Vanochtend, toen ik van de bakker terug naar huis liep, werd ik opgewacht door de Marlboro man. Hij moet mij al een hele tijd in het oog hebben gehad en had zich rustig opgesteld achter een haakse bocht om er zeker van te zijn dat ik hem niet zou ontlopen mocht ik hem ook hebben opgemerkt (maar dat was dus niet het geval).
"Hi-de-ho!"
Klonk zijn groet. Een warme, diepe stem zoals je die van veel te roken krijgt.
Een beetje van mijn stuk gebracht door het schichtige gedrag van zijn vosbruine Bronco, vertraagde ik mijn forse tred,
"Hoi, een cowboy, zo ver van huis, waarmee kan ik helpen?"
"Ik ben op zoek naar de Casablanca."
Daar schrok ik van. Wat had die paljas in de Casablanca te zoeken?
In elk geval kon ik hem naar waarheid antwoorden:
"Ik geloof dat u dan helemaal uit koers bent. Dat is nog minstens dertig kilometer verder naar het noorden. It's a dangerous trail!"
Met een peinzende blik in zijn ogen keek hij me aan en toverde zijn alom bekende smile op zijn gezicht.
"Yeah. Waarom vergezel je mij niet?"
"Omdat je niet écht bent uiteraard!"
"Hoezo, niet écht? Ik ben bekender dan dat hele zootje charmezangers in dit kloteland. Geen van jullie politici kan op zoveel internationale bekendheid bogen als ik. Ik zit in het collectieve geheugen van miljarden mensen, overal ter wereld. En dat dank zei maar een paar luizige photo shoots. Wat kom jij nu bazelen over écht zijn?"
Daar had ik niet van terug.
"Oké, ik ga mee. Als je mij beloofd dat ik over tien minuten thuis ben."
Weer die alom bekende smile, met de gouden tand die flikkerde als de opgaande zon in Arizona.
Na een zacht, bijna onhoorbaar fluitsignaal, kwam er een tweede pony uit het struikgewas aangedrenteld.
"Dit is Ingrid Bergman. De makste pony van de prairies. Kruip er maar op."
"Oké. Ik aanvaard je logica dat je wel écht bent en dat tijd en ruimte voor jou geen rol van betekenis spelen, Ik ga mee!"
"Welaan dan, schik je naar de rechtvaardige wetten van de Far West. Alleen de waarheid kan ons nog stoppen, Yee-Haah," en hij gaf zijn Bronco de sporen.
Ik propte mijn gesneden boerenbrood in de zadeldas en besteeg Ingrid Bergman. Daar droomde vroeger ook al van, in een andere context weliswaar.
"Het gebeurt niet alle dagen dat iemand gelooft dat ik écht besta! Heb je'n Marlboro?" schreeuwde Marl, zoals ik hem maar zal afkorten.
"Sorry, ik rook niet."
"Jezus, Een muntje dan?"
"Een Fisherman's Friend?"
En zo reden mijn raaskallende vriend en ik de avond in en het avontuur tegemoet.
Na wat wennen was het zalig hoe Ingrid Bergman rustig tussen mijn benen bewoog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten