De vrouw en het geluk dat het hare niet was

Er was eens vrouw die probeerde van het geluk af te komen omdat het het hare niet was.
“Zou ik er beter af mee zijn dan jij?"
“Dat hoop ik uit de grond van mijn hart."
“Geluk dat het jouwe niet is, is heel zwaar om dragen, zo wordt gezegd."
“Ja, dat is zo."
“En als dit geluk ook het mijne niet blijkt te zijn?"
“Dan moet je er ook van af zien te komen."
“Valt dat mee?"
“Nee."
“En jij neemt niets terug?"
“Nee."
“Goed, ik waag het er op."
"Dank je."
En toen dook er iemand op die aanbood om mee te helpen dragen.

Van de man die van kleine sterren grote sterren maakte

Er was eens een man die verzon hoe hij van kleine sterretjes grote sterren maken kon, maar hij wilde niet zeggen hoe hij dat dan wel deed. Hij was bang dat wij dan het hele firmament zouden veranderen.
Nieuwsgierig als wij waren evenwel, hielden wij, van ver, in het oog hoe hij te werk ging. Met een enorme trechter! Een zoals wij er nog nooit een gezien hadden. Verbaasd keken wij elkaar aan. Waar had hij die vandaan? Niemand die het wist.
Toen wij daarna weer probeerden af te kijken hoe hij van kleine sterren grote maakte, bleek het karwei al achter de rug.

(Andere verzinsels van deze man, waren eerder poëtisch van aard, en daar hielden wij ons dus nooit mee bezig.)

Een ander bevroren meer

Het is niet zo dat je op een welbepaalde plaats aan de kant van het bevroren meer de rand kan optillen en daar een wijze zal zien zitten die je antwoord geeft op al je vragen, al is het maar iets cryptisch, in de trant van

“Er is geen brood meer jongen."

Of dat er dan een zachte arm verschijnt die je naar binnen trekt en je alles voelen laat zoals je denkt dat het later voelen zal, dat wat je zo lang al zo graag voelen wil, en wat je tot hiertoe denkt gemist te hebben.

Was het maar waar.

Of denken wij, jij en ik, elk aan een ander bevroren meer?

De danser

“Neen, ik blijf hier verder dansen."
“Jij blijft hier verder dansen?"
“Ja. Want als ik ophoud stopt de aarde met draaien."
“Hahaha… dat geloof je toch zelf niet?"
“Zeker wel."
“Jij bent gek."
“Gek? Wat is dat?"
“Een andere manier van dansen."
“Houdt die de aarde ook aan het draaien?"
“Misschien wel."
“Dank je, ik blijf wel gewoon verder dansen."
“Goed, dans maar."

En daarom draait de aarde nog altijd.

De koningin met het lelijke tafelzilver (een onverklaarbaar sprookje)

Er was eens een koningin die het lelijkste tafelzilver van heel het land bezat. Zo lelijk was het, dat de koning het zelfs nooit wilde gebruiken voor staatsbanketten ter ere van zeer vijandige staatshoofden.

Telkens, na een lange reis in het buitenland hoopte zij dat er in haar afwezigheid dieven het paleis zouden binnendringen die alle waardevols zouden meenemen, het tafelzilver inbegrepen. Dan stelde zij zich voor om, "met het geld van de verzekering er nieuw te kopen. Iets eigentijds, eenvoudig en smaakvol!”.

Maar hoe herhaaldelijk er ook gestolen werd in het paleis, het tafelzilver bleef altijd liggen.

Bij haar thuiskomst was het steevast haar eerste werk om naar de tafelzilverbewaarkamer te rennen en te kijken of het tafelzilver eindelijk verdwenen was. Maar neen hoor, zoals altijd lag het er nog. Glanzend, maar aartslelijk. Zij wist nooit waar zij eerst van weg moest kijken, de kroezen of de vismessen.

Soms moest zij er van huilen. De kans dat zij het hele zootje aan haar kinderen zou nalaten werd met de jaren reëler natuurlijk. En weggeven was geen optie. Elk weldenkend mens zou zulk een geschenk als een belediging beschouwen. Dat kon een koning of een koningin zich toendertijd niet veroorloven.

Zo bleef het tafelzilver vele generaties lang koninklijk bezit, en deelde elke koninklijke generatie, los van de andere zorgen eigen aan hun regeerperiode, hetzelfde verdriet.

Vandaag de dag is het land waar het tafelzilver zich bevind een republiek, uitgerust met een toeristische dienst die in haar campagnes de nadruk legt op het natuurschoon en het klimaat als troeven om buitenlandse toeristen te verleiden er geld te komen uitgeven. Men moet al heel veel sprookjes hebben gelezen om er weet van te hebben dat er ook nog nooit gestolen lelijk tafelzilver te bekijken valt. Het mag dan ook niet verwonderen dat de vraag hoe de koningin in dit sprookje eigenlijk heette nooit meer gesteld wordt. Maar dat is al wel meer koninginnen overkomen.