Zeker wanneer de zon scheen zag Bea er zo freel, lief en breekbaar uit dat niemand van ons, die verliefd op haar waren, haar durfde aan te spreken, laat staan haar de oordopjes van haar iPod uit de oren durfde te trekken. "Om te plagen!" en haar zo (en onszelf) de kans te bieden zogezegd boos te worden en van het een het ander laten komen.
Nee, wij dorsten haar amper aan te kijken uit vrees ter plekke te zullen smelten onder het licht van haar ogen en op die manier subtiel onze gevoelens te verraden.
En dan was er Eddy, die ten langen leste naar Mongolië verhuisde om er korstmossen te gaan bestuderen en zich onder te dompelen in lokale sjamanistische gebruiken, nodig om hem Bea te doen vergeten.
Het omgekeerde was vrij snel het geval!
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten