Het was een zij en zij zag er moe uit.
"Goedendag," sprak zij met een tongval die ik niet herkende, "Ik kom u feliciteren."
"Mij feliciteren? Wat leuk. Waarom?"
"Voor uw toekomstige prestaties. De mensen zullen nog veel plezier aan u beleven. Wij hadden graag een handtekening van u voor uw mausoleum."
"M.mijn mausoleum?"
"Ja, maak u geen zorgen, u verdient het volkomen. ... Dank u wel. Dan ga ik nu even naar uw biograaf en uw achterkleinzoon voor uw dagboeken."
Mijn dagboeken?
Ineens werd het mij allemaal duidelijk.
Ik heb een tijdreizigster leren kennen!
2 opmerkingen:
Het kon natuurlijk nooit iemand van de vakbond zijn. Dat spreekt voor zich.
Eerst dacht ik in de ogen van Alma te mogen kijken.
Maar dat was ook niet zo. Alma is perfect en zou nooit vermoeide ogen kunnen hebben.
U blijft wel koelbloedig, Blogbaas.
En hoe vindt U het: een achterkleinzoon...
We(e)t(en) uw kind(eren) daar eigenlijk al van?
Btw, weersta aan de verleiding... Tijdreizigsters kunnen erg overtuigend zijn. Soms, als ze het treffen een treffelijk mens te vinden (en uw weet dat ik denk dat u wel treffelijk bent) soms nemen ze die mens dan mee.
Niet meegaan, Blogbaas.
Uw missie ligt hier...
aan sodade:
Ik mag hierover niet te veel kwijt. Anders doorbreek ik het tijdscontinüum. Dan komt er helemaal geen mausoleum!
Over meegaan is helemaal geen sprake, wees gerust.
Een reactie posten