Altijd tracht ik iedereen gelijkwaardig te zoenen, de vrouw met de paraplu en de documentalist.
Dat in grote lijnen is de zin van mijn bestaan.
Zij hebben daar het volste recht op denk ik altijd maar, ook de schrijfster en de kabeltrekker.
Ofschoon ik hen, ook de ruiters, de psychologen en de caissières, met open vizier benader staat niet iedereen altijd open voor dit soort van démarche, neem nu gewichtheffers en leden van een koninklijk huis.
Iedereen is vrij natuurlijk om hierover te denken wat hij wil en overeenkomstig te reageren, al maakt dit het voor mij in mijn rechttoerechtaanheid natuurlijk niet eenvoudig. Ik ben maar een rechtstreeks zoener en veel anders beheers ik niet.
Ja, ik kan echt goed zoenen en wat daarna nog volgt bekijk ik altijd op dat moment. Zoener zijn is echt niet zo eenvoudig, want men hoopt natuurlijk altijd op wat meer.
Dus echt gelukkig ben ik niet.
Zelfs niet in deze tijden.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten