Een andere benadering

Een man ontwaakt en merkt dat zijn vrouw hem heeft verlaten en dat zijn schaduw met haar mee is gegaan.
Aangezien ook hij de oude gezegden vreest die zeggen dat een man zonder schaduw niet lang meer te leven heeft verkoopt hij wat hem nog rest aan hebben en houden en wacht verder op zijn nakende dood.
De dood in de gedaante van een insect dat slechts overleeft op mannen zonder schaduw heeft in weken niets meer gegeten en verscheurt hem eerder dan verwacht om daarna te veranderen in een zoveelste zinloos zonnestelsel dat enkele jaren later wordt opgemerkt door een astronoom die er een naam (eigenlijk een nummer) aan geeft waardoor het bestaan ervan nu officieel is.
Dit soort nieuws evenwel is wel het laatste wat een vrouw die met twee schaduwen leeft kan interesseren want leven met twee schaduwen breng je niet zomaar in verband met kosmische gebeurtenissen. Dat vergt een andere benadering.


_____

Poederkoffie

Toen de Thermos verscheen werd hij onmiddellijk diep en vurig aanbeden. Dat kunnen wij afleiden uit het grote aantal opgebrande kaarsen, de vele achtergelaten persoonlijke voorwerpen en foto's, en uit tal van brieven waarin om redding wordt gesmeekt.
Hieruit blijkt duidelijk dat aan de Thermos ook een  enorme kracht en goedertierenheid werd toebedacht.
Na verloop van tijd is de toeloop echter steeds minder geworden. Het geloof in wonderen is inderdaad tijdgebonden! Bovendien is er tegenwoordig ook poederkoffie op de markt, die beter beantwoordt aan onze eigentijdse noden. En dan zwijgen wij wij nog over de pads met hun bijhorende machines. Die zijn helemaal wonderbaarlijk.
Wie weet, als een en ander blijft evolueren, zal men in de toekomst het bestaan van de Thermos zelfs in twijfel gaan trekken.


_____

De andere aanpak

Een man schreef een brief naar God met de vraag welk soort problemen die dan NIET helpt oplossen.
Ook hij kreeg nooit antwoord.


_____

Suske en Wiske!

Wiske was Schanulleke weer eens kwijt en kwam mij smeken om mee op zoek te gaan. Ik maakte haar duidelijk dat als ik alleen maar daar goed voor ben, dat zij dan maar zelf haar plan moest trekken, zelfs ik heb een bepaalde vorm van eergevoel. Trouwens, waarom vroeg zij het niet aan Suske? Daar trekt zij veel meer mee op!
Toen ik wat later toevallig ook Suske tegen het lijf liep kon ik het niet laten hem er op aan te spreken. Hij zei "dat zij nu eenmaal zo'n eenzijdig karakter heeft en dat ik te veel verwacht van een vrouw met haar verleden en opvoeding."


_____

Te veel of te weinig

Er is een man die iedereen geeft waar hij recht op heeft en wie vindt dat hij op méér recht heeft krijgt dat er nog bij. Vindt iemand dat hij te véél heeft, dan neemt hij dat zonder morren terug.
Dat zulks zich in een sprookjeswereld afspeelt is uiteraard duidelijk voor u, indien niet dan leeft u daar waarschijnlijk zèlf, maar dan weet u eveneens dat u dus ergens terecht kan indien u te veel of te weinig hebt waarvan u recht op heeft. Aarzel niet!


_____

De laatste haven

Vroeger, toen men gemiddeld 8 jaar in rusthuis De Laatste Haven verbleef, waren de bewoners er vief, en ja, zelfs gelukkig.
Om meer mensen van dit geluk te laten proeven besloot Het Management de gemiddelde verblijfsduur naar 6,7 jaar op te voeren en bleek hier zeer succesvol in, zodat nu ook andere maatregelen worden overwogen.


_____

Politieke wetenschappen

"Maar hoe stuur je nu zo'n populistische partij?"
"Eenvoudig, het is een kwestie van dezelfde neus in alle richtingen."


_____

Russische romanfiguur

Hij viel op een meisje wier enige betrachting het was om een Russische Romanfiguur te worden. Aanvankelijk steunde hij haar. Hij leerde mee de moeilijke taal en samen volgden zij Russische kooklessen. Dat bleek voor haar evenwel allemaal niet genoeg en luisterend naar de verleidelijke stem van haar ambitie verhuisde zij eerst naar Moskou en later naar een dorpje ergens voorbij Irkoetsk. "Om de sfeer op te snuiven en kennis te maken met hedendaagse Russische auteurs op zoek naar een romanfiguur natuurlijk!"

Zo vèr ging zijn liefde uiteindelijk niet, al probeerde hij wel alle hedendaagse romans te lezen in de hoop een glimpje op te vangen van een vrouw die vol Slavische Melancholie een triest maar waardig lot aanvaardt en draagt, in de wetenschap dat hoeveel offers men ook brengt, niet iedereen zijn deel krijgt.


_____

Een debacle

"Zal ik u eens laten blozen?" zei het meisje.
"Probeer maar, ik ben benieuwd."
"Mag ik echt?"
"Zeker," daagde ik uit.
"Goed," lachte zij op schalkse wijze en zij maakte tal van bewegingen en bedenkingen die op mij weinig indruk maakten.
"Je kan het niet hé?"
"Nee," en zij liep zelf blozend weg.
Wat een debacle, dacht ik toen.


_____

Vooral

Mannen komen van voor en van achter, van boven en vanonder, van ver of van uit de buurt.
Ook van links en van rechts en rechtop en ondersteboven, wit of zwart, en achterstevoren (zeldzaam), in vele getale, gewichten en maten.
De ene als het regent en de ander als het giet.
Sommige moet je zelf gaan halen want dat soort "komt niet".
Vrouwen moeten vooral hopen.


_____

De krant

Als N. zich op een krant abonneerde dan was dat niet om zich te informeren over de wereld die buiten hem lag. Integendeel. Hij knipte dan zorgvuldig het vierenvijftigste woord van elk artikel dat minstens zoveel woorden telde uit, en legde de knipsels op een rij op zijn keukentafel.
Dan, bij een kopje thee, rangschikte hij de woorden van die dag tot een voor hem begrijpelijk bericht.
"Het is op deze manier dat ik tot een wereld kom op mijn maat," placht hij te verklaren.
In de loop der jaren werd het nieuws steeds pijnlijker en gewelddadiger en achter zijn rug zegden hulpverleners zijn abonnement op.


_____

Hoe de dood komt

"Soms is het of ik buiten een auto met draaiende motor hoor."
"Ja. De dood komt in vele gedaanten."


_____

Binnenpret

De zee
heeft zoveel haren
dat je ze niet ziet,
daarom dat een kaalkop
zo van wind geniet!


_____

De groeten van Ginger

Nu mijn vrouw een volwaardig medium is geworden kom ik indirect in contact met mensen waarvan ik tot nu toe altijd dacht dat zij buiten mijn sociaal bereik lagen. Blijkt dat de meesten van hen vaak heel gewoon, zelfs nederig zijn gebleven. Of het door hun huidige situatie geworden zijn.
Zo kwam zij onlangs in aanraking - op vraag van een tapdanser - met Fred Astaire, en toen ik haar vanochtend hielp met het sluiten van de rits van haar kleed herinnerde zij zich ineens dat ik ook de groeten had van Ginger.
"Ginger?"
"Rogers."
De groeten van Ginger Rogers! Wie kan dat tegenwoordig nog zeggen?


_____

De spijsvertering van de koe

De spijsvertering van de koe is een wonderlijk en ingewikkeld gebeuren.
Het voedsel, hoofdzakelijk gras, komt eerst in de pens, de grootste maag van de koe. Als die pens vol is komt het voedsel in kleine stukjes, en grassprietjes zijn al zo klein, het gaat hier dus om het fijne werk, terug in de mond, zodat de koe het kan herkauwen. Dat herkauwde voedsel wordt verder verteerd in de netmaag. In de boekmaag wordt vrijwel alle vocht uit het voedsel gehaald. En als laatste wordt het voedsel in de lebmaag zò fijngemaakt, dat het in de darmen kan worden opgenomen.
In de darmen van de koe worden alle belangrijke voedingsstoffen in het bloed opgenomen en door het koeienlichaam gevoerd. Tussen twee haakjes, deze voedingsstoffen komen ook in de uier, waar de melk wordt gevormd.
Het feit dat koeien zo intensief bezig zijn met hun spijsvertering, maakt dat zij zich in tegenstelling tot de dolfijn, of zelfs maar de hond, niet kunnen inlaten met het redden van mensen, zoals vaak in films en TV feuilletons wordt onderwezen. Ook ethisch kunnen zij dit niet verantwoorden.


_____

Een aforisme van oom Floris

Verveling is de vulling van de tand des tijds!


_____

De godin

Zolang S op de stranden en vuilnisbelten organische en niet-organische ledematen en andere onderdelen van dieren, machines, dromen en mensen jutte om er in haar werkplaats vreemdsoortige, maar heel herkenbare - als dusdanig - wezens mee te scheppen, die zij daarna, na er via tal van holten en uitsteeksels, leven in te hebben geasemd, losliet in de ons bekende wereld, die de hare had kunnen zijn, zolang was er niets aan de hand. De problemen begonnen toen men haar Godin begon te noemen en haar schepsels vervormde naar haar evenbeeld.


_____

Jazeker

Als een hond op straat
zijn pijp uit zijn bek neemt
om jou met de steel aan te wijzen
en dan zegt,
- misschien wel in het Frans -
dat je dringend naar een psychiater moet,
neem van mij aan,
dan is dat zo.
Jazeker.


_____

De verandering van de wereld

Er was eens een man die ook iets aan de wereld wilde veranderen. Hij deed dat uiteindelijk niet door een steen te verleggen, maar door er een terug te leggen.


_____

Anagrammen

Hij besloot alleen nog maar in anagrammen te spreken.
"Waar ben jij geweest?"
"..."
"En van hoe laat tot hoe laat?" peilde zij verder.
Hij staarde voor zich uit in het besef dat het niet voor de hand lag.
"Zie je, ik heb zo mijn vermoedens, zeker als jij blijft zwijgen!", beschuldigde zij nu haast onverholen.
"..."
Nee, hij was niet goed in anagrammen, dat begreep hij nu wel.

Nieuwe omgangsvormen

Ik had afspraak met een man die altijd klaar staat, maar hij was er niet.
Dat vond ik nogal onlogisch, tot ik besloot dat hij waarschijnlijk niet voor alles en iedereen tegelijk klaar kon staan en dat ik zijn talent verwarde met alomtegenwoordigheid.
Daarna was er ook een voorval met een vrouw die overal onvindbaar is, wat ik meteen ook onlogisch meende te zijn, tot ik mij de man die altijd klaar staat herinnerde. Misschien hoorden zij wel - op hun manier dan - samen!
Dit werd door vele bronnen tegengesproken, maar men hield steeds een slag om de arm want er zijn tegenwoordig zoveel nieuwe omgangsvormen dat men het nooit zeker weet.


_____

Vraagstelling

Als reeds vele jaren aangestormd komend auteur wil ik nu graag toch eens testen of ik wel het publiek bereik dat ik ambieer: de heiligen met een halo!
Indien u zo meteen, met een flukse beweging omhoog wil kijken, of voor een spiegel springen, om visueel uit te maken of u een halo hebt (de heiligheid vloeit daar uit voort), wil u mij dan melden wat u zag? Ik trek dan wel mijn conclusies.


_____

De insiders (toneelstuk van en voor outsiders)

Aan weerskanten op een podium staan twee stoelen, in het midden een tafel met een stoel. Achteraan, in het midden, een deur.
Het toneelstuk telt 5 acteurs: 2 insiders, 1 dame, 1 outsider, 1 geüniformeerd personage.


***


Er wordt op de deur geklopt en de dame doet open.

"Ik ben hier in verband met de advertentie." - zegt de man die aanklopte
"O, u bent kandidaat insider, komt u maar binnen." - de man doet een pas naar voren, de kamer in.
"Maak ik kans?"
"Zeker, in feite bent u het al!"
"Ja?"
"Wil u links insider of rechts insider zijn" - dame wijst naar twee stoelen een aan elke kant van het vertrek.
"Rechts."
"Gaat u dan maar daar zitten en laten we wachten."
"Wachten?"
"Op de volgende kandidaat." - dame neemt plaats aan de tafel in het midden.


Ongeveer een minuutje hangt er een ongemakkelijke stilte tussen de personages, terwijl op de achtergrond (de buitenwereld) flarden van speeches en verklaringen van machthebbers (politici, bankdirecteurs, managers van wielerploegen, religieuze leiders, enz…) klinken. Dan wordt weer op de deur geklopt en maakt de dame weer open.


"Ik ben hier in verband met de advertentie." - zegt de man die aanklopt.
"Voor kandidaat insider, komt u maar binnen." - zegt de dame en de man doet een pas naar voren, de kamer in.
"Maak ik kans?"
"Natuurlijk, gaat u maar zitten! - dame wijst naar de lege stoel en zegt tegen hem, Zo, u bent onze linkse insider.daarna tegen allebei Zoals jullie weten zijn insiders op de hoogte. Dat doen ze door goed te luisteren."

"Goed te luisteren?" - zeggen beide insiders unisono
"Precies. Succes!" - dame verlaat het vertrek.

Op de achtergrond zwellen de flarden van uitspraken opnieuw aan en de insiders luisteren geconcentreerd. Naarmate de flarden en de inhoud waarover het gaat chaotischer worden, worden ook de gebaren en uitdrukkingen van de insiders chaotischer. (duurt ongeveer 20 minuten). Dan stormen plots twee nieuwe personages de kamer binnen, één in een uniform, de andere wijst naar de insiders en schreeuwt:


"Arresteer hen, het zijn insiders, zij hebben het altijd geweten maar hebben nooit iets gedaan!"



EINDE


_____

Zielsverwantschap

Ik had weer stille gevoelens voor een ander.
"Wil je kennis maken met mijn zielsverwant," knipoogde zij.
Ik was reuze benieuwd. Je hoort zo veel over zielsverwantschap tegenwoordig.
"Je zielsverwant?"
"Ja, hij zit hiernaast."
Ik had hem al wel een keer eerder in haar buurt gezien.
"Ik dacht dat het de tuinman was."
"Neen hoor. Dat is de tuinman niet. Het is mijn zielsverwant. Kijk maar. Hij is nergens zonverbrand en heeft schone handen."
Ik keek en zag inderdaad nergens zonverbrandheid of vieze handen.
"Tja…" veel anders wist ik niet te zegen.
"Precies," antwoordde zij. Even bleef zij peinzend kijken naar haar zielsverwant. Tot ze ineens weer knipoogde en zei:
"Maar er is veel meer in het leven dan zielsverwantschap uiteraard."
Dat laatste begreep ik veel beter!


_____

Het stadhuis

Alleen het onwaarschijnlijk toeval wist er voor te zorgen dat de man met de soldateske gedachten en de vrouw - een meisje nog - met wanhopige neigingen elkaar ontmoetten achter het stadhuis. Zij hadden daar allebei afspraak met een totaal ander iemand, maar geen van die twee kwam uiteindelijk naar de plaats van afspraak, waardoor de man met de soldateske gedachten en de vrouw (ik herhaal: een meisje nog, en dus heel impressionabel) met wanhopige neigingen wel genoopt waren elkaar aan te spreken.

"Ben jij?"
"Ja, jij toch ook?"
"Ja."

Het was ondertussen hard gaan regenen en omdat zij weinig geld op zak hadden en zij via het internet al heel wat over elkaar meenden te weten sloegen zij enkele fazen over en ging hij met haar mee naar huis.

"Ik meende dat jij van seringen hield, maar hier staan alleen maar vetplanten!"
"Maar ik en toch allergisch!?"
"…"
"Als je roken wil kan dat op het balkon."
"Ik heb nooit gerookt!"
"O!?"

Gesprekken die tot enorme misverstanden en teleurstelling hadden kunnen leiden over zich anders voordoen vielen evenwel allemaal mee want zij waren nog jong en goed in het zien wat zij wilden zien.

Hij bekoorde en verleidde haar met zijn soldateske gedachten die op een of andere manier richting gaven aan haar wanhopige neigingen. Heel lang leefden zij samen een leven gekenmerkt door discipline, dril en wegcijfering.

Het had allemaal zo anders kunnen lopen, maar dat liep het niet.


_____

De steen

Er was eens een man die dacht dat hij zijn hele leven lang actief en nuttig moest zijn op tal van vlakken. Tot hij in gesprek raakte met een steen die hem op het tegendeel wees.

"Bekijk mij nu!"

Onze man dacht heel lang na over deze ontmoeting en het gesprek dat ontegensprekelijk een diepe boodschap moest behelzen.

Dat de steen later tot gravel werd vermalen en uitgesmeerd werd over een te herstellen tennisveld kwam hij nooit te weten.


_____

In de put

Ik kwam er achter dat al heel erg lang mijn vrienden mij in een put wilden laten zakken. Daarna duurde het des te langer voor zij mij van hun zonderlinge wens wisten te overtuigen, maar goed, omwille van de vriendschap gaf ik uiteindelijk toch toe. Niet zonder mijn directe familie van de afspraak op de hoogte te hebben gebracht.

Zij namen mee naar een volgens hen uitermate geschikte put en toonden mij het touw, een gareel eigenlijk, waarin zij mij zouden opbinden om mij dan neer te laten. Het zag er inderdaad stevig en betrouwbaar uit.

"En ik hoef verder niets te doen? Niets rapporteren of zo, op regelmatige basis?"
"Neen hoor," lachten zij, "je gewoon door ons laten zakken volstaat!"

Zij hesen mij daarna in de put en lieten mij zoals afgesproken zakken. Meter voor meter, zonder schokken, zonder dat ik ook maar heen of weer wiegde. Het leek wel of zij geoefend hadden. Haast machinaal, vermoedde ik even.

Al vlug kon ik het daglicht niet meer ontwaren en bevond ik mij in het pikkedonker. Hoe diep een put toch kan zijn.

En ik blijf maar zakken, zonder besef van tijd of ruimte. Ook heb ik het gevoel dat het einde nog lang niet in aantocht is. En nu ik er over hang na te denken, over ophijsen hebben mijn vrienden eigenlijk niets gezegd.


_____

Eén specifieke waarheid

Een mens krijgt op tijd en stond te maken met specifieke waarheden waarmee hij doorgaans niets aanvangt, u kent dat wel. Zo kreeg ik er eens een mee in een oude schoenendoos, samen met allerlei andere spullen die ik later nog wel eens zal sorteren. Thuisgekomen zette ik ze weg op een kast in de garage om ze in het zicht te houden.

Dat gebeurde een week later al toen ik vluchtig de parafernalia in ogenschouw nam, maar om een of andere reden die specifieke waarheid snel weer onderin stak. Voor later.

Enkele jaren later kregen we oude vrienden op bezoek waarvan wij veronderstelden dat zij net als wij nederig waren gebleven. In de loop van de gesprekken kregen wij het uiteraard ook over oude waarheden, waardoor ik mij herinnerde dat ik er dus ook één had, ergens in een oude doos. Misschien interesseerde het hen? Bleek dat mijn vrouw net een week of wat eerder de doos ergens anders had gezet omdat ze al zo lang in het zicht stond. Zij kon zich niet precies herinneren waar echter, maar ze had ze niet weggegooid! Waarna de gesprekken snel over andere dingen gingen. Over hoe het ons voor de wind gaat en we dat toch niet als vanzelfsprekend beschouwen. Een mens staat niet lang stil bij waarheden, dat is onderhand wel bekend.

Is het toeval? Ja, maar enkele weken later kwam mijn dochter de kamer ingewandeld met die doos met spulletjes, en of zij die kreeg? Zij is dol op vintage, wat het ondertussen blijkbaar allemaal geworden was, zelfs de doos. Uiteraard kreeg zij alles. Als er iets in zou zitten dat ons kon aanbelangen zou zij het wel laten weten.

"Ach kind," lachte mijn vrouw, "We hebben er jaren niet naar omgekeken, nu zal het dus ook geen verschil meer maken.



Zo, ik ben blij dat ik u toch over één specifieke waarheid heb vertellen, de meesten komen zelfs daar niet toe.


_____

1 seconde

Is het niet vreemd hoe in de media uitgebreid aandacht was voor het overslaan van één seconde tijd, omdat de aardas iets of wat blijkt gekanteld, terwijl men in alle talen zweeg over het gevaar dat wie precies op dat moment zijn tong uitstak naar zijn geliefde, met één bliksemschicht in een andere realiteit zou terechtkomen! Eén waarin hij of zij geheel opnieuw zijn leven zou moeten opbouwen in een wereld die precies zo betrouwbaar is als de onze, weliswaar met andere regels, en dat je maar moet hopen dat je daar op iemand stuit die jouw kant wil kiezen en je alles gunt, door dik en dun, of hoe men er daar ook uitziet?

Néén, dàt is ons weer niet gezegd.

Nu ja, het feit dat u dit leest betekent dat u nog altijd knus en veilig hier bent, waar u het voor het zeggen hebt!


_____

De walsende beer

De walsende beer
deed het nog een keer,
maar heel wat minder vulgair
want hij waande zich bespied
maar niet door mij
want ik
ik heb nog nooit een beer zien walsen
daar ben ik wel zeker van


_____

De man die onzin kon ruiken

Men heeft mij de oren van het hoofd gescheurd.

Men heeft mij de oren van het hoofd gescheurd en ze door mijn mond tot in mijn maag gepropt. Zo weet ik dat het net leren lapjes zijn die slecht verteren.

Van de buikpijn en zonder die flappen aan weerskanten heb ik ook geen oor meer voor voortreffelijke argumenten, dat laatste ziet u wel in.

Voortaan zal ik mij nog alleen maar aan mezelf wijden, daar heb ik al enige ervaring mee.

Tenzij…

Tenzij ik sprookjesschrijver word natuurlijk en gewaardeerd voor mijn verzinsels.

Laat ik onmiddellijk beginnen:

Er was eens een man zonder oren die daardoor zo gericht was op luisteren dat hij onzin al van verre kon ruiken

Zo, dat is alvast een begin.


_____

Onze solo-oefeningen

Ik heb mijn vrouw betrapt bij het inoefenen van eenvoudige, doorgaans onbegrijpelijke, maar afhankelijk van de intentie levensgevaarlijke woorden en zinssneden:

"Je weet toch wat ik bedoel?"
"Dat spreekt toch vanzelf?"
"Ik weet niet of jij nog wel van mij houdt!"

"Wat doe je nu?" schreeuwde ik onthutst, "Hebben wij het dan al niet lastig genoeg? Moet je de dingen nu zo op de spits drijven?"

"Maar probèèr het dan toch eens in te zien," riep zij ook, schijnbaar geschrokken van mijn heftigheid, "Hoe kunnen wij elkaar nog ècht begrijpen als je mij niet laat oefenen?"

Daar heeft zij natuurlijk een punt. Maar wat moet ik dan met mijn eigen oefeningen? Waarvoor ik zelfs buitenshuis ga om niet te storen:

"Wederzijds respect."
"Dat begrijp jij niet!"
"Ik veroordeel jou toch ook niet?"


_____

Nieuwe metamorfose

Dames (en heren),

Vandaag is de man die zich tweewekelijks verandert in iets anders er in geslaagd zich onzichtbaar te maken. Op de bijeenkomsten waar hij zijn metamorfosen demonstreert had dit vanochtend tot gevolg dat de genodigden (die hem - let wel - niet konden zien) vrijelijk over hem spraken in zijn bijzijn en zich daarin héél ver waagden: met als gevolg alwèèr een nièuwe verandering. Een die naar zijn naasten en ikzelf, wel eens blijvend zou kunnen zijn.

Daarom is het misschien geraden deze man voortaan links te laten liggen. Al begrijp ik dat dit makkelijker wordt, voor een aantal onder u, wanneer hij niet langer onzichtbaar is.


_____

De reiziger

Er is een man die zijn reizen verzwijgt. Als wij het over reizen hebben schuifelt hij steevast naar achter, ofschoon hij de meest bereisde is van ons allen. Geen idee waarom.

Soms, maar hij is dan duidelijk beschonken, stapt hij naar voren en vertelt hij toch iets over plaatsen en mensen en gebeurtenissen waar hij bij zou zijn geweest of hebben gekend, maar achteraf blijken dat dan verzinsels met pijnlijke afloop, voor hem. Naarmate hij weer de nuchtere staat benadert verschralen die verhalen tot hij zich zelfs beschaamd verontschuldigt en dat wij dat allemaal niet zo letterlijk mogen nemen.

Ik ben op deze man gekomen omdat ik binnenkort op reis ga, al hebt u daar geen zaken mee en zal u er ook nooit het fijne van weten.


_____

De techniek van het draadje

Een weinig gebruikelijke, maar zeker efficiënte manier om te schrijven voor auteurs met writer's block, beginnelingen in de literatuur en andere twijfelaars die om een of andere reden een verhaal of roman willen schrijven, is de techniek met het draadje. Die bestaat er in om bij wat het beginpunt heet (aan de deurklink van je maîtresse, de sokkel van het Atomium, ...) een draadje vast te knopen en dat af te wikkelen in eender welke richting (helemaal rond het Atomium, of naar een biechtvader in de basiliek een weinig verderop, desnoods helemaal naar de Boekentoren en daarvandaan via de Kennedy-tunnel naar huis). 

De kans is groot, welhaast zeker dat de auteur wordt aangesproken:

"Wat doet u hier?"

Of hij kan boudweg zelf iemand aanspreken om de zaken te bespoedigen:

"Raad eens wat ik doe? ik schrijf een roman!!!"

Op die manier zullen ideeën of informatie om in de tekst te verwerken als vanzelf aangereikt worden:

"Mag dat wel? Hier een draad spannen?"

"Hebt u psychologische problemen?"

"Wat men al niet doet voor de kost!"

"Niet over mijn oprit!"

De draad mag eender waar naar toe worden afgewikkeld, zelfs in doodlopende straten (de draad wijst als vanzelf ook de weg terug), de enige vaste regel is dat hij niet onderbroken mag worden en dat de auteur schrijft over de dingen, of zich toch daardoor laat inspireren, waarlangs de draad slingert. Uiteraard is het ook goed dat verschillende draadjes aan elkaar geknoopt worden, zolang er maar één lijn te trekken valt van begin tot eind. Verder is het geraden om met een echte draad te werk te gaan. Het dwingt een auteur om eens in de wereld te stappen. Er zijn er die het probeerden met een fictief draadje, maar ik verzeker u, dat deden zij uit zelfoverschatting, haast allemaal raakten zij in de war, een paar zelfs regelrecht in de knoop.

Er bestaan uiteraard tal van andere technieken die een auteur op weg kunnen helpen, maar onderschat toch de techniek van het draadje niet.

_____

Het raam aan de overkant

Als het toeval wat mee wil werken kan u, wanneer u uit uw raam kijkt, doorheen dat aan de overkant op de manier zoals u ook door mij heen kijkt, daar een man zien zitten, een man die op een emmer zit. Evident is dat niet, want er zijn niet zo veel mannen die op een emmer zitten, en dat op zich is dus al ongewoon. En dan denk ik nog niet eens aan de positie van het raam aan de overkant ten opzichte van het uwe.


_____

Tijdens het verkleden

"Kijk eens wat ik vond Papa," zei ik tegen mijn vader, en ik hield hem de schoendoos voor, gevuld met leugens.

"Waar heb je die vandaan?" riep hij onthutst.

"Van op zolder, we zijn ons aan het verkleden!"

Hij keek nog eens in de doos:

"Dat zijn niet mijn leugens, het zijn die van je moeder." 

_____

Ogen van steenkool

Een man met ogen van steenkool liep verloren in het woud en doolde er rond tot hij aanbelandde bij een hut waar - zo heette dat toen - een heks woonde.
Zij liet hem binnen en gaf hem een heerlijk maal. Alleen, het was zo ijzingwekkend koud in het hutje dat hij vreesde dood te zullen vriezen in het bed dat zij hem, haar stem klonk nu verlegen, aanbood.

"Geef mij jouw ogen en ik maak een heerlijk vuur," fluisterde de heks.

"Maar dan wordt ik blind!" protesteerde hij klappertandend.

"Ach, waarom vertrouw je mij niet," klonk het eenzaam, "dan kijk ik voortaan voor ons twee."


_____

Geheel op losse gronden

"Nu is de crisis voorbij!" riepen de politici om ter luidst.
"Prachtig!!!" riep het volk, en de mensen kleedden zich zoals in die situatie past.
"Wij hebben het zwaar gehad."
"Je weet niet half hoe zwaar."
"Nu is alles goed en kunnen wij vooruit kijken!"
"Met mijn schele ogen is dat heel verwarrend," zei het meisje dat omwille van de nu voorbije crisis nooit haar ogen had laten verzorgen.
"Ik zal je hand vasthouden als jij mij verteld wat men in de toekomst zoal zegt, ik ben namelijk doof en mankeer nog wel een en ander."
Aarzelend stemde het meisje daar mee in.
Zo begonnen alle onvolmaakten aan hun nieuwe toekomst.
Geheel op losse gronden.


_____

Omdat het goed voelt

Ook bij de bushalte blijkt iemand ineens verliefd te kunnen worden.
Dat was beslist niet beraamd, maar eens het besef er was kon hij er niet meer onderuit.
Blijkt eveneens dat ik degene die daar verliefd werd ook ken. Het gaat om een ernstig man die zich niet inlaat met de allerlaatste gedachten of mode. Hij zal hierover dus wel goed nagedacht hebben.

Zonder resultaat uiteindelijk, want zo gaat dat meestal in dit soort zaken met zulk soort mannen.

Later is hij nog makelaar geworden in een internationaal kantoor en ooit heeft hij ook eens een burgerlijke rechtszaak gewonnen toen hij opkwam voor zijn rechten. Hij had namelijk een groot gevoel voor rechtvaardigheid.

Mensen worden verliefd omdat het goed voelt was maar velen beginnen er daarna niet meer aan, maar zoeken andere bezigheden wanneer het eens verkeerd uitdraait, wilde ik eigenlijk zeggen.


_____

Een vrouw met een baard

Ooit was ik door het dolle heen van blijdschap en geluk omdat ik had weten aan te leggen met een vrouw met een baard. Van zo'n relatie droomde ik al lang!

Het begon allemaal heel fantastisch en intiem op een gezellige manier. Haar zalige gekir telkens ik haar nieuw scheergerief of zeep cadeau deed, en dat in combinatie met haar after-shave wond mij altijd zo vèr op dat mijn beroepsleven er onder leed. Ik weet zeker dat ik haar verwachtingen op tal van vlakken van intimiteit dagelijks overtrof, zelfs met dingen die zij beslist nooit had verwacht. Perfectie, in zekere zin, bestaat echt wel!

Tot op een dag ik haar eens zei dat ik haar in feite nog nooit zichzelf had zien scheren en of wij dat ook niet eens samen konden doen. Ik geef toe, ik had het mij al eens voorgesteld: een nieuwe vorm van intimiteit als het ware!

Maar ze werd toen ineens doodsbleek, en onmiddellijk daarna vuurrood en barstte in tranen uit.

"Jan, ik moet iets bekennen. Ik ben geen vrouw met een baard. Ik zei dat toen maar omdat ik zag hoe belangrijk dat voor jou was en ik ben er later nooit meer toe kunnen komen het op te biechten, ik wilde je niet teleurstellen. Kan je mij dit vergeven?"

Uiteindelijk kon ik dat wel, maar toch zit ik nu weer vaak met de vraag hoe het dan echt is met een vrouw met een baard, dat wel.


_____

Garing van informatie

In sommige kringen gaart men duidelijk meer informatie dan in andere.

"Is er gedoe?"
"Pardon?"
"Of er gedoe is? Er blijkt zo veel ophef!"
"Overal is gedoe. Gaar maar informatie."


_____

Schoolreis naar de aarde

Omdat wij toch wel nieuwsgierig waren - en vermits er genoeg inschrijvingen waren - mochten wij getuige zijn van de vorming van gesteente. Dat bleek een kleurrijke gebeurtenis te zijn die gepaard ging met veel lawaai. Het vergde ook intens veel energie.

Uitzonderlijk mochten wij foto's nemen.

Bij ons vertrek kregen wij ook nog een zakje levende wezens mee. Dat woog zwaarder dan verwacht.

Zij die voor Deimos hebben gekozen hadden minder geluk. Er blijkt daar veel minder gasvorming dan gedacht en behalve een groepsfoto hielden zij er geen souvenir aan over.

Te verwachten valt dat er volgend jaar dus meer inschrijvingen zullen zijn voor de aarde.

Zelf weet ik het nog niet...


_____

Kak

In deze vrije en uitzonderlijk ver geëvolueerde samenleving kan het toch nog gebeuren dat een mens al eens iets doet of meemaakt waar hij 's morgens nog geen flauw vermoeden van had.
Zo deed ik eens open voor een dame in wie ik een getormenteerd wezen vermoedde. Niets bleek echter minder waar.
"Hebt u de laatste tijd nog eens kak gezegd?" vroeg zij.
Dat is althans wat ik meende te verstaan, al heb je fonetisch niet veel andere opties natuurlijk.
Ik aarzelde vooraleer eerlijk te antwoorden, want ik vond het een vrijpostige manier van kennis maken en ik dacht niet dat het haar naam was. Op latere tijdstippen in een volwassen relatie praat je uiteraard ook over dat soort dingen.
"Nee," zei ik dan toch maar, "ik had daar ook geen aanleiding voor."
"Ja, dat is mogelijk. Toch zou u het wat meer moeten zeggen."
"Misschien hebt u gelijk," antwoordde ik weer, terwijl ik haar zachtjes de deur uit werkte, "ik zal daar grondig over nadenken."
Nu, ruimschoots achteraf, begin ik mij af te vragen of het bovenstaande ooit wel is gebeurd, want ik kan eigenlijk niet aannemen dat een dame dit doet. Tenzij in opdracht misschien. Maar wie geeft nu dergelijke opdrachten?
Dat vraag ik mij nu geregeld af telkens wanneer ik alleen thuis ben en de kans op onverwacht bezoek dus groot.
Wie geeft zulke opdrachten?
Veel komt het alvast niet voor.


_____

Spanning en suspense

Ù zal wel weten wat spannend is!
Spannend is spannend!
Wat ook spannend is, is verliefd zijn.
Of het worden.
Ja dat is ook spannend!
Ik zeg het niet meer hoor.
U zou gaan denken dat ik nog geïnteresseerd ben in zulke gevoelens.
Of in de uwe!
Geloof dat maar niet.
Al die spanning, dat begrijpt u toch?
Of is het suspense?


_____

Ik ben voorzichtig

Ik ben er absoluut zeker van dat ik puur op wilskracht keien kan doen zweven. Elke dag leg ik mij daar op toe en ontwikkel ik experimenten. Voorlopig zeg ik niemand iets, laat staan dat ik iemand zou uitnodigen, want ik ben namelijk ook een voorzichtig mens. Als het zover is zal de verrassing des te groter zijn.

Mensen die geen Nee kunnen zeggen

Er was ook een man die aanbelde op n°19 met de vraag of hij daar mocht sterven. Wat hem werd geweigerd. Vervolgens belde hij aan op N°21, N°23 zo tot N°27 waar hij steeds hetzelfde antwoord kreeg. Ik was wel niet in staat de rest van de geschiedenis te volgen omdat N°29 achter een bocht ligt, maar ik ga er van uit dat hij wel ergens geluk zal hebben gehad. Je hebt altijd mensen die geen Nee kunnen zeggen.


_____

Indachtig

Op een bepaald moment, als gevolg van mijn levensloop, ben ik simpelweg indachtig geworden. Daar zal ik wel aanleg voor gehad hebben denk ik. De meesten van mijn vrienden is het vooralsnog niet overkomen. Die leven er maar op los alsof het niets is. Totaal geen indachtigheid bij hen! Niet dat ik hen dat verwijt. Maar ik ben het wel indachtig, dat begrijpt ù wel.

Na verloop van tijd ben ik mijn indachtigheid ook gaan relativeren en ik zie wel in dat het niet zo veel uitmaakt. Dat is zowat het belangrijkste dat ik de laatste tijd indachtig ben eigenlijk.

Maar voor mijn vrienden is het misschien allemaal niet zo duidelijk, hoe het zit met mij en mijn indachtigheid.


_____

Pas op!

U hoort mij niet te horen
U hoort mij niet te zien
U hoort dit zelfs niet te lezen
Hoort u mij nog?




_____

De Zwarte Uil en zijn Inzicht Verschaffende Excrementen

Er was weer eens een man die alles had om gelukkig te zijn maar die van zichzelf dacht dat hij het toch niet helemaal was. Alleen wist hij niet om welke reden dan wel. Zulke mannen bestaan echt.

Overal, maar vooral bij wie nog het geduld had om zijn geleuter te aanhoren, bleef hij maar lamenteren over zijn sombere lot, en hoe hij "er maar niet uit raakte!"

Op die manier liep hij in steeds groter wordende cirkels de wereld rond, tot hij op een dag een heks ontmoette die op alles een antwoord had en, indien niet, wel wist bij wie of wat je dan wel terecht kan. Vooral voor dat laatste was zij weid en zijd bekend.

"Ja jongen," schudde zij met haar blonde hoofd, "daarvoor kan je alleen te rade bij de Zwarte Uil en zijn Inzicht Verschaffende Excrementen."

"De Zwarte Uil en zijn Inzicht Verschaffende Excrementen?" herhaalde onze (on)gelukkige man, amper in staat om te geloven dat de oplossing nu nabij was.

"Ja, je treft hem noordwaarts op precies 50 dagreizen van hier."

Zonder op een correcte manier afscheid te nemen zette onze man er fluks de pas in en ja hoor, na precies 50 dagreizen stond hij pal onder een enorme boom met boven in de kruin een duistere schaduw die ongetwijfeld de Zwarte Uil moest zijn.

"O Zwarte Uil," declameerde hij plechtig, help mij a.u.b. uit mijn existentiële crisis en geef mij de uitleg, of op zijn minst een duidelijke aanwijzing waaruit ik opmaken kan waarom ik met al mijn meeval in het leven toch redenen heb om ongelukkig te zijn."

Heel lang bleef het stil boven in de boom. Maar net toen onze man begon te vrezen dat hij weer om niet gereisd had weerklonk er ineens een zacht aanzwellend gekreun vanuit het gebladerte en kwamen er ineens, vlak voor zijn voeten, drie pekzwarte uilenkeutels neergevallen. Verrast, maar deze keer met veel meer eerbied dan hij voor de heks had gehad, raapte hij de keutels op en stak ze in een oud sigarenkistje, waarna hij weer op pad ging.

Niemand weet precies waarom - suggesties zijn dus welkom - maar met elke pas die hij verder zette leek het of het nut en de noodzaak van zijn zoektocht minder en minder zwaar ging wegen, en toen hij na een kwartiertje, misschien zelfs minder, aan de rand van het bos stond, begreep hij dat hij eigenlijk beter weer naar huis zou gaan in plaats van zijn heil te zoeken bij wildvreemde mensen en dieren waarvan de intenties hem toch ook niet duidelijk waren. Dat bleek veel vlugger gedaan dan gezegd, want het daagde hem dat hij in feite pal voor zijn voordeur stond.

Thuis had men zijn lange afwezigheid zelfs niet eens opgemerkt.

"Ben je nu al terug?" vroeg zijn vrouw.

"Ja, zo belangrijk was het nu ook weer niet."




_____

De koningin die op de zebra stond

Er was eens een prinsesje dat van jongs af aan werd opgeleid om uit te groeien tot de koningin in het sprookje van "De koningin die op de zebra stond."

Maar toen zij op een onheuglijke dag een stamp kreeg van dat exotisch beest en zich daarom maar ging toeleggen op het verwerven van kennis over huiselijke taken mocht zij alsnog opdraven in een ander sprookje dat heden ten dage evenwel niet veel kinderen nog interesseert.

De onvolmaakte tuinmannen

Zich terdege bewust van hun vele tekortkomingen, gaven de onvolmaakte tuinmannen zich geregeld over aan pijnlijke vormen van sonore boetedoening.

Het was weer een huis dat zij zich niet konden veroorloven, maar zij waren nog jong en genoten van nog andere dingen.

De ontsnapte vader

Hijzelf mocht dan al lang geleden zijn ontsnapt, moeder zorgde er voor dat vader's geest nog jaren in huis zou blijven rondhangen! 

Het verstikkende van het kubisme

"Ik vond mij echt wel wat gevangen in het verstikkende van het kubisme en besloot dan maar terug te keren naar de bron," verklaarde de jonge kunstenaar na een poging tot nadenken.

De man op het plein

Er was eens een man die dacht dat hij alles kon zien vanuit zijn raam. Jarenlang keek hij van daar uit op de wereld en vormde zich een mening. Tot hij op een dag vermoedde dat hij misschien niet àlles zag vanuit zijn kamertje achter het venster. Die dag haastte hij zich voor het eerst in jaren naar buiten op het plein voor zijn huis om van daaruit naar de wereld te kijken. Het eerste wat hem benieuwde was hoe de wereld hèm in al die jaren had gezien. Bleek dat zijn kamertje van op de plaats op het plein waar hij nu stond helemaal niet te zien was.

Over hij die de krant hier leest

Omdat hij de enige van ons is die veren heeft
mag hij altijd als eerste de krant lezen,
wat niet wil zeggen dat wij zijn mening appreciëren,
want hij mag dan wel veren hebben,
dat zijn nog lang geen vleugels.

Opgedragen aan mijn vele bazen

Fierheid

Fierheid,
was toendertijd geen woord op een vlag
die door vliegtuigjes door de lucht werd gesleept.
Vreemd,
als je daar nu over nadenkt,
het had ook toen tot nadenken kunnen zetten.

Onsympathiek

"Maar op basis waarvan kunnen wij ons dan het recht toeëigenen om hem dood te slaan?"
"Als we hem nu eens onsympathiek verklaren?"
"Onsympathiek? Ja, dàt is het!."
En zo vonden zij een oplossing die hun doeleinden rechtvaardigde.

Anders gaan denken naar aanleiding van een familiefeest

Stel je voor dat de reus je, net wanneer je fris gewassen en gespoeld uit bad stapt, uit je huis peutert en je samen met nog een paar andere onfortuinlijken, die ook niet meteen zullen begrijpen wat er aan de hand is, op zijn bord gooit, tussen verse reuzensla met olie en azijn en nog wat ingrediënten die je niet meteen herkent, om je ter gelegenheid van een familiefeest, want je bent een delicatesse, rauw met een bot mes en een botte vork vaneen te snijden en met smaak op te eten.

Als je je dat kunt voorstellen dan kan je je natuurlijk ook voorstellen dat ik vrijwillig en zonder bijkomende voorwaarden jouw plaats inneem (terwijl jij je schielijk achter zijn bierpul verbergt). Ik durf te hopen dat als ik daartoe ooit nog de kans krijg dat je dan waarschijnlijk héél anders over mij zal denken.

Van de blazers die het roerend eens waren

Door een speling van het lot leerden de man die een bekende aftocht blies en de man die een bekende tocht afblies elkaar kennen. Niettegenstaande zij (weliswaar om andere redenen) beiden blazers waren evenwel, hadden zij voor de rest vrijwel niets met elkaar gemeen en in hun gesprekken vielen dan ook vaak lange stiltes waar te nemen. Maar over het feit dat zij beiden blazen konden waren zij het roerend eens!

Het bedwingen van de waarheid

Er was ons geleerd dat wij de waarheid moesten bedwingen met een zweep, of op zijn minst hardhandig. Gewapend met zwepen gingen wij dan ook dikwijls op pad. Daar was eens iemand bij die zichzelf nog moest leren kennen.
"Neen," zei hij ineens, "Ik doe het niet."
"Hoezo, je doet het niet?" antwoordde ik verbaasd, hoewel ik misschien beter had gezwegen, "Net nu wij je zullen leren dat de waarheid niet overal tegelijk is, of indien wel, dat jij dat niet bent en dat wij je hier de kans bieden om te leren hoe je haar bedwingt!"
"Neen, het is te gevaarlijk voor iemand zoals ik, en het moet ook anders kunnen, ik doe het niet."
Hij liet ons ter plekke alleen zodat wij de waarheid maar onder ons moesten bedwingen.

Ik heb veel respect voor mensen als hij. Het is niet iedereen gegeven om de waarheid na te jagen en te bedwingen natuurlijk. Maar ik hoop voor hem dat wanneer de waarheid zich bij hem aandient, het de juiste voor hem zal zijn. Ik zie niet in hoe je als onervarene een andere bedwingt.

De slechte saxofoniste

Er was eens een man die 's nachts bleek te veranderen in een saxofoon, zodat zijn vrouw op hem kon blazen.
Nu was zijn vrouw niet de meest getalenteerde saxofoniste zodat hij allengs ook voor andere vrouwen in saxofoon veranderde, in de hoop ooit eens op een nieuwe soort van Dexter Gordon te vallen en daarmee naar zijn inziens supergelukkig te worden.
Dit had wel allemaal tot gevolg dat hij er nooit toe kwam om zijn vrouw eens live In My Solitude te horen zingen en haar overal bleef afdoen als een slechte saxofoniste.

Rudy

Er was eens een zeemeerman die hier is komen wonen omdat hij rusteloos was van natuur. Hij heette Rudy. Zo hadden zijn ouders hem genoemd en het is een naam die hier ook gangbaar is.

Op een dag werd Rudy verliefd op Lydia, een eenvoudige vrouw die er alleen voor stond in het leven, maar Rudy wist dat wanneer hij hieraan zou toegeven, beiden zouden sterven, want zo gaat dat met zeemeermannen die buiten hun soort verliefd worden. Niet alleen sterven zij, ook de persoon met wie zij die liefde delen blijkt dan dood te gaan.

Dat is waarom Rudy terug is gegaan naar de zee. Daar zal hij ook wel sterven, maar op een andere manier. Veel ernstiger.

Met bijzondere dank aan Ferdinance.Crane voor het mogen gebruiken van de illustratie.

Gewoon gewoon

Nu is gebleken dat hij maar gewoon is en niet volmaakt, want hij heeft iets gedaan wat zoveel mannen doen. En een hoop dingen ook niet. Helemaal niets bijzonder en ook niet iets waar we dus veel woorden aan vuil moeten maken. 

Maar op een of andere manier heeft men hem dus veel bijzonderder ingeschat dan hij menselijkerwijs kon zijn. Misschien wel haast edel! 

En dan is hij nu maar doodgewoon gebleken. 

Je zou kunnen argumenteren  dat hij dat in de hand heeft gewerkt en dat men het hem dan  ook dubbel en dwars mag verwijten. Ja, daar valt niets tegen in te brengen. Het lijkt zelfs logisch.

En hij is uiteraard helemaal niet bijzonder! Integendeel, hij is gewoon. Gewoon gewoon zelfs.

De coulissen

In de coulissen staat iemand te wachten tot hij/zij de kans krijgt om mij om de oren te slaan met diepmenselijke waarheden. De coulissen voelen zich daar niet goed bij, zij zijn niet graag getuige van pijnlijke confrontaties. 

De coulissen, die vroeger uit totaal ander hout waren gesneden, zien er niet naar uit dat zij de nakende confrontatie in goede banen zullen weten te leiden, daar waar zij vroeger pal stonden wat diepmenselijke waarheden betreft.

Maar nu en in de voorziene toekomst staan de coulissen er eerder bloot en onmachtig bij en het lijkt er sterk op dat zij liever in een ander toneelstuk een rol zouden gaan spelen.

Ondertussen staat in de coulissen natuurlijk nog altijd iemand te wachten tot hij/zij de kans krijgt mij om de oren te slaan met diepmenselijke waarheden. Dat lijkt nog een kwestie van tijd.

Aanpassing aan reële noden

Ik ben in contact geraakt met een weldoener. Hij nodigde mij uit bij zich thuis waar wij het in alle rust hadden over hoe hij het beste wel kon doen voor mij, want die richting ging ons gesprek al snel uit.

Het gemakkelijkste leek mij dat hij geregeld geld zou opsturen en dat ik er hem van mijn kant van op de hoogte zou houden hoe wèl hij wel deed en of er eventueel bijsturing nodig was.

De eerste weken ontving ik heel stipt de afgesproken bedragen van € 40, wat een heel leuke aanvulling was op mijn besteedbaar budget. Maar na verloop van tijd werd mij duidelijk dat ik daarmee wel goed, maar niet echt wèl af was. Dat meldde ik mijn weldoener dan ook zonder dralen, waarna ik prompt bedragen begon te ontvangen van € 75, wat op zich weer een poosje volstond.

Op die manier verfijnden wij een paar keer onze afspraak en raakte ik inderdaad steeds wat beter af.

Gisteren heb ik hem gemaild dat wekelijkse bedragen van € 1125 veel beter mijn reële noden reflecteren aangezien ieder normaal mens zijn levensstijl aanpast aan zijn inkomen, ook wanneer dit groeit. Er ontstaan ook altijd wel weer nieuwe aspiraties.

Tegen dit argument bracht hij niets in (hij zal dit fenomeen ook wel kennen, want ik ga er van uit dat ik niet de enige ben voor wie hij wel doet). Bovendien zal het hem nu toch ook wel zijn gaan dagen dat ik iemand ben die over mijn situatie grondig nadenkt en dat ik onze relatie dus niet zomaar als iets gratuit beschouw. Integendeel, ik zie mogelijkheden om haar voor lange termijn te bestendigen.

 

 

Ook dit nog:

Zes muzieknoten op zoek naar een notenbalk.

Van de onwelvoeglijke Kristoffels die nog niet konden liegen

Ik zag de onwelvoeglijke Kristoffels
al van verre komen.
Olijk zongen zij een lied,
maar plots toen zij mij kijken zagen,
schuddebuikten zij van groot plezier
en kwamen haastig aangelopen,
want zij hadden mij daar toch een koddig plan!
En toen wij elkaar parmantig groetten,
klonk éénparig uit hun mond:
"Arthur en Aston, dàt is onze naam!"
Maar zij schoten tevens
in een onbedaarlijk luide lach,
want zij konden niet verstoppen
hoe klaar toch deze leugen was,
aangezien hun beider naam Kristoffel was!

Sprookje dat eindigt op "Er was eens..."

Ik had ineens een sprookjespen.
Zo-een waaruit alleen sprookjes komen.
Maar ineens besefte ik ook dat ik geen papier had en dat ik er dus niets mee kon!
Gelukkig liep er op dat moment, ook alweer ineens, iemand langs, die ik aanspreken kon:
"Ik heb een sprookjespen maar geen papier!?"
"Dat treft, ik heb er altijd bij me, voor het geval iemand er nodig zou hebben. Hier, u krijgt een volle riem."
"Een vòlle riem!"
riep ik bijna uit, maar dat zou verwachtingen hebben gecreëerd die ik waarschijnlijk nooit kan inlossen,
"Dank je wel!"
Maar, wat een ramp!
Was ik te traag of te enthousiast?
In elk geval liet ik de riem uit mijn handen vallen in een put zo diep dat ik er met mijn armen niet meer bij kon.
Een enorm diepe put was het.
Zonder ook maar één seconde na te denken echter daalde ik er in af, goed oplettend dat mijn sprookjespen niet uit mijn borstzakje zou vallen natuurlijk, want dat overkomt mij wel eens met andere pennen.
Hoe dieper ik kwam hoe sprookjesachtiger het er werd.
Eerst passeerde ik al de bekende sprookjes, maar hoe verder ik verwijderd geraakte van de oppervlakte hoe onbekender en mooier en zinniger de sprookjes werden.
Ik probeerde ze allemaal te onthouden.
Dat lukte mij wonderwel!
Het was echt een héél bijzondere put waarin ik toevalligerwijze afdaalde, dat staat vast!
Uiteindelijk stond ik helemaal beneden in een voortreffelijk verlicht vertrek, voorzien van een comfortabele schrijftafel waaraan ik het onmiddellijk naar mijn zin had.
Ik schroefde het dopje van mijn sprookjespen, nam wat papier uit de riem en begon onmiddellijk op te schrijven.
Daar ben ik in feite nog steeds mee bezig.
Maar dat zal u, die mee tot hier is afgedaald niet zijn ontgaan!

Er was eens...

Pentatonisch

Destijds had niemand door wat er aan de hand was en nu is het proces nog moeilijk om te keren. Door doelbewust gefaseerde aanpassing van de humor naar minder hogere frequenties via radio- en televisiekanalen bleek de bevolking van het staatje B. na verloop van tijd nog slechts in staat tot pentatonisch lachen. Zelf zitten zij daar niet zo mee, het past wonderwel in de hen door hun leiders aangemeten sérieux, maar in de buurlanden gaat het door voor gekrijs.

Getalsterk

"Ik wilde eigenlijk meer weten over getalsterkte want ik had ooit een vriendin die…"
"Ja, wat die vriendin van u betreft…"
"Mijn vriendin, wat wil u daar over weten?"
"Die was toch veel getalsterker dan jij! Toch?"
"Vele malen ja, dat klopt."
"En toch ging dat goed tussen jullie?"
"Ja hoor."
"Vreemd toch?"
"Maar ze kon dan ook goed hoofdrekenen!"
"Ja, dat hadden wij allemaal wel door."
"O ja? Ik dacht altijd dat dat iets tussen haar en mij was."
"Dat was het ook hoofdzakelijk, maar soms rekende zij deze of gene toch ook wel eens iets voor. Zij was zo getalsterk dat zij dat nodig had. Jij had dat niet zo hevig."
"Ja, zij was wel bijzonder."
"Maar uiteindelijk zo getalsterk hé. Tè, waarschijnlijk.

Toelichting van een sprookjesfiguur

Ze zijn nogal in hun sas met het sprookje dat ik heb geschreven. Ik kan mij gewoon niet voorstellen hoè blij! Dat hebben er een paar mij toevertrouwd. Het staat nochtans vol baarlijke verzinsels over dommeriken die rijstepap lusten, verzonnen toverspreuken, goede koningen met slechte raadgevers, een onverzadigbare vrouw in een kasteel, een ingemetselde knecht en nog een paar van die fenomenen waar men altijd wel mee wegkomt in een sprookje.

Ik heb het geschreven opdat zij mij eindelijk met rust zouden laten. Zelfs mijn vrouw en kinderen werden er in betrokken. Maar ik voel mij er wel een leugenaar bij, zoals de leugenaar in het sprookje, omdat er echt niets van klopt. En dat terwijl ik zo hard mijn best doe in het sprookje van alledag! Dat waarschijnlijk even noodlottig zal aflopen en waarover veel meer te verklaren valt.

Een aforisme van oom Floris

Een mens die te weinig nadenkt zegt al gauw te veel, een mens die te veel nadenkt al gauw te weinig.

Ik heb spinrag in mijn mond

Ik heb spinrag in mijn mond
ik heb spinrag in mijn mond
en soms weet ik weer
hoe dat spinrag daar in komt

Ik heb spinnen in mijn hoofd
spinnen in mijn hoofd,
van dingen die ooit zijn beloofd
en die spinnen in mijn hoofd

maar meestal is er alleen
maar spinrag in mijn mond

(met spinrag in je mond duurt het lang voor je iets begrijpelijks zeggen kan, misschien komt het er wel nooit van!)

Zelfbeeld

Dat hij niet de sleutel tot het geluk was zag hij als een persoonlijke mislukking.

Een aforisme van oom Floris

Wie nergens bang voor is kent zichzelf nog niet.

Off the Record!

Om de druk van de ketel te halen zag het bestuur van "Liga van mannen die zich het leven anders hadden voorgesteld" zich genoodzaakt de touwtjes eens te laten vieren. Dit bood tal van leden van de liga een nieuw perspectief, dat de manier waarop zij zich het leven voorstelden iets of wat benaderde, maar voor de harde kern bleek het op lange termijn geen echte oplossing.

"Integendeel!" bevestigde er een off the record.

In code

Ooit overhoorde ik twee figuren in een gesprek in code.

Het ging als volgt:

"Als de maan over alle goeds waakt, zoals van oudsher is afgesproken, waarom dan altijd kwaad denken als je in het schijnsel staat? Dat heeft geen zin."
"O ja?"

Zij die ooit in de maneschijn stonden begrepen dat dit een dwaze opmerking was, want zij wisten van hen die voor altijd in het licht waren gebleven om zo deel te zijn van al het goede waarover de maan volgens hen waakte. Tot zij, na jaren uiteraard, want zo werkt de vergetelheid, niet meer wisten dat diezelfde maan met haar schijn evenzeer voor schaduw zorgde en zij geheel niet voorbereid bleken op het treffen met het volk dat, zoals voorheen zij zelf, het kwade van hen dacht. Zij zagen zich al snel, met al hun rechtschapenheid gedwongen om in zichzelf in ballingschap te gaan.
Zij hebben later nooit openlijk gesproken over wat hen was overkomen omdat het hen zo ongerijmd leek en helemaal niet rechtvaardig, niettegenstaande het allemaal echt was gebeurd.

Let wel, het was een gesprek in code, wat deze geschiedenis erg onbegrijpelijk maakt.

Op de meest vreemde plaatsen vroegen zij zich af hoe een vliegtuig in de lucht kan blijven.

De verlegen acteur

Het heeft hem altijd weer verbaasd,
hoe men nabijheid in hem zag.
Nabijheid in hem die de oneindige verte in zich droeg
een verte die hij zelf niet overzag.

En toen kwam het moment dat er een akkoord moest worden gesloten.

Een aforisme van oom Floris

Het beste waar je kan in vallen is in de gunst uiteraard!

Het eigendom van de maan

In een matras op zolder, achter een kast, had het jongetje een heel oud mes verstopt. 

Op het heft ervan stond met ouderwetse letters:

Mes vooral geschikt om de maan mee te stelen 

(want de maan is van iedereen).

Het jongetje zag daar op zijn leeftijd de zin wel van in en nam zich voor om ooit, wanneer hij groter, maar vooral veel sterker zou zijn, daar eens werk van te maken. Ondertussen at en dronk hij braaf alles op wat zijn moeder elke dag voor hem bereidde, want dat was doorgaans bedoeld om groot en sterk van te worden. Af en toe was het ook heel lekker. Voor de rest was hij een heel normaal jongetje: altijd héél braaf en met twee woorden sprekend. Zo zijn de meeste jongetjes, en zelfs de meisjes, denk ik.

In het dorp wisten de grote mensen wel af van het bestaan van een mes waarmee hun maan kon gestolen worden, maar niemand had er een idee van waar dat verschrikkelijke wapen wel kon zijn. Regelmatig werd er een oproep gedaan om maar eens goed te zoeken, vooral wanneer er iemand een huis kocht of verkocht, of bij andere gelegenheden, maar echt grondig werd er nooit naar gezocht. Op die manier waren er jaren voorbijgegaan en was het bestaan van het mes voor een groot deel eigenlijk ook opgegaan in de lokale folklore. Alleen, dat de maan van hen was, daar was iedereen heilig van overtuigd! 

Ondertussen werd het jongetje groter en groter en ook wat sterker en het raakte zoals zoveel andere jongetjes geïnteresseerd in tal van dingen van de wereld. Voetbal, spannende avonturen, zakgeld, non-conformistische kleding, actiefilms, enz.  Laat ons zeggen, in dingen die zijn ouders veel geld kostten maar die zij hem graag gunden en waarvoor zij vaak geld leenden, want dat kon makkelijk in het dorp waar men dacht dat de maan van hen was. 

Uiteindelijk kwam de dag dat het jongetje ook geïnteresseerd raakte in meisjes. En dan ging het echt waar heel snel. Voor hij het goed en wel besefte was hij getrouwd en zelf vader van een jongetje (en later een meisje) waar hij àlles voor deed opdat hen toch maar niets tekort zou komen. Dat hij nog ergens een bijzonder mes had, vooral geschikt om de maan mee te stelen, daar dacht hij ondertussen al lang niet meer aan, zelfs terwijl dit hem eeuwige roem en maatschappelijke dank had kunnen opbrengen! Hij vloog voor iedereen en werkte zich krom voor zijn kinderen en had geen tijd meer om aan andere belangrijke dingen te denken. Nu dient gezegd dat niets of niemand hem daar in aanmoedigde ook.

En zo kon het dat zijn zoontje, op een dag, in een heel oude matras op zolder, achter een kast, een heel oud mes verstopt vond. Op het heft ervan stond in ouderwetse letters die hij bijna niet kon lezen en hij moest er dus wat naar raden:

Mes vooral geschikt om de maan mee te stelen 

(want de maan is van iedereen).

Daar zag hij op zijn leeftijd de zin wel van in en hij nam zich voor om ooit, wanneer hij groter, maar vooral veel sterker zou zijn, daar ook werk van te maken. Ondertussen at en dronk hij braaf alles op wat zijn moeder elke dag voor hem bereidde, want dat was altijd  bedoeld om groot en sterk van te worden en ook altijd heel lekker, want vieze dingen hoefde hij niet op te eten. Voor de rest was hij heel normaal: altijd héél braaf. Zo zijn de meeste jongetjes en zelfs de meisjes tegenwoordig, denk ik. 

Wel vroeg hij 's avonds aan zijn vader hoe dat zat met de maan in hun dorp en in de rest van de wereld.

"De maan?" antwoordde zijn vader verstrooid, "De maan? Die is van ons!" 

Want hij wilde zijn kinderen niet nodeloos ongerust maken over oude praatjes.

De opduiker

Hij was weer enorm gehaast.

Maar waarheen? Volgens ons wordt hij nergens verwacht.

Was het zo drìngend dat iedereen opzij moest?

Op noch om keek hij, zo'n haast.

En zo ging dat dus altijd met hem.

Ik heb het hem eens gevraagd:

"Zeg, wat is nu eigenlijk de bedoeling hiervan?"

"Bedoeling? Wat maakt dat uit? Het is om op te duiken. Ergens. Ineens."

Een opduiker dus. 

Hier. 

Of daar!

Met haken en ogen.

Goed, hij doet maar.

Zo ken ik er nog wel een paar. 

De toekomst

Er was haar verteld dat de toekomst op komst was, dus was zij op haar hoede.

Dorp met meer

Toen zonder meer duidelijk was dat het meer op ons dorp afkwam (daar waren de begeleiders van het meer het unaniem over eens) ontstond er discussie. Of het meer met goede bedoelingen kwam, of met kwade.

Volgens de begeleiders van het meer namen we natuurlijk beter geen risico, en zij maanden ons aan om te evacueren. Zij kenden zelfs een berg waar we welkom waren, weze het tijdelijk.

De meesten onder ons - en het was per slot van rekening òns have en goed dat op het spel stond - waren echter niet zo zeker van de interpretatie van de begeleiders van het meer en vonden dat wij het meer het voordeel van de twijfel moesten geven. Zoveel ervaring met meren hadden wij en ook de begeleiders van het meer niet met meren. Waarom dan zo drastisch reageren?

Zo kwam het dat wij (in het begin waren we met weinigen, maar de aantallen groeiden samen met het vertrouwen en mettertijd), met een uitgebroken bad, een aquarium en een opblaasbaar zwembad op een oplegger, het meer tegemoet gingen en er wat water uitschepten en meenamen naar huis. Naar ons dorp dus. Om te zien hoe het zich zou gedragen. 

Bleek dat het zich heel vloeiend integreerde. Natuurlijk nam het plaats in, maar dat doen onze patriottische monumenten ook, maar verder hadden wij er geen last mee. Integendeel, het bracht verkoeling. 

We staan nu zelfs zo ver dat de meeste dorpelingen met enige trots eigenlijk (en aanvankelijk waren er een paar héél afhoudend), meer meer in huis hebben gehaald dan afgesproken! We hebben in feite al meer meer binnen gehaald dan de begeleiders van het meer technisch voor mogelijk hadden gehouden in hun conservatieve berekeningen.

Nu is er wel het curieuze feit dat er ook meer lijkt te verdwijnen. Vanzelf. Dorpelingen melden dat waar er gisteren nog meer was, dit in stilte zou zijn vertrokken. Daar valt op dit moment echter weinig zinnigs over te zeggen omdat het voor ons, die - laten we eerlijk zijn - dit soort fenomenen toch niet goed kennen, niet altijd duidelijk is of we het over oorspronkelijk meer hebben of over een vijver die door vermenging meer was geworden. Op die manier is het uiteraard niet te zeggen wat er precies is verdwenen. 

Misschien ging het ook om een meer met getijden, opperden de begeleiders van het meer, die hun nederlaag nooit hebben kunnen verkroppen, en "dat zou toch wel duiden op een grove vorm van ondankbaarheid en onbetrouwbaarheid, nietwaar?"

Maar op die manier blijf je natuurlijk aan de gang, en dat wordt lastig want wij hebben nog wel andere zorgen in ons dorp. Zo zou de sneeuwgrens zich van ons aan het verwijderen zijn. En dat stelt een logistiek probleem voor de sneeuwvakanties. 

Blogbaas bij de Etrusken

Tijdens een van mijn meer onwaarschijnlijke wandelingen kwam een vrouw op mij toegelopen. Het was duidelijk dat zij mij iets diets wilde maken, maar dat zij om een of andere mij toen nog niet duidelijke reden sprakeloos was. Mogelijk permanent, al moet dat dan maar elders blijken.

Op basis van deze feiten onvoldoende geïnformeerd zette ik mijn onwaarschijnlijke wandeling verder en bereikte kort daarop een authentiek Etruskendorpje, met alles er op en er aan.

De Etrusken bleken een nijver volkje te zijn met geheel eigen, doch mij volkomen vreemde lichamelijke en sociale omgangsvormen. Vooral die omgangsvormen bleken heel ingewikkeld en gingen mijn petje eigenlijk te boven. Waarschijnlijk ook omdat mijn bezoek al te onverwacht was aangekomen, en vooral ook van korte duur was.

Niettegenstaande een extraverte jongeman zijn uiterste best deed om mij uitleg te verschaffen over zijn Etruskische cultuur (literatuur en muziek), kon ik voor het merendeel slechts schaapachtig glimlachen en begrip en warmte veinzen.

Wat mij vooral trof waren zijn hardnekkige pogingen om te duiden hoe vrouwvriendelijk en attent de Etrusken voor hun moeders en dochters waren. Er kon geen vrouw aan ons voorbijlopen of hij raakte haar aan op plaatsen en lichaamsdelen die naar onze normen, althans toch de mijne, enorm onwelvoeglijk zijn. Hij deed het helemaal niet steels, en zelfs onverschrokken.

Ik oordeelde dat ik niet voldoende ingeburgerd was en volgde zijn voorbeeld niet. Maar ik maakte het zo veel mogelijk goed door begripsvol te knipogen.

Het liep snel tegen de avond aan en omdat het seizoen ook al dicht tegen de winter aan liep, nam ik zo beleefd mogelijk afscheid, vermits ik nog een behoorlijke terugtocht voor de voeten had.

Ik heb in mijn leven heel wat onwaarschijnlijke wandelingen gemaakt (*), maar mijn onverwachte ontmoeting met de Etrusken is wel de onwaarschijnlijkst!


(*)
1. Blogbaas bij de Oude Grieken
2. Blogbaas bij de Oude Belgen
3. Blogbaas bij de Blauwe Mannen
4. Blogbaas in de Kempen
5. Blogbaas bij de Vikings
6. Blogbaas bij de Eskimo's
7. Blogbaas naar de Filistijnen
8. Blogbaas in Atlantis
9. Blogbaas bij de Visigoten
10. Blogbaas bij de Ainu
11. Blogbaas bij de Maya's
12. Blogbaas bij de Aboriginelen
13. Blogbaas bij de Egyptenaren
14. Blogbaas bij een onbekend volk
15. Meer onwaarschijnlijke wandelingen van Blogbaas!

De pozeurs

Iets of wat schuw (of was het poze?) gingen zij zich inschrijven voor "De eenzaamste mens ter wereld".

Maar waren zij iets te zwijgzaam? Bleek er net iets te veel hunker. Of was hun aantal iets te veel (4)? Verder dan de portier, die een neus heeft voor eenzaamheid en deze mensen onmiddellijk (zij het instinctief) als valse eenzamen wandelen stuurde, kwamen zij echter niet.

Thuis vertelden ze uiteraard niks over waar ze eigenlijk geweest waren en gingen zij zoals gewoonlijk alweer zo veel mogelijk op in het meubilair.

De waarheid

Vaak zag hij de waarheid gewoon op de muren staan en hoefde hij die maar voor te lezen aan ons die de gave niet hadden. Ik was altijd heel benieuwd.

"Staat er niks," vroeg ik toen we al een tijdje voorbij een lange muur liepen.

"Neen," dit keer niet. Hoezo?"

"Omdat je ons vorige keer ook de waarheid hebt gespeld."

Wij krijgen daar inderdaad niet genoeg van, al pakt het ook nogal eens verkeerd uit.

En nu stond er dus geen waarheid. Dan valt er ook niets te lezen uiteraard.Dan moeten we het daar maar mee doen.

Politieke wetenschap

Dacht men vroeger nu ècht dat de achterkant van de aarde een bol wol was, met een nagel erin? En werd dat ook zo onderwezen?

(Het zou een aantal politieke evoluties de dag van vandaag wel verklaren!)