Gisteren hield mijn oude school een open deur dag.
Puur uit nostalgie ben ik er naartoe gegaan en wat ik vreesde is ook uitgekomen. Het was (voor mij) een afknapper. In stilte hoopte ik er V.M. te ontmoeten om iets goed te maken, maar dat was ijdele hoop.

Niet dat de mensen hun best niet hebben gedaan. Helemaal niet. Maar ik kwam tot het besef dat ik met die school, waar ik van mijn derde tot mijn achttiende levensjaar school liep, vandaag de dag geen enkele, maar dan ook geen enkele band meer heb. Alle leraars die ik kende zijn met pensioen of erger. De lokalen waarin ik les had zijn ofwel omgebouwd ofwel totaal van geest veranderd. De complete lay-out van de school is geëvolueerd.

Ik besef dat ik nu oud genoeg ben om aan nostalgische archeologie te kunnen doen.
Maar wat raar is: ik voel mij helemaal niet oud! Ik heb nog allerlei plannen, zelfs een visie op dingen die ik nog wil realiseren.

Het goede nieuws is dat ik door dat bezoek van gisteren besef dat ik daar nu eens constructief werk moet van gaan maken en mij niet laten afleiden door ideetjes van andere mensen.

Nog vele jaren KAZ!

Vriendelijke groeten,

Blogbaas