Ik had toevallig mijn pinnemuts op toen ik voorbij de grote rode paddestoel vol met witte stippen kwam. Die zag er nog heel bewoonbaar uit na twee jaar leegstand en ik besloot er een kijkje te gaan nemen.
Iets onverklaarbaars maakte evenwel dat ik plots zeer op mijn hoede was. En gelukkig maar! Want daardoor kwam het dat ik ineens iets hoorde, al begreep ik niet meteen wat. Of toch wel. Want voor ik goed en wel besefte dat ik niet begreep wat ik hoorde zag ik schuin àchter de paddestoel een tovenaar sluipen. Bliksemsnel trok ik mij terug in de schaduw en nam meteen mijn pinnemuts af. De tovenaar leek echter niets te hebben gemerkt want hij ondernam niets. Dat viel mee.
Toch vroeg ik mij af hoe toevallig het was dat hier een tovenaar rondliep precies op het moment dat ik hier ook helemaal bij toeval was terechtgekomen met mijn pinnemuts op. Met die levensvraag in het achterhoofd besloot ik dubbel voorzichtig te zijn. Je mag niet alles aan het toeval overlaten!
Met een waar gevoel van spijt bekeek ik de grote rode paddestoel en een paar van zijn witste stippen, maar maakte mij dan uit de voeten. Voorover gebogen om niet uit de schaduw te treden. Precies zoals dat in oude gidsen voor indianen beschreven zou kunnen staan.
Ik heb sedertdien (en wie anders beweert liegt) nooit meer mijn pinnemuts in het openbaar gedragen en ik ben nooit meer een tovenaar tegen gekomen.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten