“Gij loopt wel zeer gezwind,” prees ook Hinderlijke Hinde, een meisje van lokaal allooi, zo aan haar kleren te zien, “Ik loop een eindje met u mee, ik ken de streek en ben van lokaal allooi.”
“Mijn naam is Henk,“ zei Henk, trots dat hij haar taal zo goed had leren spreken, “Ik rep mij naar het Hoofdkwartier, wij behoeven epilogisten.”
“Epilogisten!? Dan is er eindelijk een spoor van de Laatste Epiloog!!!”
“Daar heeft het alle schijn van Hinderlijke Hinde,” verried Henk, zonder dat hij besefte dat hij zopas blijk gaf van clairvoyance.
“Wanneer grijpen jullie hem dan bij de kraag?”
Zo clairvoyant was Henk nog helemaal niet. Daarom hield hij zich op de vlakte.
“Als ik op de vlakte blijf,” stelde hij na een tijdje zelf een vraag, “duurt het dan nog lang alleer ik het Hoofdkwartier bereiken zal?”
“Slechts enkele stonden Henk, zolang gij u niet inlaat met lokale vrouwen en uwen tred niet aanpast aan uw lusten.”
Dit was raad die Henk gaarne ter harte nam. Diep in zijn hart voelde hij dat Hinderlijke Hinde vandaag wel te vertrouwen was.
Vanuit het bos zag men hem lopen. Gezwind en vast van tred.
