"Als ik u was bleef ik hier niet staan," waarschuwde Ik met mijn allervriendelijkste stem.
"O nee? En waarom niet?" riposteerde hij scherp.
"Zo dadelijk valt hier een steen van wel drie ton uit de lucht."
"Hahaha... alsof ik dat geloof. Jij wil hier natuurlijk zèlf staan, ik heb je wel door hoor."
Toen viel die steen, van wel drie ton, uit de lucht, precies waar hij stond.
6 opmerkingen:
tsja,
wie niet luisteren wil,
die moet maar voelen...
voor gewebkijk:
Mensen hebben geen tijd meer voor elkaar.
Waar jij dus vlak naast stond?
Drie ton is breed hoor.
voor zapnimf:
Waar Ik vlak naast stond? Dat staat er toch niet?
O, jij spreekt dan gewoon ontzettend luid, vanop afstand?
voor zapnimf:
Het klinkt waarschijnlijk nogal hovaardig, maar in dit verhaaltje vereenzelfdigde ik mij even met God. En in die hoedanigheid sprak ik die andere aan. Vermits ik in die hoedanigheid ook alomtegenwoordig ben, en onkwetsbaar, doen de fysische aspecten van die steen er niet zoveel toe.
Een reactie posten