Een weinig gebruikelijke, maar zeker efficiënte manier om te schrijven voor auteurs met writer's block, beginnelingen in de literatuur en andere twijfelaars die om een of andere reden een verhaal of roman willen schrijven, is de techniek met het draadje. Die bestaat er in om bij wat het beginpunt heet (aan de deurklink van je maîtresse, de sokkel van het Atomium, ...) een draadje vast te knopen en dat af te wikkelen in eender welke richting (helemaal rond het Atomium, of naar een biechtvader in de basiliek een weinig verderop, desnoods helemaal naar de Boekentoren en daarvandaan via de Kennedy-tunnel naar huis).
De kans is groot, welhaast zeker dat de auteur wordt aangesproken:
"Wat doet u hier?"
Of hij kan boudweg zelf iemand aanspreken om de zaken te bespoedigen:
"Raad eens wat ik doe? ik schrijf een roman!!!"
Op die manier zullen ideeën of informatie om in de tekst te verwerken als vanzelf aangereikt worden:
"Mag dat wel? Hier een draad spannen?"
"Hebt u psychologische problemen?"
"Wat men al niet doet voor de kost!"
"Niet over mijn oprit!"
De draad mag eender waar naar toe worden afgewikkeld, zelfs in doodlopende straten (de draad wijst als vanzelf ook de weg terug), de enige vaste regel is dat hij niet onderbroken mag worden en dat de auteur schrijft over de dingen, of zich toch daardoor laat inspireren, waarlangs de draad slingert. Uiteraard is het ook goed dat verschillende draadjes aan elkaar geknoopt worden, zolang er maar één lijn te trekken valt van begin tot eind. Verder is het geraden om met een echte draad te werk te gaan. Het dwingt een auteur om eens in de wereld te stappen. Er zijn er die het probeerden met een fictief draadje, maar ik verzeker u, dat deden zij uit zelfoverschatting, haast allemaal raakten zij in de war, een paar zelfs regelrecht in de knoop.
Er bestaan uiteraard tal van andere technieken die een auteur op weg kunnen helpen, maar onderschat toch de techniek van het draadje niet.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten