Vorige nacht werd ik wakker gepord door mijn vrouw.
"Jozef, ik heb een schreeuw gehoord in de tuin, en dan leek het of er een zwaar gewicht omviel!"
Ik was meteen klaar wakker, greep naar het anderhalve meter lange zwaard van Karel de Grote (een replica van het origineel die we ooit kochten in Toledo) dat voor die gelegenheden onder ons bed ligt en vliegensvlug, maar muisstil, trok ik mijn sportschoenen aan en sloop langs de veranda naar buiten.
Ik zag al van ver wat er aan dehand was. Een Sint die over de tuinkabouter was gestruikeld en ongelukkig met zijn hoofd op de trekhaak van mijn 4x4 was terechtgekomen. Ik had echt geen dokter nodig om te zien dat hij dood was.
"Verdomme," vloekte mijn vrouw, "net nu ik in aanmerking kom voor die promotie! Jozef, we kunnen ons op dit moment geen roddels veroorloven. Zeker niet met een dooie Sint, en zeker niet na dat voorval verleden week met de hond die het zoontje van de buren heeft gebeten."
"Maar wat dan?"
"Begraaf hem achter de rabarber."
Drie uur later was de klus geklaard.
"We zien wel wat ervan komt," besloot mijn vrouw, toen ik weer in bed kroop en ik kreeg een dikke zoen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten