In deze vrije en uitzonderlijk ver geëvolueerde samenleving kan het toch nog gebeuren dat een mens al eens iets doet of meemaakt waar hij 's morgens nog geen flauw vermoeden van had.
Zo deed ik eens open voor een dame in wie ik een getormenteerd wezen vermoedde. Niets bleek echter minder waar.
"Hebt u de laatste tijd nog eens kak gezegd?" vroeg zij.
Dat is althans wat ik meende te verstaan, al heb je fonetisch niet veel andere opties natuurlijk.
Ik aarzelde vooraleer eerlijk te antwoorden, want ik vond het een vrijpostige manier van kennis maken en ik dacht niet dat het haar naam was. Op latere tijdstippen in een volwassen relatie praat je uiteraard ook over dat soort dingen.
"Nee," zei ik dan toch maar, "ik had daar ook geen aanleiding voor."
"Ja, dat is mogelijk. Toch zou u het wat meer moeten zeggen."
"Misschien hebt u gelijk," antwoordde ik weer, terwijl ik haar zachtjes de deur uit werkte, "ik zal daar grondig over nadenken."
Nu, ruimschoots achteraf, begin ik mij af te vragen of het bovenstaande ooit wel is gebeurd, want ik kan eigenlijk niet aannemen dat een dame dit doet. Tenzij in opdracht misschien. Maar wie geeft nu dergelijke opdrachten?
Dat vraag ik mij nu geregeld af telkens wanneer ik alleen thuis ben en de kans op onverwacht bezoek dus groot.
Wie geeft zulke opdrachten?
Veel komt het alvast niet voor.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten