Hoort u het ook? Ze kwetteren er nogal op los, de vogeltjes. Laat ze maar. Dat heet inspraak. God heeft dat zo voorzien.
5 opmerkingen:
Anoniem
zei
Grappig... Ik zie al de spreeuwen verzamelen en kwetteren dat het een lust is. (godes rol wil ik betwijfelen)
maar ernstig, wat is de waarde van inspraak?
En terwijl denk ik aan nieuwe woorden; ik schreef er wel, maar wellicht van een serieuzer gehalte dan uw oproep. Mijn hersens hebben geen inspraak, ze hebben opdracht en uitvoerplicht. (zo streng :-) )
Het is niet gemakkelijk voor mij om hier op te antwoorden. Zelf geloof ik wel in inspraak, als... en die "als" is uiteraard belangrijk. Het gebeurt heel zelden dat die "als" ook ingevuld wordt. Ik wordt "beroepshalve" ,(wat klinkt dat raar in deze context, want "inspraak" (het gewoon met respect naar mekaar luisteren en met mekaar rekening houden) kan je uiteraard niet loskoppelen van "werk" en "privé"), haast dagelijks met "inspraak" en zijn consequenties geconfronteerd in vergaderingen, maar heel dikwijls beleef ik tijdens bijeenkomsten toch een soort "uittredingsmoment". Een moment waarin ik a.h.w. boven mezelf en de andere aanwezigen uitstijg en het tafereel als een "vlieg tegen het plafond" gadesla. Gewoon een accoustische ervaring is het vooral. Steevast komt er een moment dat iedereen zowat door elkaar heen praat en erop los kwettert. Zoals de mussen, met evenveel resultaat, dit laatste houdt geen waardeoordeel in.
Het is dat beeld/moment waar ik aan dacht in deze tekst. Verder zit daar niet veel achter.
In de wil van god geloof ik al evenmin, maar het is een makkelijke metafoor om te zeggen dat de dingen nu eenmaal zijn wat ze zijn.
Ik denk dat ik een zeer vermoeid mens ben. En cynisch.
Dank u dat u het toch deed (antwoorden). De illusie van inspraak is bij mij gestorven toen ik op de humaniora zat. Al een hele poos dus. Zoals u schrijft: 'Ja, als...'. Inspraak wordt m.i. iets te vrijblijvend beschouwd en vaak als een doekje voor het bloeden, een susmiddel. 'Laat het ze maar eens zeggen, dan hebben ze toch het idee dat naar hen geluisterd wordt'. De dubbele dimensie van luisteren...
Inspraak op vergaderingen en het kwetteren... weet u, dat ken ik wel, en ik erger(de) me blauw dat er dan niet gemodereerd wordt. Ik noemde dat altijd 'het kippenhok' (op zijn regionaal dialects en ik vrees dat mijn woordgebruik wél een waardeoordeel inhield. Nu zou ik voorzichtiger zijn, nadat ik zoveel geleerd heb over oordelen en beoordeeld worden).
Ik ken uw context natuurlijk niet, maar uit uw recente reacties begrijp ik dat u een 'moeilijke periode' doormaakt op uw werk. Als uw vermoeidheid en cynisme leiden tot wat u hier quasi dagelijks produceert: leve de vermoeidheid en het cynisme.
Voor u zelf wens ik echter véél minder van dat. Het kan een mens onder krijgen (schreef zij uit ervaring uit de eerste hand)
5 opmerkingen:
Grappig...
Ik zie al de spreeuwen verzamelen en kwetteren dat het een lust is.
(godes rol wil ik betwijfelen)
maar ernstig, wat is de waarde van inspraak?
En terwijl denk ik aan nieuwe woorden; ik schreef er wel, maar wellicht van een serieuzer gehalte dan uw oproep.
Mijn hersens hebben geen inspraak, ze hebben opdracht en uitvoerplicht. (zo streng :-) )
aan sodade:
Het is niet gemakkelijk voor mij om hier op te antwoorden. Zelf geloof ik wel in inspraak, als...
en die "als" is uiteraard belangrijk. Het gebeurt heel zelden dat die "als" ook ingevuld wordt.
Ik wordt "beroepshalve" ,(wat klinkt dat raar in deze context, want "inspraak" (het gewoon met respect naar mekaar luisteren en met mekaar rekening houden) kan je uiteraard niet loskoppelen van "werk" en "privé"), haast dagelijks met "inspraak" en zijn consequenties geconfronteerd in vergaderingen, maar heel dikwijls beleef ik tijdens bijeenkomsten toch een soort "uittredingsmoment". Een moment waarin ik a.h.w. boven mezelf en de andere aanwezigen uitstijg en het tafereel als een "vlieg tegen het plafond" gadesla. Gewoon een accoustische ervaring is het vooral. Steevast komt er een moment dat iedereen zowat door elkaar heen praat en erop los kwettert. Zoals de mussen, met evenveel resultaat, dit laatste houdt geen waardeoordeel in.
Het is dat beeld/moment waar ik aan dacht in deze tekst. Verder zit daar niet veel achter.
In de wil van god geloof ik al evenmin, maar het is een makkelijke metafoor om te zeggen dat de dingen nu eenmaal zijn wat ze zijn.
Ik denk dat ik een zeer vermoeid mens ben. En cynisch.
Dank u dat u het toch deed (antwoorden).
De illusie van inspraak is bij mij gestorven toen ik op de humaniora zat.
Al een hele poos dus.
Zoals u schrijft: 'Ja, als...'.
Inspraak wordt m.i. iets te vrijblijvend beschouwd en vaak als een doekje voor het bloeden, een susmiddel. 'Laat het ze maar eens zeggen, dan hebben ze toch het idee dat naar hen geluisterd wordt'.
De dubbele dimensie van luisteren...
Inspraak op vergaderingen en het kwetteren... weet u, dat ken ik wel, en ik erger(de) me blauw dat er dan niet gemodereerd wordt.
Ik noemde dat altijd 'het kippenhok' (op zijn regionaal dialects en ik vrees dat mijn woordgebruik wél een waardeoordeel inhield. Nu zou ik voorzichtiger zijn, nadat ik zoveel geleerd heb over oordelen en beoordeeld worden).
Ik ken uw context natuurlijk niet, maar uit uw recente reacties begrijp ik dat u een 'moeilijke periode' doormaakt op uw werk.
Als uw vermoeidheid en cynisme leiden tot wat u hier quasi dagelijks produceert: leve de vermoeidheid en het cynisme.
Voor u zelf wens ik echter véél minder van dat. Het kan een mens onder krijgen (schreef zij uit ervaring uit de eerste hand)
Keep up the good work!
Een stukje oppervlakkiger hier mijn reactie.. Ik hou van de gedachte van dit stukje - leve de converserende vogelkes.
Het roert me wel.
aan dartel:
Fijn dat u het op die manier apprecieert. Het is ook die toets die er initieel inzit.
Een reactie posten