Er was eens een koningin die het lelijkste tafelzilver van heel het land bezat. Zo lelijk was het, dat de koning het zelfs nooit wilde gebruiken voor staatsbanketten ter ere van zeer vijandige staatshoofden.
Telkens, na een lange reis in het buitenland hoopte zij dat er in haar afwezigheid dieven het paleis zouden binnendringen die alle waardevols zouden meenemen, het tafelzilver inbegrepen. Dan stelde zij zich voor om, "met het geld van de verzekering er nieuw te kopen. Iets eigentijds, eenvoudig en smaakvol!”.
Maar hoe herhaaldelijk er ook gestolen werd in het paleis, het tafelzilver bleef altijd liggen.
Bij haar thuiskomst was het steevast haar eerste werk om naar de tafelzilverbewaarkamer te rennen en te kijken of het tafelzilver eindelijk verdwenen was. Maar neen hoor, zoals altijd lag het er nog. Glanzend, maar aartslelijk. Zij wist nooit waar zij eerst van weg moest kijken, de kroezen of de vismessen.
Soms moest zij er van huilen. De kans dat zij het hele zootje aan haar kinderen zou nalaten werd met de jaren reëler natuurlijk. En weggeven was geen optie. Elk weldenkend mens zou zulk een geschenk als een belediging beschouwen. Dat kon een koning of een koningin zich toendertijd niet veroorloven.
Zo bleef het tafelzilver vele generaties lang koninklijk bezit, en deelde elke koninklijke generatie, los van de andere zorgen eigen aan hun regeerperiode, hetzelfde verdriet.
Vandaag de dag is het land waar het tafelzilver zich bevind een republiek, uitgerust met een toeristische dienst die in haar campagnes de nadruk legt op het natuurschoon en het klimaat als troeven om buitenlandse toeristen te verleiden er geld te komen uitgeven. Men moet al heel veel sprookjes hebben gelezen om er weet van te hebben dat er ook nog nooit gestolen lelijk tafelzilver te bekijken valt. Het mag dan ook niet verwonderen dat de vraag hoe de koningin in dit sprookje eigenlijk heette nooit meer gesteld wordt. Maar dat is al wel meer koninginnen overkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten