26.10.10

Steeds solieder

De metamorfose zet zich door. Soms vergeet ik zelfs dat ik ooit gasachtig was en dan loopt het mis natuurlijk. Zo kom ik niet meer zomaar zonder schrammen door een muur. Ik heb het er met mijn buren over gehad, voor wie het toch ook een aanpassing moet zijn.

Tot mijn verbazing blijkt dat zij met hetzelfde probleem worstelen. Ook zij vinden zich steeds solieder worden en zien zich, op dagen van hoge luchtdruk, verplicht via de trap naar boven en naar beneden te gaan. Na wat aandringen gaven zij ook toe dat zij bij het vrijen niet meer zo makkelijk in elkaar opgaan, hoe dicht zij ook met hun lichaam tegen elkaar aan schurken.

In het dispensarium waar we te rade zijn gegaan, omdat wij nu niet meer kunnen geloven dat wij alleen zijn met ons probleem, probeerde de verpleger ons er van te overtuigen dat solidifiëring volstrekt normaal is op onze leeftijd. Om dat te onderstrepen brak hij de middenhandsbeentjes van zijn rechterhand door keihard met zijn vuist op tafel te slaan.

„Kijk,” piepte hij met tranen van pijn in zijn ogen, „ik kom zelf ook niet meer zomaar door de tafel.”

Getroost door deze woorden van een man met kennis van zaken en groot psychologisch inzicht gingen wij weer naar huis, maar niet zonder eerst nog een keer allen tezamen hand in hand doorheen de muur van het bisschoppelijk paleis te stappen, de luchtdruk was per slot van rekening uitzonderlijk laag! Het komt er, wie weet, misschien nooit meer van.


2 opmerkingen:

Leen Massy zei

We worden oud. Waar is de tijd dat we gasachtig waren. Al hield ik persoonlijk meer van de vloeibare tijd, toen tranen overbodig waren...

't vliegend eiland zei

voor Leen:
Troost je, het is overal wel iets. Gasachtig, vloeibaar of wat dan ook.