Dat is ook de vlag waarmee het VBO, VOKA en consoorten telkens staan te zwaaien als hun maatschappelijke rol in vraag wordt gesteld.
Jarenlang heb ik de werkgevers dat krediet gegeven.
Die tijd is nu definitief voorbij. Als grote banken, farmaceuticaondernemingen, automobielconstructeurs, enzovoort en enzovoort er nu openlijk voor uitkomen dat inderdaad grote winsten maken, maar dat die winst nog kan worden gemaximaliseerd, door het schrappen van tewerkstelling, dan is er een grens overschreden. Een grens die véél fundamenteler is het probleem van het stakingspiket dat hier en daar een werkwillige werknemer tegenhoud om te gaan werken.
De globale economie zit in een perfide spiraal. Een spiraal waarin het salonfähig is om mensen op straat te zetten in ruil voor een bonus voor de manager en meer winst voor de aandeelhouder.
Het is daarom moeilijk om de mensen die, om een oude term te gebruiken, "het kapitaal" vertegenwoordigen, te respecteren.
Alleen, ik ga er van uit dat het huurlingen zijn, die veel kans lopen om op een dag ook te worden uitgespuwd.
Het gaat uiteraard verder dan dat. Medeplichtig zijn alle politieke partijen, én ook de vakbonden.
De vakbonden in de zin dat zij de situatie zeer goed kennen, zeer goed beseffen dat zij de tijdsgeest tegen zich hebben, maar desalniettemin zich willens en wetens blijven verliezen in onderlinge naijver, profileringsdrang, eerzucht, enz. Voor de sociale organisaties is solidariteit een product, koopwaar: ABVV solidariteit heeft meer kwaliteit dan ACV of ACLVB solidariteit (of omgekeerd, want elke organisatie meent de waarheid in pacht te hebben).
Pech voor hen dat zij hun product veel slechter marketten dan pakweg Chiquita dat doet met haar "kikvorsbananen" of Delhaize met zijn voedselbanken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten