardeerden zijn inzet en betrouwbaarheid, maar u raadt het al: zijn sociale leven was beperkt en eenzaamheid was zijn stille metgezel.

Op een druilerige dinsdagavond – hij had de was al te drogen gehangen – controleerde hij nog eens zijn wasmachine en programmeerde haar voor de volgende dag. Terug in de keuken hoorde hij plots een zacht gekreun dat vanuit zijn wasmachine leek te komen. Verbaasd en enigszins ongerust opende hij snel de deur van het apparaat, waarin hij tot zijn verbijstering een jonge maar toch volwassen vrouw aantrof.

Ze was gekleed in een eenvoudig rood jurkje dat fel contrasteerde met de grijze, nogal steriele omgeving van zijn washok. Haar haren, donker en golvend, vielen over haar schouders en haar ogen, helder en diep, keken hem nieuwsgierig aan.

"Goedenavond," zei ze kalm, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om vanuit een wasmachine mannen aan te spreken. "Mijn naam is Canaria."

Snider Jim stond sprakeloos. Hij had nog nooit zo'n mooie vrouw in zijn washok gezien, en de situatie was zo surrealistisch dat hij even dacht dat hij droomde. Maar Canaria leek echt, en haar stem klonk warm en geruststellend.

"Hoe kom jij hier?" vroeg hij uiteindelijk, zijn stem trillerig van de verwarring.

Canaria glimlachte mysterieus. "Dat is echt een lang verhaal, Snider Jim, en ik weet niet of je het wel interessant zal vinden.  En dit is niet het belangrijkste op dit moment. Wat wel belangrijk is, is dat jij een vraag voor mij moet beantwoorden."

Snider Jim voelde zijn hart sneller kloppen. De charme van Canaria was onweerstaanbaar en hij was al vanaf het eerste moment dat hun blikken kruisten, tot over zijn oren verliefd geworden.

"Wat is die vraag?" vroeg hij met een mengeling van hoop en angst.

Canaria stapte uit de wasmachine en kwam dichter bij hem staan. Misschien wel te dicht.

"Ik heb gezien hoe zorgvuldig en toegewijd jij je werk doet, Jim. Je bent een bijzondere man. Maar als je wilt dat ik al jouw dromen waar maak moet je eerst volgende vraag beantwoorden."

Snider Jim knikte, vastberaden om te doen wat nodig was om deze betoverende vrouw voor zich te winnen. "Vraag maar," zei hij.

Canaria keek hem diep in de ogen en vroeg: "Wat is de ware essentie van liefde?"

Als woordvoerder van een conglomeraat was antwoorden op zulke vragen een kolfje naar zijn hand!:

'Loop even mee naar de huiskamer,' fluisterde hij, 'dan leg ik het je uit.'

Ter zake (33)

Ja, het wordt tijd dat ook dieren stemrecht krijgen. Één dier één stem! Het zou heel wat zaken op hun kop zetten. Wat ik nooit goed heb begrepen is hoe het komt dat oude beschavingen altijd zo diep onder de grond eindigen. Olie voelt vet aan. Echt aangenaam heb ik dat nooit gevonden. Indien men mij zou verwijten streng, en zelfs gemeen te zijn in mijn oordeel, dan zou ik waarschijnlijk schrikken. Normaal gezien kan het geen kwaad om een veer van een vogel in je mond te steken. Al is het geen aangenaam gevoel. Ja, doe mij maar rustig weer. Ik hou enorm van bordspelen. Het woord 'ketterij' zou wel weer eens 'en vogue' kunnen komen. Tegenwoordig meent men vele dingen ernstig. Indien mijn buren een metser, een stratenmaker en een slager zouden zijn, dan zou ik denken dat ik vijftig jaar terug in de tijd leef. Onlangs had iemand het over thermo-elementen. Ik heb maar gedaan alsof ik haar begreep.

Een nachtelijk complot

(of een complot in de nacht)

Ik hoorde stemmen

in mijn achtertuin

melodieus, ja, haast wel welluidend

'Ik doe het met de hoogste snaar van haar piano!'

'Nee, men zou je nog betrappen.

Neem deze A-snaar van mijn gitaar.'

'Oké, een waardig alternatief.'

'En kijk uit!'

'Absoluut!'

Kort daarna hoorde ik iets anders:

Reutelen.

Het reutelen van een stervend mens!

... dat overging in een heldere gulle lach!

Ik werd wakker en haastte mij naar buiten.

Vreemd einde voor een akelige droom

en ik rook chocola!

Lectuur en interpretatie (oefeningen)

 

Waarin we Culpepper onder meer laveloos aantreffen

 

Snel verspreidt zich de faam van Culpepper.

Hij trekt - de tekst is steeds van de souffleur -

Van Grote Opera naar fancy fair,

En vindt geregeld bloemen voor zijn deur.

 

Zijn grootste vriend is de champagnefles.

Hij drinkt het voor en na en ondertussen.

Soms speelt hij wel eens op een fout adres,

Maar altijd zo, dat elk publiek hem lust.

 

Op 't laatst had hij - als ik u nu vertel

Dat hij blééf drinken tot de vroege morgen? -

Zo'n rooie neus dat hij in Wilhelm Tell

Het alpengloeien gratis kon verzorgen.

 

1. Waarom zou, na lezing van de hele bundel uiteraard, het begrip 'roman fleuve' bij u opkomen?
2. Als u de waarde van dit werk in geld zou moeten uitdrukken, wat zou u er dan maximum voor geven?
3. We mogen rustig zeggen dat in dit verhaal - want dat is het - twee levens elkaar kruisen. Vind u het feit dat alles uiteindelijk vrij goed afloopt
1. realistisch?
2. logisch (binnen het rijmschema)?
3. een zwaktebod van de auteur?
4. Voldoet het werk aan de criteria die gelden voor een dubbele biografie?
5. Acht u de rol van Louis Pasteur voldoende uitgewerkt?
6. Hebt u de entre'acte gelezen?
7. O ja, wat is een 'roman fleuve'?
8. Wie is de zotteman van Gent?

De Ecneicsnoc-kirdneh van planeet Flandria

Hoewel de Ecneicsnoc-kirdneh van planeet Flandria beweerden hier slechts voor één ding te zijn (t.t.z.:  alle eerste drukken van Hendrik Conscience te roven) waanden sommigen van hen zich een Bavo en zij namen zich een Lieveken. Hoe kon dit gebeuren? Was dit dan de ondergang van het fiere Vlaanderen? Zelfs niet teloorgaan als een Waterhoek? Alle vliegende blauwvoeten nog aan toe!

De Ecneicsnoc-kirdneh van planeet Flandria

 

Wie eene O teveel schreef in "Conscience" ging eraan. De uitvlucht dat 'men toch nog begreep wat werd bedoeld' bleek geen argument meer te zijn. De Ecneicsnoc-kirdneh voelden geen greintje medelij. Zij vernederden de Vlamingen alsof het Franse ridders waren.

Brandschatting der stad Gent door Keizer Karel (1540)

 

Al heel vroeg in de geschiedenis ontstond er in de lagere landen een volstrekt uniek zelfbeeld:

'Shht... Zwijgt Mie, brandschatting in geen geringschatting. Moreel gezien hebben wij hier gewonnen!'

Koenraad

Ik heb geen hond die Koenraad heet

die echt vlees vreet en konijnen bijt

Ik hoef hem niet te wassen

of vast te snoeren met een riem

Mij hoor je niet meer roepen

'Koenraad, Koenraad'

ergens in een bos of op een strand

Ik kan rustig koffie drinken

uit een kopje in mijn niet gebeten hand

De Ecneicsnoc-kirdneh van planeet Flandria

 

De Ecneicsnoc-kirdneh van planeet Flandria kwamen voor maar één ding:

alle eerste drukken van Hendrik Conscience!

Verzet was hopeloos.

Spartelen futiel.

Grijpen naar een morzel vaderlandse grond al evenzeer.

Het geluk van rijk te zijn betekende nog maar weinig voor de Vlamingen.

Hun gekozen leiders waren nergens nog te zien.

Wielercommentaar

Toen het over grinta en kabinetstukken begon te gaan was voor mij de lol eraf. (En die is sindsdien nooit meer teruggekomen).

Ja, ik droomde ooit van Monty Don

'A rose is a rose is a rose'

'Gertrude Stein!'

'Ik zeg je dat het van Shakespeare is!'

'En ik blijf erbij dat het van Gertrude Stein is!!'

'Gertrude Stein????  Zeg eens, wie is hier eigenlijk de tuinier? Jij of ik?

Belangstelling

Dat Gwendolina alleen met zichzelf communiceerde was mij al langer duidelijk, maar nu weet ik ook hoe ze dat deed. Blijft nog de vraag wát voor belangrijks zij zichzelf te vertellen had.

Ter zake (32)

De zeep waarmee ik mijn gezicht was kan je rustig omschrijven als een "gezichtssamentrekkend" middel. Eggism of 'eierij' (vrij vertaald) zou een splinternieuwe religie zijn.  Dat is het soort kennis die ik opdoe wanneer ik random woorden opzoekt met Google. Als het om omheiningen gaat dan geef ik de voorkeur aan dunne paaltjes dicht bij elkaar. Ik behoor ook tot de steeds maar kleiner wordende groep van mensen die een stola hebben gedragen en ook weten hoe dat ding heet. Ik denk dat ik als het er echt op aankomt liever mooie trompetmuziek hoor dan saxofoonmuziek. Aan vogels tellen doe ik niet mee. Kippen buiten beschouwing gelaten. De laatste tijd let ik ook weer op mijn calorieverbruik. Dat mag best wat hoger. Ik draag weinig bij tot 'het nest'. Al denk ik niet dat veel mensen weten wat ik daarmee bedoel. Ik heb ook zo goed als geen oog voor boogconstructies in de architectuur. Er zullen altijd wel apologieën en 'objectieve rechtvaardigingen' zijn om uit te leggen waarom overheden minderheden menen te moeten discrimineren of misschien zelfs uitroeien, maar ik denk dat daar menselijk gezien geen enkel excuus voor bestaat en dat het misdadig is. Zoals ik het aanvoel begint het met kinderen mis te lopen vanaf hun achtste of negende. Dan begint de 'buitenwereld' greep op hen te krijgen. Een buitenwereld die uiteindelijk tekort schiet. Als het even kan koop ik mijn brood los, niet in een papieren, en zeker niet in een geplastificeerde zak. Ik vind Mexicaans Spaans, en standaard Japans de mooist klinkende talen. Pools kan er ook mee door. Hoe overheden met ons huis- en tuinafval omgaan baart mij steeds grotere zorgen. Misschien kom ik hier later nog op terug. Ik heb geen hoed. Ik draag vaak een pet. Ook vandaag.