Kort voor mijn vriendin te klein zou worden om nog door een microscoop zichtbaar te zijn hadden wij ons laatste gesprek. Zij bedankte mij om nog zo lang voor haar gezorgd te hebben en drukte mij nogmaals op het hart me niet schuldig te voelen voor wat er was gebeurd. Zij had gewoon beter naar mij moeten luisteren en niet moeten toegeven aan haar nieuwsgierigheid. In zekere zin was zij zelfs blij mij op deze manier van dienst te zijn geweest. Met een krop in de keel beloofde ik haar dat ik haar nooit zou vergeten en er alles zou aan doen om alles weer om te keren. Wat zij toen nog riep verstond ik niet meer...
Voor alle zekerheid heb ik mijn huidige vriendin geïnstrueerd om nooit of nooit mijn petrischaaltjes aan te raken. In de drie jaar dat wij nu al omgang hebben lijkt zij zich daar strikt aan te houden al gelooft zij mij niet als ik haar vertel wat haar voorgangster is overkomen. Wetenschap interesseert haar ook helemaal niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten