Ik had ineens een sprookjespen.
Zo-een waaruit alleen sprookjes komen.
Maar ineens besefte ik ook dat ik geen papier had en dat ik er dus niets mee kon!
Gelukkig liep er op dat moment, ook alweer ineens, iemand langs, die ik aanspreken kon:
"Ik heb een sprookjespen maar geen papier!?"
"Dat treft, ik heb er altijd bij me, voor het geval iemand er nodig zou hebben. Hier, u krijgt een volle riem."
"Een vòlle riem!"
riep ik bijna uit, maar dat zou verwachtingen hebben gecreëerd die ik waarschijnlijk nooit kan inlossen,
"Dank je wel!"
Maar, wat een ramp!
Was ik te traag of te enthousiast?
In elk geval liet ik de riem uit mijn handen vallen in een put zo diep dat ik er met mijn armen niet meer bij kon.
Een enorm diepe put was het.
Zonder ook maar één seconde na te denken echter daalde ik er in af, goed oplettend dat mijn sprookjespen niet uit mijn borstzakje zou vallen natuurlijk, want dat overkomt mij wel eens met andere pennen.
Hoe dieper ik kwam hoe sprookjesachtiger het er werd.
Eerst passeerde ik al de bekende sprookjes, maar hoe verder ik verwijderd geraakte van de oppervlakte hoe onbekender en mooier en zinniger de sprookjes werden.
Ik probeerde ze allemaal te onthouden.
Dat lukte mij wonderwel!
Het was echt een héél bijzondere put waarin ik toevalligerwijze afdaalde, dat staat vast!
Uiteindelijk stond ik helemaal beneden in een voortreffelijk verlicht vertrek, voorzien van een comfortabele schrijftafel waaraan ik het onmiddellijk naar mijn zin had.
Ik schroefde het dopje van mijn sprookjespen, nam wat papier uit de riem en begon onmiddellijk op te schrijven.
Daar ben ik in feite nog steeds mee bezig.
Maar dat zal u, die mee tot hier is afgedaald niet zijn ontgaan!
Er was eens...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten