De redding van de aarde (5)

Hoofdstuk 4: Waarin Alma geen meter opschiet en een labrador kwispelt

Het had allemaal zo eenvoudig, zo aards geleken.

En toch, het moet geschreven, eigenlijk had Alma Zichtopzee zich door haar enthousiasme laten meeslepen.

Ja, zij zou daar eventjes een strofe toevoegen aan In the Year 2525...

En zij zou daar (als zij dan toch bezig was) ineens maar een interstellair madrigaal van maken!

En hopsakee, dat zou niet zomaar tegen Drie Koningen gepiept zijn, neen hoor, vóór Kerstmis zou de klus worden geklaard.

Geen wonder dat de krabbende gezant zo blij en totaal verzwonden was.

Op een of andere manier echter, Alma kon maar niet bevatten waarom, oefende de aarde ook op haar Zsjfnfureodeaans gestel haar, ons aardlingen o zo bekende, eroderende en negatieve invloeden uit die ons niet alleen onze werklust, maar bij sommigen van ons ook onze levenslust benemen. Nu ja, dat is de analyse van een vreemdeling en ik laat in het midden wat er van aan is (vele aardlingen steken die dingen op het aanhoudende grijze weer), feit blijft dat Alma's opdracht voor geen meter opschoot.

Het was alsof er een vochtige kaasdoek over haar hersenen was gelegd. Een zompig gewicht dat haar belette zuiver na te denken en creatief werkzaam te zijn. De maanden mei, juni, juli, en augustus gleden voorbij zonder dat zij ook maar één acceptabel vers kon verzinnen.

Daar kwam nog bij dat haar vermomming, het lichaam van een volmaakte vrouw, ook heel wat tijd opslorpte om het volledig te leren kennen. Dat beviel haar bovendien zo goed dat zij er misschien meer dan nodig veel tijd en zorg aan besteedde.

Toch was het nu ook weer niet zo dat zij helemaal niets deed voor haar opdracht. Integendeel, heel regelmatig oefende zij op het diatonisch accordeon dat zij op de kop had weten te tikken de mogelijke melodielijnen en akkoorden die haar verder op weg moesten helpen, maar, of de duivel er mee speelde, nauwelijks wist zij het instrument te omgespen of zij werd steevast gestoord door Igor Poetin, het sujet aan de balie met verzonnen en onverzonnen klachten van andere hotelklanten die zich zogenaamd in hun activiteiten gestoord vonden. Al situeerden de motieven van Igor zich ook op een ander vlak: nu hij zich van het lijk van zijn vader had ontdaan en zich veilig waande kreeg hij alsmaar meer aandacht voor de uitwendigheden van Alma.

Elk excuus was hem goed om haar te storen. In feite was er bij hem een chronische hunkering ontstaan naar de telepathische zindering die hij voelde, telkens wanneer hij haar zag. Wat voor Alma niet meer dan een vorm van communicatie met lagere wezens was werd voor Igor gaandeweg een seksuele prikkel, zij het een die stilaan begon af te botten. Te veel zinderen is namelijk niet goed voor de hersenen van een Kaukasische man.

"U stoort alweer de andere gasten, ik moet u vragen daar onmiddellijk mee op te houden."
"Excuseert u mij, het gaat om de redding van de aarde, kan u het echt niet nog een maand of twee tolereren? Dan is de basis van mijn werk gelegd?" vroeg Alma hem voor de zoveelste keer op telepathisch zinderende wijze.

"Nijet, mijn geduld is op!" schreeuwde Poetin, "U denkt toch niet dat de gasten uw verhaaltjes geloven? De aarde redden! Neen hoor, ik begin mij trouwens vragen te stellen bij uw aanwezigheid hier. U ligt ofwel godganse dagen in bed of bad, ofwel haalt u ons het bloed onder de nagels vandaan met dat accordeon. Het is niet menselijk. U past zich aan of u krast op."

Dat was letterlijk krasse taal. Alma begreep dat haar telepathische manier van boodschappen door te seinen zijn beste tijd had gehad en dat zij zich aan Poetin's wil moest onderwerpen. Zijn aardse brein was gevoelloos geworden voor haar zinderingen en hij begon haar menselijkheid in vraag te stellen. Het was duidelijk dat zij haar werkterrein moest verleggen en hulp moest zoeken. Anders kon het er wel eens gevaarlijk gaan uitzien.

"Goed, ik zal u ter wille zijn," antwoordde zij eenvoudig.

Poetin interpreteerde dit antwoord totaal verkeerd. Er tekende zich een wilde grijns af op zijn gezicht en de manier waarop hij aanstalten maakte om zijn broek uit te trekken is in slechts weinig op het Amerikaanse puberpubliek mikkende B-films geëvenaard. Er bleef Alma dus maar één ding over: met de x-straal generator in haar linkeroog lobotomiseerde zij de man via zijn linkeroor waardoor hij, op laat ons zeggen drie seconden, op slag genezen was van zijn moordlustige en seksueel getinte driften.

Beschaamd raapte hij zijn broek op en bezwoer haar dat hij niet begreep hoe hij zich zo had kunnen misdragen, en dat hij onmiddellijk zijn ontslag zou aanbieden.

"Ach, goede man," glimlachte Alma, "laat dat laatste maar. Het is iets onder ons."

Voortaan was de relatie tussen Alma Zichtopzee en Igor Poetin zowat dezelfde als die die ook bestaat tussen een kwispelende labrador en zijn baasje.