Hij wachtte op een antwoord. Ja, dat wist zij wel.
Om een of andere mij niet erg logische reden werd besloten om hen maar niet het klootjesvolk te noemen.
De verdwijnende beenveeg van meester Trab, hier uitgevoerd door zijn leerling Rennoc, heeft menigeen verrast en een gezond leven ontnomen.
Steeds meer van de onzen morren. Zij beweren dat we best ook mogen genieten van de geneugten van het moderne leven. Zolang het niemand schaadt, voegen zij er dan fijntjes aan toe, om mij te overtuigen.
Omdat geluk doorgaans uit de lucht komt vallen werden er technieken ontwikkeld om dit proces te optimaliseren. Ook de zusters Leclerq hadden hun methode. Iets met stevige touwen en veel handwerk, maar omdat de term 'duurzaamheid' toen nog niet bestond zijn de weinigen die hen hebben gekend het erover eens dat hun oogst weinig zal hebben voorgesteld.
De gebroeders M. kijken het met lede ogen aan. Er valt dan ook heel wat met lede ogen aan te kijken. Maar wij mogen ons gelukkig prijzen: de gebroeders zijn heel goed in wat ze doen. Zeer zeker!
Ooit had ik een relatie met een taalkundige. Zij viel op mij toen ik haar vroeg of je nog iets anders kon slaken dan zuchten.
Net als ik smeekte Irma om te worden meegenomen, maar de dood is en blijft een onvoorspelbare sadist.
Met de hoop dat Ingrid hun probleem eindelijk zou onderkennen en erover zou willen praten huurde Jan de gebroeders Bart en Frank in als olifant in de kamer. Maar vergeefs, en het was niet goedkoop!
Dankzij de inspanningen van enkele huisvrouwen in onze wijk – voor wie dit helemaal geen opoffering is – kunnen kleine ballroomdansers hier nu ook hun hobby beoefenen. Ongestoord en in een veilige omgeving.
De gebroeders K. – zij blijven liever anoniem – hebben een leuk leven. Zij wonen in Amsterdam en hebben geweldige vrienden. Hun werk is hun grootste passie en ze doen het helemaal zelf. Ze willen honderd jaar worden. Ze houden niet van klagende mensen. Als je iets stom vindt moet je er zelf wat aan doen, vinden zij ook nog. Zij zijn respectievelijk drieëntwintig en vierentwintig jaar oud. O ja, ze bijten vaak op de binnekant van hun wangen.
Toen ik jong was zag ik eens meisjes zweven.
Vreemd dat ik mij dat nu, vele jaren later, weer herinner.
Nu wil u natuurlijk weten of ik mij nog andere dingen herinner en (en of ik daar foto’s van heb).
Eigenlijk niet.
Of het schiet me nu even niet te binnen.
Ik moet daar ook niet te veel over nadenken.
Want dan wil ik me weer andere dingen herinneren.
De namen van de zwevende meisjes bijvoorbeeld.
Hoe heetten ze ook weer?
Het duurde niet lang of Mien en Karsten zagen de voorstanders van de wereldvrede op het dak verschijnen.
De drie gratiën, vandaag heten zij Annemie, Rik en Roza, wisten altijd wel iemand te vinden die ze ongelukkig konden maken. Het was een kwestie van willen, niet van gezond verstand.