Plundering der Kerken door de Fransche legers (1795)

 Het was niet al moord en doodslag in die jaren uiteraard. Men dacht ook aan thuis.

 

Hoe een grauwe wolk mij omvatte

Het was hoge noen, toen een grauwe wolk mij omvatte

Omdat ik niet niet wilde dat mijn vrienden mij zo zagen vluchtte ik weg in een steeg

Het bleek de winkelstraat te zijn en er klonk muziek uit alle ramen

Maar gelukkig viel er geen mens te bekennen

Toch hoorde ik blije en minder blije stemmen en het gejoel van jonge kinderen

Ik liep voorbij een slijter en gluurde naar binnen

waar al heel wat drank mij lokte

Natuurlijk liep ik gevaar, ik en drank – hoe weinig ook – dat wil niemand meemaken

Ik zette er stevig de pas in en bereikte algauw de laatste winkels

Op de hoek stond een huis dat mij vertrouwd voorkwam en iemand wenkte mij naar binnen

Meteen liet de grauwe wolk mij vrij

 

 

 

Pief, Paf en Poef

'We zeggen Pief, we zeggen Paf we zeggen Poef!'

'Ja, maar waarom?

'En waarom in die volgorde?'

'Dat vraag ik mij ook af!'

'Het is toch niet iets onderdrukkend?'

'Want we laten ons niet gebruiken!!'

'Nee, we laten ons niet gebruiken.'

Brenda, de optelster

‘Ja’ gaf Brenda later toe, ‘Dat was toen een hele schok, toen men mij vertelde dat het optellen van de lottonummers van de laatste twaalf weken en daar het gemiddelde van nemen weliswaar een hele prestatie is, als je het uit het hoofd doet, maar dat dat getal, als je het voor de volgende trekking indient geen grotere kans op winst biedt. Gelukkig besefte ik enkele weken later dat de kans er ook niet kleiner van werd en dat heb ik de heren dan verteld. Waarna ik meteen ontslag heb genomen.’

 

Stijlvol wachten op een atoomduikboot

De parapluclub van Hoboken komt samen, elke week op donderdag om 14.30 om de choreografieën in te oefenen die hun verknochtheid aan het stedelijk leven uitbeelden. Vereisten om lid te worden zijn: zich elegant kleden, in het bezit zijn van een stevige neutraal gekleurde paraplu. (Vouwparaplu's worden niet getolereerd.) 

De choreografie die we deze maand instuderen heet: "Stijlvol wachten op een atoomduikboot."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De vertaler

Gehoornde feetjes gezien

 krant gelezen en nog eens gekeken

Weer gehoornde feetjes gezien

 

alles vertaald en gaan wandelen om

na te denken over het onvertaalbare 

 

tot de slotsom gekomen dat:

ik niet zo hard moet piekeren 

en de vertaling afmaken,

 

wat me nooit eerder gelukt

 

Weer de gehoornde feetjes gezien

 

bijna alles vertaald

 

 

Ter zake (43)

 HOOFDSTUK 3

Ik ben geneigd 'bourgondische' eters minder te vertrouwen dan mensen die het bij gewone kost houden. Of dat logisch is weet ik niet, maar het sluit wel aan bij mijn ervaring met mensen. Duiven. Lugubere beesten. Je ziet ze werkelijk overal. Het lijkt niet zo, maar ik geloof toch niet dat meer dan tien percent van de bevolking homofiel is. Ik laat me zelden beïnvloeden door weerberichten. Ik zie wel welk weer het is. Dat mijn leven eigenlijk niets betekent is iets waar ik wel eens bij stilsta, ja. En dan probeer ik iets minder doordeweeks te doen. Ik heb in het huis gestaan van een pas overledene en gezien hoe de voorwerpen, de kleren, de meubels er ineens verlaten uitzien. Hoe betekenisloos de spreuken aan de muur. Ik vraag me vaak af hoe mensen, naarmate ze ouder worden, denken aan de dood. Hoe het lijkt of ze die negeren. Ik denk dat de uitdrukking: "Het leven is een sandwich, maar wat er tussen zit verschilt van mens tot mens." niet bestaat.