Ik zou eens een put graven, dieper dan iemand mij ooit eigenhandig voordeed (anders is het makkelijk). Daar kruipt tijd in, dat begrijpt u best. Af en toe kwam iemand eens kijken. Een enkeling gaf goed raad. Hulp kreeg ik niet aangeboden. Het is een hele oefening, zo’n put. Maar al doende kom je dieper dan je eigenlijk beseft. Je graaft niet meer in grond. Je krijgt zelfvertrouwen, je leert je limieten kennen en uiteindelijk is er het besef: ja, zo’n put graven, in wezen gaat dat wel vanzelf. Het is een kwestie van beginnen en niet ophouden. Precies op dàt moment moet je ermee stoppen! Want je moet er ook weer uit. Daar draait het om. Zo’n put mag je niet houden. Alle aanmoedigingen ten spijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten