“Wil je mijn benen eens zien?” bood hij aan.
“Je benen?” Ik vond het een raar aanbod.
“Ja, ik heb vrouwenbenen gekregen. Ineens. Ik werd er onlangs wakker mee."
Inderdaad, ik vond hem al een tijdje zo’n oneigenlijk gangetje hebben, dus dàt was de verklaring.
“O, ik dacht dat je aan de drank was,” antwoordde ik, zijn woelig gevoelsleven kennende.
“Neen hoor, niks drank. Het zijn vrouwenbenen, kijk maar,” en hij trok zijn broek uit.
Ik keek, en waarachtig, hij had twee gave vrouwenbenen.
“Ongelofelijk,” prees ik hem, omdat de juiste woorden mij niet meteen te binnen vielen.
“Ja hé,” beaamde hij, terwijl hij ze zelf ook nog eens nauwlettend monsterde. Voor de zoveelste keer waarschijnlijk.
“Het veranderd natuurlijk hoe ik in het leven sta,” verklaarde hij ineens.
Dat begreep ik uiteraard ook wel.
“Maar we blijven toch vrienden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten