Ooit was ik door het dolle heen van blijdschap en geluk omdat ik had weten aan te leggen met een vrouw met een baard. Van zo'n relatie droomde ik al lang!
Het begon allemaal heel fantastisch en intiem op een gezellige manier. Haar zalige gekir telkens ik haar nieuw scheergerief of zeep cadeau deed, en dat in combinatie met haar after-shave wond mij altijd zo vèr op dat mijn beroepsleven er onder leed. Ik weet zeker dat ik haar verwachtingen op tal van vlakken van intimiteit dagelijks overtrof, zelfs met dingen die zij beslist nooit had verwacht. Perfectie, in zekere zin, bestaat echt wel!
Tot op een dag ik haar eens zei dat ik haar in feite nog nooit zichzelf had zien scheren en of wij dat ook niet eens samen konden doen. Ik geef toe, ik had het mij al eens voorgesteld: een nieuwe vorm van intimiteit als het ware!
Maar ze werd toen ineens doodsbleek, en onmiddellijk daarna vuurrood en barstte in tranen uit.
"Jan, ik moet iets bekennen. Ik ben geen vrouw met een baard. Ik zei dat toen maar omdat ik zag hoe belangrijk dat voor jou was en ik ben er later nooit meer toe kunnen komen het op te biechten, ik wilde je niet teleurstellen. Kan je mij dit vergeven?"
Uiteindelijk kon ik dat wel, maar toch zit ik nu weer vaak met de vraag hoe het dan echt is met een vrouw met een baard, dat wel.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten