Tot ziens was ruimschoots

 

 

 

Het was op een keer dat de grote touwtrekster zich uit een wolk naar beneden liet zakken. Om sneller beneden te zijn liet zij daarvoor op het eind haar touw door haar handpalmen glijden. Pardoes viel zij voor mijn voeten. Ik hielp haar recht en zei:
“Goedendag.”
Ook zij zei:
“Goedendag.”
Dat was voorlopig ruimschoots en zij verklaarde:
“Tot ziens.”
“Tot ziens.” 

De lachende touwtrekster

 

Sinds de touwtrekster zich liet ophijsen is alles weer grijs. Dus houd ik mij vooral bezig met me alles te herinneren en mij voor te stellen hoe het anders had gekund. Soms volstaat dat om de slaap te vatten en via die weg opnieuw vriendschap te sluiten. Dan huil ik en zij lacht.