De redding van de aarde (6)

Hoofdstuk 5: Waarin Alma Zichtopzee een oorzaak van blindheid ontdekt en een charmante monarch achter een fontein verdwijnt

Toch zou Alma zich niet laten kisten. Per slot van rekening had zij nog tijd genoeg. En was In the Year 2525 ook niet op vijf minuten tijd gecomponeerd? Misschien moest zij maar eens het Hotel Amigo verlaten en een kijkje gaan nemen in de buitenwereld. Culturele verrijking was misschien nog niet zo'n slecht idee.

Zo kwam het dat zij, via het filmmuseum van Brussel waar zij leerde dat iemand blind was geworden door te lang in de zon te kijken, in het Warandepark terecht kwam. Alwaar, wat een gelukkige samenloop van omstandigheden, de Koning van België toevallig en incognito rondwandelde. Alma Zichtopzee kende de Koning uiteraard niet, maar dat zou op initiatief van de brave Vorst, gedreven door goede smaak en weinig schroomvalligheid, spoedig veranderen.

"Wel Mevrouwe, Wij hebben niet de eer u te kennen, Wij die alle vrouwen van het land die Wij willen kennen toch meenden te kennen! Met wie hebben Wij de eer?"

"Ik? Ik ben Alma Zichtopzee. Ik ben hier op aarde met een bijzondere opdracht." antwoordde onze aangesprokene, verbaasd door de consequente Wij -vorm van deze charmante grijsaard, waardoor zij even aan dementie dacht.

"Een bijzondere opdracht? Mevrouw Zichtopzee, u verbaast ons werkelijk. Het protocol heeft ons daarvan niet op de hoogte gebracht, de rol van de laatste persoon die Wij een bijzondere opdracht toevertrouwden is onlangs uitgespeeld, wat ons betreft."

"Ach meneer, in de verre uitgestrektheid van het heelal speelt het protocol toch geen rol?"

Het was de tweede keer in zijn leven dat de zachtaardige monarch geconfronteerd werd met deze uitspraak.

Jaja, er verandert stilaan toch iets in de wereld, dacht hij bij zichzelve, en luidop vervolgde hij

"En mogen wij vragen uit wat uw bijzondere opdracht bestaat? Wij kunnen u misschien van dienst zijn. Een handje toesteken zelfs, mogelijkerwijs?"

Opnieuw werd Alma diep getroffen door de hulpvaardigheid die haar uit alle poriën van de mensheid toevloeide en aangezien zij op telepathische wijze geen kwade bedoelingen kon zien in het gemoed en in het geweten van de grijsaard verklaarde zij hem wie zij werkelijk was en met welk doel zij hier op aarde, en momenteel in België, aanwezig was.

"Dat is werkelijk héél curieus," sprak de Koning na lang nadenken, "maar misschien kunnen Wij u toch helpen. Alles draait namelijk rond solidariteit. Ook Wij hebben, elk jaar nog wel, met Kerstmis een opdracht te vervullen, een boodschap te brengen. Wij spreken dus zelfs uit ervaring. Werkelijk, Mevrouwe Zichtopzee, Wij dringen erop aan u te mogen helpen."

Het was duidelijk dat deze goede man, weliswaar gezegend met een wankele gezondheid, het goed meende, en niettegenstaande zijn reputatie door zijn onderdanen niet onverdeeld op dezelfde positieve manier werd ingeschat (ja hoor, Alma volgde de actualiteit), besloot zij de uitnodiging aan te nemen.

"Goed dan, aangezien u zo aandringt, neem ik uw uitnodiging graag aan," antwoordde zij met een fonkelende glimlach die hem aan die van zijn vrouw Paola, maar dan vijfenveertig jaar geleden, deed denken.

"Werkelijk?" antwoordde de vorst, blij verrast omdat het op zijn leeftijd nog zo vlot ging, "dan verwachten Wij u om acht uur vanavond op het kasteel. De Koningin en mijn raadgevers zullen er ook zijn. Vergeet uw tandenborstel niet."

Zich afvragend wat dat laatste betekende zag Alma Zichtopzee de gebogen gestalte van de charmante monarch achter de fontein verdwijnen.

Zij voelde dat de zaken een positieve wending aannamen.