Terger Jan

Tergend langzaam uitte terger Jan zijn tedere gevoelens. 

Hoe hij die verwoordde werd jammer genoeg nooit achterhaald: de opname ging verloren in een brand. En Jan, alsof hij ook ons, zijn nazaten, nog heeft willen tergen, heeft zich er ook nooit tegen iemand over uitgelaten.

 

 

 

 

 

Onder de huizen

Ze dook regelmatig op.

Dat vond ik een meevaller.

Alleen, ze sprak nooit een woord en snoof immer met haar neus.

Ik zei er niets van, want voor je't weet duikt zo iemand nooit meer op en dat wilde ik vermijden.

We hebben veel beleefd.

Soms toonde ze haar verdriet.

Dat begreep ik wel.

Ze was altijd eerlijk.

Meer wil ik niet vertellen over haar, zij zoekt geen aandacht.

Ik neem vandaag nog eens de tram. Om door tunnels te rijden.

Onder de huizen waar ze heeft gewoond.

 

 

 

Plundering der Kerken door de Fransche legers (1795)

 Het was niet al moord en doodslag in die jaren uiteraard. Men dacht ook aan thuis.

 

Hoe een grauwe wolk mij omvatte

Het was hoge noen, toen een grauwe wolk mij omvatte

Omdat ik niet niet wilde dat mijn vrienden mij zo zagen vluchtte ik weg in een steeg

Het bleek de winkelstraat te zijn en er klonk muziek uit alle ramen

Maar gelukkig viel er geen mens te bekennen

Toch hoorde ik blije en minder blije stemmen en het gejoel van jonge kinderen

Ik liep voorbij een slijter en gluurde naar binnen

waar al heel wat drank mij lokte

Natuurlijk liep ik gevaar, ik en drank – hoe weinig ook – dat wil niemand meemaken

Ik zette er stevig de pas in en bereikte algauw de laatste winkels

Op de hoek stond een huis dat mij vertrouwd voorkwam en iemand wenkte mij naar binnen

Meteen liet de grauwe wolk mij vrij

 

 

 

Pief, Paf en Poef

'We zeggen Pief, we zeggen Paf we zeggen Poef!'

'Ja, maar waarom?

'En waarom in die volgorde?'

'Dat vraag ik mij ook af!'

'Het is toch niet iets onderdrukkend?'

'Want we laten ons niet gebruiken!!'

'Nee, we laten ons niet gebruiken.'

Brenda, de optelster

‘Ja’ gaf Brenda later toe, ‘Dat was toen een hele schok, toen men mij vertelde dat het optellen van de lottonummers van de laatste twaalf weken en daar het gemiddelde van nemen weliswaar een hele prestatie is, als je het uit het hoofd doet, maar dat dat getal, als je het voor de volgende trekking indient geen grotere kans op winst biedt. Gelukkig besefte ik enkele weken later dat de kans er ook niet kleiner van werd en dat heb ik de heren dan verteld. Waarna ik meteen ontslag heb genomen.’

 

Stijlvol wachten op een atoomduikboot

De parapluclub van Hoboken komt samen, elke week op donderdag om 14.30 om de choreografieën in te oefenen die hun verknochtheid aan het stedelijk leven uitbeelden. Vereisten om lid te worden zijn: zich elegant kleden, in het bezit zijn van een stevige neutraal gekleurde paraplu. (Vouwparaplu's worden niet getolereerd.) 

De choreografie die we deze maand instuderen heet: "Stijlvol wachten op een atoomduikboot."