“Wil je mijn benen zien?” vroeg hij.
Dat vond ik een vreemde vraag.
“Of ik je benen wil zien?"
“Ja, ik heb vrouwenbenen nu. Op een dag mee wakker geworden."
Hij had de laatste tijd inderdaad een nogal eigenaardig loopje ontwikkeld, besefte ik. Dit was dus de verklaring.
“Ik dacht dat je aan de drank was,” zei ik, zijn woelig gevoelsleven kennende en daaraan had ik het dus toegeschreven.
“Neen hoor, niks drank. Het zijn vrouwenbenen, kijk maar. En hij trok zijn broek uit.
Ik keek en inderdaad, hij bleek twee gave vrouwenbenen te hebben.
“Allemachtig,” prees ik. Iet anders kwam niet meteen bij mij op.
“Ja hé,” antwoordde hij, terwijl ook hij ze nauwlettend monsterde.
“Dat veranderd uiteraard hoe ik in het leven sta,” verklaarde hij ineens.
Dat zag ik natuurlijk ook in.
“Maar we blijven toch vrienden?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten