Het zal weldra twee jaar geleden zijn dat mijn vriendin doughnutificeerde.
Zoals het geval is met de meerderheid van gedoughnutificeerden gelooft zij dat haar innerlijke, diepe kern leeg is. Aldus zegt zij telkens ik haar opbel: "Jij ziet alleen maar mijn buitenkant. Mijn eigenlijke innerlijke is leeg. Ik wil je niet zien.” Om religieuze redenen mogen gedoughnutificeerden namelijk alleen maar met andere gedoughnutificeerden omgang hebben. Dit is de reden waarom ik haar dus al bijna twee jaar niet meer gezien heb.
Gedoughnutificeerden eten geen paling en dragen geen kleding met ritssluitingen. Zij roken geen sigaretten met filter en fellatio is hen ten strengste verboden. Ook het lezen van romans van nog levende schrijvers is hen niet toegestaan.
Ik begrijp echter totaal niet waarom zij zo bekrompen moeten zijn. Welk oorzakelijk verband is er nu in hemelsnaam tussen het niet eten van paling en het besef van de leegte van hun eigenlijke innerlijke?
Onlangs leerde ik op café een jong meisje kennen dat zich tot de gestrikte doughnuts heeft bekend.
"Het eigenlijke innerlijke van de mens zit hem in de richtingloosheid," zei zij toen wij in bed lagen, "daarom dat wij nooit een vliegtuig nemen."
"Oh, vandaar," zei ik. De maatschappij lijkt wel met de dag ingewikkelder te worden heb ik zo de indruk.
(losse vertaling van een kortverhaal van Murakami Haruki)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten