Ooit, echt waar één keer maar, ben ik naar de aanminnigen geweest. Omdat mijn gevoelens mij natuurlijk daartoe dreven. Ik had er al zoveel over gehoord. Hoe zacht van aard zij wel waren en hoe vol van begrip. En hoe zij vooruit al weten wat een man zoal wil. Zij namen gastvrije initiatieven die je als gast ook niet zomaar weigeren kan. Gesprekken heb ik daar amper gevoerd. Ik kreeg telkens een zoen vol op de mond. Ja, de aanminnigen weten precies hoe zij een man kunnen versmoren in zijn voorlaatste gedachten zonder dat er een kwaad woord hoeft worden gezegd. Misschien is dat uiteindelijk wel de reden waarom ik er ook niet lang gebleven ben. Maar zelfs ons afscheid was oprecht! Zij zwaaiden mij na tot ik nog slechts een stip was aan hun horizon.
7 opmerkingen:
Wat een prachtig woord, de aanminnigen. Zou er bijna mijn beroep van willen maken, alleen omwille van de titel.
Afscheid? Je gaat toch niet stoppen, beste Jan/Blogbaas?
Ik vrees al de titel 'laatste gedachten'.
'symeon'
Voorlaatste gedachten blinken uit in onuitputtelijkheid.
voor Nadja:
Het rare is dat het zo ineens in mij opkwam en ik vond het ook mooi. Zo mooi dat ik het per se wilde gebruiken. Al heb ik heb het nog moeten opzoeken om zeker te zijn of het wel bestond.
voor Leen:
Neen, ik ben niet van plan te stoppen, maar eigenlijk ben ik helemaal geen planner.
voor sodade:
Ik denk dat dat voor alle gedachten geldt.
Een ware onbevlekte ontvangenis doorheen Terpsichore dus... wat een zegen.
Een reactie posten