Eindeloos waren de rijen van onzichtbaren die met have en goed op hun rug of in winkelkarren het land verlieten, vaak nagestaard en beschimpt door het "volk van hier".
woensdag 31 mei 2006
De onzichtbaren: de vlucht
Eindeloos waren de rijen van onzichtbaren die met have en goed op hun rug of in winkelkarren het land verlieten, vaak nagestaard en beschimpt door het "volk van hier".
De vallende man
Ik werkte toen nog voor E. in een kantoortje op de vijftiende verdieping, ergens in de Noord-wijk. Het was toen dat ik hem kortstondig leerde kennen, de vallende man.
Wij waren even oog in oog!
Nooit vergeet ik hem.
dinsdag 30 mei 2006
Autochtone misdaad!
Oma's voor rechter wegens schuldig verzuim
MEISE/ DILBEEK - Twee oma's staan voor de Brusselse correctionele rechtbank terecht wegens schuldig verzuim. Madeleine V.C. (65) en Amelia V. (65) lieten hun vriendin, Jeannine Vercammen (64) uit Dilbeek, na een etentje dronken op de gang liggen. 's Ochtends was de vrouw overleden.
De feiten speelden zich af in Meise, bij Madeleine V.C. thuis. Daar hadden de drie vriendinnen op 18 november 2004 de hele namiddag uitgebreid getafeld en gedronken. Er was blijkbaar zoveel gedronken dat het slachtoffer nog amper kon rechtstaan. Toen ze in elkaar zakte en zich naar het toilet wou slepen, viel ze bewusteloos neer in de gang.
De twee vriendinnen dachten dat ze te dronken was en lieten Vercammen haar roes uitslapen. Eerst hadden ze nog getracht om haar terug in de zetel te leggen maar dat lukte niet. Amelia ging daarna naar huis en liet Vercammen alleen achter bij Madeleine V.C., die nog tot 22.30 uur televisie keek en dan ging slapen. Toen ze rond 5 uur 's ochtends zag dat de vrouw nog steeds op de vloer lag, werd ze ongerust en belde ze Amelia. Ze besloten een dokter te bellen die alleen nog de dood kon vaststellen. Uit het autopsierapport bleek dat het slachtoffer heel wat medicijnen had ingenomen die niet gecombineerd mochten worden met alcohol. De wetsdokter besloot dat de vrouw niet was gestorven als er iemand hulp geboden had.
De advocaten van de beklaagden vroegen de vrijspraak voor de dames, die sterk onder de indruk waren. Luc Deleu, advocaat voor de burgerlijke partijen, had alleen onbegrip voor de situatie en eiste een fikse schadevergoeding. Ook het openbaar ministerie vond de feiten zwaarwichtig maar vroeg enkel opschorting van uitspraak. De rechter velt een vonnis op 12 juni. (VBM)
MEISE/ DILBEEK - Twee oma's staan voor de Brusselse correctionele rechtbank terecht wegens schuldig verzuim. Madeleine V.C. (65) en Amelia V. (65) lieten hun vriendin, Jeannine Vercammen (64) uit Dilbeek, na een etentje dronken op de gang liggen. 's Ochtends was de vrouw overleden.
De feiten speelden zich af in Meise, bij Madeleine V.C. thuis. Daar hadden de drie vriendinnen op 18 november 2004 de hele namiddag uitgebreid getafeld en gedronken. Er was blijkbaar zoveel gedronken dat het slachtoffer nog amper kon rechtstaan. Toen ze in elkaar zakte en zich naar het toilet wou slepen, viel ze bewusteloos neer in de gang.
De twee vriendinnen dachten dat ze te dronken was en lieten Vercammen haar roes uitslapen. Eerst hadden ze nog getracht om haar terug in de zetel te leggen maar dat lukte niet. Amelia ging daarna naar huis en liet Vercammen alleen achter bij Madeleine V.C., die nog tot 22.30 uur televisie keek en dan ging slapen. Toen ze rond 5 uur 's ochtends zag dat de vrouw nog steeds op de vloer lag, werd ze ongerust en belde ze Amelia. Ze besloten een dokter te bellen die alleen nog de dood kon vaststellen. Uit het autopsierapport bleek dat het slachtoffer heel wat medicijnen had ingenomen die niet gecombineerd mochten worden met alcohol. De wetsdokter besloot dat de vrouw niet was gestorven als er iemand hulp geboden had.
De advocaten van de beklaagden vroegen de vrijspraak voor de dames, die sterk onder de indruk waren. Luc Deleu, advocaat voor de burgerlijke partijen, had alleen onbegrip voor de situatie en eiste een fikse schadevergoeding. Ook het openbaar ministerie vond de feiten zwaarwichtig maar vroeg enkel opschorting van uitspraak. De rechter velt een vonnis op 12 juni. (VBM)
(artikel gevonden op de website van Metro krant)
- Je zal maar in handen vallen van zulke oma's!
- Je zal maar in handen vallen van zulke oma's!
Grote prijskamp " 't Vliegend Eiland"
Beste lezers,
Wordt het niet eens tijd om een prijskamp, een wedstrijd te organiseren, bedacht ik gisteren.
Ja, waarom niet? Het toeval wil dat ik voor het boekwezen toepasselijke - en in uw hiernamaals nuttige - prijzen kan uitreiken, dus hier gaan we dan (het is een weggever):
Welk boek uit de Nederlandstalige literatuur begint met volgende zin:
Ik ben makelaar in koffij, en woon op de Lauriergracht No. 37.
En wie is de "ik" die zich voorstelt?
Om de aangepaste prijs te kunnen verstrekken heb ik daarna nog slechts antwoord nodig op een bijkomende vraag (wees gerust, het betreft géén schiftingsvraag):
Waar denkt u terecht te komen nà dit leven, in de hemel of in de hel?
De eerste die alle vragen volledig en juist beantwoordt wint!
Veel succes!
Blogbaas
Wordt het niet eens tijd om een prijskamp, een wedstrijd te organiseren, bedacht ik gisteren.
Ja, waarom niet? Het toeval wil dat ik voor het boekwezen toepasselijke - en in uw hiernamaals nuttige - prijzen kan uitreiken, dus hier gaan we dan (het is een weggever):
Welk boek uit de Nederlandstalige literatuur begint met volgende zin:
Ik ben makelaar in koffij, en woon op de Lauriergracht No. 37.
En wie is de "ik" die zich voorstelt?
Om de aangepaste prijs te kunnen verstrekken heb ik daarna nog slechts antwoord nodig op een bijkomende vraag (wees gerust, het betreft géén schiftingsvraag):
Waar denkt u terecht te komen nà dit leven, in de hemel of in de hel?
De eerste die alle vragen volledig en juist beantwoordt wint!
Veel succes!
Blogbaas
Axel klampt aan!
Nooit zou Axel zich neerleggen bij het feit dat Ida hem negeerde!
Als spermadonor rekende hij er op dat hun genen zich zouden vermengen en dat haar kind door een dodelijke nierziekte zou worden getroffen.
Hij alleen zou nog redding kunnen brengen door het afstaan van zijn bloedeigen nier.
Dan zou Ida hem wèl leren kennen en hem haar dankbare liefde schenken!
maandag 29 mei 2006
De zon
Te Gooik deed ene J. K., arbeider in de Volkswagenfabriek van Vorst, melding van een merkwaardig meteorologisch verschijnsel dat hij meende te hebben waargenomen boven de hemel van Ninove. Een merkwaardige lichtbundel zou over de stad zijn gegleden en wel tien minuten lang de kerktoren hebben beschenen. Hij was er niet zeker van, maar in zijn jeugdjaren werd het verschijnsel soms zonlicht genoemd.
Om zeker te zijn dat het hier niet om een grappenmaker gaat liet het KMI van Ukkel de getuige opnemen in een psychiatrische instelling te Aalst en werd een onderzoeksteam van de universiteit van Gent naar Ninove gestuurd.
Wij hopen hierover later nog meer te berichten.
(met dank aan Godfried Bomans)
Dag zonder kleren
Emma had zich nu wel ingeschreven voor de "Dag zonder kleren", maar nu het eindelijk zo ver was aarzelde zij toch.
zondag 28 mei 2006
De onzichtbaren (dossier n° 23587/56/jm)
Ach malle meid, schaterden haar vriendinnen.
Maar Valerie Bouanga hield voet bij stuk: zij was onwelvoeglijk aangeraakt door een onzichtbare man of vrouw en ging dit melden bij de lokale authoriteiten.
zaterdag 27 mei 2006
Oom Floris repliceert!
Waarde Blogbaas,
Zopas heb ik tot mijn grote verrassing ontdekt dat u me tot uw favoriete schrijvers rekent.
Mag ik u dan signaleren dat er net een nieuw boek van mij is verschenen?
Ik hoop dat u er veel plezier aan zult beleven, in bijlage vindt u alvast de cover.
Met lichtjes verkleumde lentegroet,
Kamiel Vanhole
Geachte heer Vanhole
Op zijn eigen achteloze manier zorgde mijn werkgever, Blogbaas, er voor dat ik uw briefje ter zijner attentie onder ogen kreeg. Het is de hem kenschetsende manier om het ware vuile werk aan zijn personeel over te laten.
Welaan, laat ik de koe maar bij de horens grijpen:
Duizend maal dank!
U zou eens moeten zien hoe blij hij is. Gisteren hoorde ik hem na vele maanden nog eens fluiten.
En niet zomaar enkele flauwe tertsen, neen, een loepzuivere Chatanooga Choo-Choo. Dat is hem sinds de geboorte van zijn tweede zoon niet meer overkomen.
Wij zijn u allen heel erkentelijk. De sfeer zit er weer in want het kan u niet ontgaan zijn dat de fut er de laatste weken wat uit was.
Driewerf proficiat meneer Vanhole en veel succes met uw boek.
Aan ons zal het niet liggen.
Een dankbare
Oom Floris
Zopas heb ik tot mijn grote verrassing ontdekt dat u me tot uw favoriete schrijvers rekent.
Mag ik u dan signaleren dat er net een nieuw boek van mij is verschenen?
Ik hoop dat u er veel plezier aan zult beleven, in bijlage vindt u alvast de cover.
Met lichtjes verkleumde lentegroet,
Kamiel Vanhole
Geachte heer Vanhole
Op zijn eigen achteloze manier zorgde mijn werkgever, Blogbaas, er voor dat ik uw briefje ter zijner attentie onder ogen kreeg. Het is de hem kenschetsende manier om het ware vuile werk aan zijn personeel over te laten.
Welaan, laat ik de koe maar bij de horens grijpen:
Duizend maal dank!
U zou eens moeten zien hoe blij hij is. Gisteren hoorde ik hem na vele maanden nog eens fluiten.
En niet zomaar enkele flauwe tertsen, neen, een loepzuivere Chatanooga Choo-Choo. Dat is hem sinds de geboorte van zijn tweede zoon niet meer overkomen.
Wij zijn u allen heel erkentelijk. De sfeer zit er weer in want het kan u niet ontgaan zijn dat de fut er de laatste weken wat uit was.
Driewerf proficiat meneer Vanhole en veel succes met uw boek.
Aan ons zal het niet liggen.
Een dankbare
Oom Floris
vrijdag 26 mei 2006
Onzichtbare papieren
De verscherpte controles op aanwezigheid van illegale onzichtbaren in de maatschappij viel niet altijd in goede aarde bij andere bevolkingsgroepen die zich vaak het slachtoffer voelden van dat beleid. Politionele autoriteiten werden ook vaak in de maling genomen met onzichtbare papieren.
Blogbaas protesteert (met klem)
In De Standaard van vandaag geeft onze nationale filosoof Etienne Vermeersch weer eens goed van jetje.
Toch schiet hij in de rubriek Lik op stuk (Xenofobie) wel erg vèr uit zijn krammen.
Hij stelt dat men het recht niet heeft (ook niet verbaal) om voor de opening van onze grenzen te zijn omdat men hiermee heel de samenleving zou engageren. Nu denk ik wel te begrijpen wat hij bedoelt, maar ik meen dat ik als individu het recht heb voor de totale opening van onze grenzen te zijn, zeker verbaal. Dat heet vrije meningsuiting. Voor de rest leg ik mij neer bij elke democratische beslissing die in ons land genomen wordt.
Ik wist het al lang, maar dit is toch een fijner voorbeeld dat aanduidt dat er een verschil is tussen filosofie en democratie.
(Nu ik het betoogje hierboven nog eens herlees kom ik in gewetensnood. Er zijn namelijk ook mensen die verbaal stellen dat onze grenzen onherroepelijk dicht moeten! Ook dat is spijtig genoeg een mening. Ik hoop dat zij zich ook bij democratische beslissingen hieromtrent zullen neerleggen en ik hoop nog veel harder dat hun mening het niet haalt!)
Een verwarde
Blogbaas
donderdag 25 mei 2006
Blogbaas raadt aan: Bea
Een niet geheel onpartijdig persoon bracht mij er van op de hoogte dat Kamiel Vanhole, een van de betere Vlaamse auteurs, een nieuw boek heeft gepubliceerd. In deze barre tijden kan ik daar alleen maar zeer opgetogen over zijn!
Bea
roman
Zo staat het op het vooraanzicht. Kijk, meer moet dat niet zijn. Lange titels stellen de lectuur alleen maar uit!
Vraag mij niet of het goed of slecht is want ik heb het nog niet gelezen, maar als fan zal u van mij geen kwaad woord over Kamiel Vanhole horen zeggen. Het is met hem zoals met mijn warme bakker: ik vind al zijn taarten lekker.
Om technische redenen slaag ik er niet in om de omslag van het nieuwe boek met het correcte aantal pixels weer te geven, maar onderstaande weergave moet toch volstaan om het te herkennen in de boekhandel en om de heer Vanhole toch nog een geringe mate aan onherkenbaarheid te gunnen.
Zelf ben ik volgende week in Brussel en
Bea kopen
staat bovenaan mijn lijstje van "niet te vergeten activiteiten".
Uw begeesterde
Blogbaas
Bea
roman
Zo staat het op het vooraanzicht. Kijk, meer moet dat niet zijn. Lange titels stellen de lectuur alleen maar uit!
Vraag mij niet of het goed of slecht is want ik heb het nog niet gelezen, maar als fan zal u van mij geen kwaad woord over Kamiel Vanhole horen zeggen. Het is met hem zoals met mijn warme bakker: ik vind al zijn taarten lekker.
Om technische redenen slaag ik er niet in om de omslag van het nieuwe boek met het correcte aantal pixels weer te geven, maar onderstaande weergave moet toch volstaan om het te herkennen in de boekhandel en om de heer Vanhole toch nog een geringe mate aan onherkenbaarheid te gunnen.
Zelf ben ik volgende week in Brussel en
Bea kopen
staat bovenaan mijn lijstje van "niet te vergeten activiteiten".
Uw begeesterde
Blogbaas
woensdag 24 mei 2006
De onzichtbare man
Niemand geloofde boer Braekeveldt toen hij beweerde regelmatig geadviseerd te worden door een onzichtbare man.
Tot bijgaande foto werd genomen door Morton B. Haifetz, privé detective van het vermaarde bureau Pinkerton, Pinkerton & Mannix.
Het was een van zijn minder gevaarlijke opdrachten, maar de gevolgen ervan, ik bedoel de gevolgen op wetenschappelijk vlak, zijn niet te overzien.
Naast de al eeuwen bekende rassen wordt nu naarstig gezocht naar méér onzichtbaren. Tal van immigratiediensten wachten op de eerste resultaten.
dinsdag 23 mei 2006
Hebt u het antwoord?
Vragen die ik mij nooit stel:
- Is vierhonderd kilogram genoeg?
- Kent u de weg in Peking?
- Is het omdat ik rijk ben?
- Waar hebt u uw vrouw gekocht?
- Welke van uw goudvissen zwemt het snelst?
- Is vierhonderd kilogram genoeg?
- Kent u de weg in Peking?
- Is het omdat ik rijk ben?
- Waar hebt u uw vrouw gekocht?
- Welke van uw goudvissen zwemt het snelst?
maandag 22 mei 2006
zondag 21 mei 2006
De column van Blogbaas column (1)
Het Rusland van Poetin werpt zich opnieuw open en bloot, zonder ook maar een zweem van schaamte, op de wapenhandel. Een roos die elke vooraanstaande natie in haar gat hoort te steken, stelt de koene Russische leider in iets andere termen. En Rusland wil de nummer één worden zo voegt hij er aan toe.
Hopelijk houden onze politieke en economische leiders rekening met dit soort gegevens en stellen zij zich vragen over het feit of wij dan al dan niet rechtstreeks of onrechtstreeks via allerlei samenwerkingsverbanden daaraan mee moeten werken. Moeilijk uiteraard wanneer je tezelfdertijd lafenis zoekt in de Russische olie!
Welk standpunt zal ons land zich weer eens aanmeten? Of zwijgen we?
Kan je selectief blijven denken in een klimaat waarin aan de Vlamingen gevraagd wordt om zich over een en ander te bezinnen? Of moet ik eerder zeggen "mag" in plaats van "kan"?
zaterdag 20 mei 2006
Jan en Ingrid
- Ik denk dat we maar beter ophouden met al dat racisme.
- Hoezo Ingrid? Moeten wij ophouden met racisme? Wij zijn toch niet racistisch!
- Hoe kan je dat nou zeggen Jan! Ken jij dan Marokanen? Heb jij negervrienden? Heb jij al eens iets goeds gedaan voor illegalen? Behalve dan kankeren?
- Hoe haal je het in je hoofd Ingrid? Dat wil toch helemaal niet zeggen dat ik racist zou zijn. Ik ben gewoon kansarm inzake het leggen van contacten in die richting. Ik heb een full time job en dat weet jij héél goed! Maar goed, als dat jou een plezier doet: ik beloof plechtig dat ik er aan zal werken.
- Ja, we kunnen eventueel een Marokaanse schoonmaakster nemen en als zij eerlijk blijkt te zijn, dan kunnen wij samen met haar muntthee drinken. dan leren wij iets van haar cultuur.
- Schitterend idee Ingrid, maar laten wij nu wat bruinen. Ik zal je rug oliën.
vrijdag 19 mei 2006
Oom Floris repliceert als een waardig filosoof!
Op mijn leeftijd ben ik achter twee dingen gekomen in mijn leven:
1) God bestaat niet
2) De mens in zijn concrete abstractie is goed en zoekt naar het goede.
Ik ga niet in op de premissen die mij tot mijn eerste vaststelling hebben geleid, maar het heeft te maken met de constatering dat het feit of God niet bestaat de mens geen vrijbrief geeft om alle normbesef en daaraan gekoppeld gedrag en denken te laten varen.
Vaststelling 2) trok ik (eenvoudig gezegd) op basis van Darwinistische principes. Om als soort te overleven heeft de mens er geen baat bij collectief naar het kwade te streven. Om te overleven (later haast zeker ook interplanetair) is hij genetisch geprogrammeerd om het goede na te streven. Elk individu dient zoveel mogelijk kans te krijgen bij te dragen tot de voortgang van de soort (niet alleen voortplantingsmatig). Door genocide te tolereren, bijvoorbeeld, riskeert de mensheid net die ene persoon of zijn ouders te elimineren die onze soort op een hoger niveau kan tillen.
Zonder solidariteit overleeft de mensheid niet.
Het is voor mij een absolute zekerheid dat dit twee positieve vaststellingen zijn die binnen afzienbare tijd gemeengoed zullen worden.
Misschien krijg ik ooit nog een medaille van de Verenigde Naties.
PS. Ik kan u verzekeren dat al mijn interventies en reacties op lezersbrieven steeds zorgvuldig afgetoetst worden aan de lessen die ik uit het leven trok!
Oom Floris
donderdag 18 mei 2006
Eindelijk!
Eindelijk hoor ik ook bij de club van mensen in wiens auto werd ingebroken.
Alles was zoals het hoorde: auto bleek niet op slot (ik ben zéker dat ik hem op slot deed), klein zijraampje in gruzelmenten, opbergvakje open, glassplinters op de pasagierstoel, ...
Maar... amper iets gestolen! Mijn Paul Simon collectie, Porgy & Bess, enz. alles lag er nog. Alles behalve mijn fles after shave.
Met wat geluk ruik ik een van de komende dagen wie het heeft gedaan. Ik verheug mij er al op!
mandrijl (m/v?)
Gisteren heb ik een woord bedacht dat niet in de Van Dale staat: mandrijl.
Nu ja, bedenken is misschien wat veel gezegd. Plots zat het in mijn hoofd. Met vragende oogjes die schreeuwden om een betekenis te krijgen.
Precies op het goede adres want ik houd mij al jaren bezig met de dingen betekenis te geven. Mandrijl zal wel gedacht hebben - of spreken we hier ook over instinct? - dat ik dat voor hem/haar/onzijdig ook wel zou klaren.
En dat is nu mijn probleem. Oorlogen, politieke vunzige en andere gedachten, uitspraken, citaten, ruzies, anecdotes, relaties, liefdesverklaringen, enz.
Dat soort dingen weet ik voor mezelf wel te plaatsen en te duiden, maar mandrijl? Wat moet ik daar nu in God's naam mee?
Wie weet is hij/zij/het wel een imperatief? Of heeft hij/zij/het wel seksuele behoeften?
Wie zal het zeggen? U? Graag!
Nu ja, bedenken is misschien wat veel gezegd. Plots zat het in mijn hoofd. Met vragende oogjes die schreeuwden om een betekenis te krijgen.
Precies op het goede adres want ik houd mij al jaren bezig met de dingen betekenis te geven. Mandrijl zal wel gedacht hebben - of spreken we hier ook over instinct? - dat ik dat voor hem/haar/onzijdig ook wel zou klaren.
En dat is nu mijn probleem. Oorlogen, politieke vunzige en andere gedachten, uitspraken, citaten, ruzies, anecdotes, relaties, liefdesverklaringen, enz.
Dat soort dingen weet ik voor mezelf wel te plaatsen en te duiden, maar mandrijl? Wat moet ik daar nu in God's naam mee?
Wie weet is hij/zij/het wel een imperatief? Of heeft hij/zij/het wel seksuele behoeften?
Wie zal het zeggen? U? Graag!
woensdag 17 mei 2006
Ja ja!
Wie had dàt nu ooit van hem gedacht!
Zo braaf!
En altijd beleefd!
Misschien wel iets of wat een goedzak, maar toch!
Ongelooflijk.
En ik heb nog wel naast hem gezeten in de bus.
Neen, veel zeg had hij niet, al leek hij toch wel tevreden.
Hij was toch niet abnormaal?
Iedereen heeft wel eens zijn moeilijke momenten.
Begrijp jij dat nu?
En zo ineens!
Neen, een vriendin had hij niet. Al hoef je daar niks achter te zoeken.
Het is onverklaarbaar!
En toch die dwaze uitleg!
Wat nu aangevangen?
Geen idee.
En zijn hond? Wie vangt die op?
Daar had hij toch zelf moeten aan denken!
Hij was niet erg intelligent.
En ook niet lenig.
Maar altijd vriendelijk!
Ja, dat wel.
Ja ja.
Zo braaf!
En altijd beleefd!
Misschien wel iets of wat een goedzak, maar toch!
Ongelooflijk.
En ik heb nog wel naast hem gezeten in de bus.
Neen, veel zeg had hij niet, al leek hij toch wel tevreden.
Hij was toch niet abnormaal?
Iedereen heeft wel eens zijn moeilijke momenten.
Begrijp jij dat nu?
En zo ineens!
Neen, een vriendin had hij niet. Al hoef je daar niks achter te zoeken.
Het is onverklaarbaar!
En toch die dwaze uitleg!
Wat nu aangevangen?
Geen idee.
En zijn hond? Wie vangt die op?
Daar had hij toch zelf moeten aan denken!
Hij was niet erg intelligent.
En ook niet lenig.
Maar altijd vriendelijk!
Ja, dat wel.
Ja ja.
dinsdag 16 mei 2006
Wie A zegt moet ook B zeggen.
Ik stoor mij bovenmatig aan de duidende debatten op Canvas, waarin op omfloerste wijze naar verantwoordelijken wordt gezocht en verwezen voor de walgelijke moorden en racistische incidenten die de laatste tijd de volle aandacht krijgen. Laat er geen twijfel over bestaan, ik denk dat die "verwijzingen" niet uit de lucht gegrepen zijn. Maar dan zou ik ook verwachten dat onze betere journalisten een kat een kat noemen en wat dieper op de zaak moeten durven ingaan.
Waarom is de documentaire "La face caché du Vlaams Blok" nog altijd niet uitgezonden? Ik weet uiteraard niet wat bij zulke beslissingen allemaal komt kijken, maar zonder een duidelijk standpunt of verantwoording hierover (het gaat ten slotte om een publieke omroep en als belastingbetaler heb ik dus het recht om ook te klagen over wat ik niet te zien krijg) blijf ik soms met een brakke smaak in de mond zitten bij het aanschouwen van zoveel zorg voor "journalistieke ethiek of deontologie". "Duiding geven" moet volgens mij wel wat verder gaan dan uit elk kamp de luidst blaffende honden in één hok tegen elkaar op te laten keffen. Informatie die dieper gaat dan het afreageren van de emotie van de dag, ook daar hebben de burgers recht op!
Blogbaas
Ik stoor mij bovenmatig aan de duidende debatten op Canvas, waarin op omfloerste wijze naar verantwoordelijken wordt gezocht en verwezen voor de walgelijke moorden en racistische incidenten die de laatste tijd de volle aandacht krijgen. Laat er geen twijfel over bestaan, ik denk dat die "verwijzingen" niet uit de lucht gegrepen zijn. Maar dan zou ik ook verwachten dat onze betere journalisten een kat een kat noemen en wat dieper op de zaak moeten durven ingaan.
Waarom is de documentaire "La face caché du Vlaams Blok" nog altijd niet uitgezonden? Ik weet uiteraard niet wat bij zulke beslissingen allemaal komt kijken, maar zonder een duidelijk standpunt of verantwoording hierover (het gaat ten slotte om een publieke omroep en als belastingbetaler heb ik dus het recht om ook te klagen over wat ik niet te zien krijg) blijf ik soms met een brakke smaak in de mond zitten bij het aanschouwen van zoveel zorg voor "journalistieke ethiek of deontologie". "Duiding geven" moet volgens mij wel wat verder gaan dan uit elk kamp de luidst blaffende honden in één hok tegen elkaar op te laten keffen. Informatie die dieper gaat dan het afreageren van de emotie van de dag, ook daar hebben de burgers recht op!
Blogbaas
Zeemeerman
- En waar heb je nu precies die zeemeerman gezien?
- Ginds bij de vuurtoren. Hij deed nogal schichtig. Misschien dacht hij dat ik van de strandpolitie was. Hij deed mij wel aan iemand denken. Aan die kerel van "Het kleine huisje op de prairie", maar ook aan Bobby Ewing en Joe Cartwright.
- Van Bonanza? Little Joe?
- Ja die. Maar zo iets is toch onmogelijk? Wat zou zo iemand hier uit de koude Noordzee komen kruipen, en er daarna weer in toen hij mij zag komen?
- Vreemd!
- Net wat ik denk.
- Laten we eens gaan kijken, misschien is er nog een spoor.
- Dat zou mij toch verbazen. Het regende pijpenstelen en het is intussen al twee keer eb en vloed geweest.
- Je weet maar nooit!
- Toch wel spannend wat wij hier als stadsjongens beleven aan zee. Dit zou ons leven wel eens kunnen bepalen.
- Ja, een zeemeerman kom je zelden tegen. Het zou mij niet verwonderen als er een film van komt.
- Meen je dat?
- Zeker en vast!
maandag 15 mei 2006
zondag 14 mei 2006
Eenzaam zonder jou
Eigenlijk was er geen aanleiding maar toch belde hij haar op.
- Hallo, met het secretariaat van Laputa Productions Ltd.
- Ben jij het Marion?
- Ja.
- Zeg, kan je mij het dossier Real Facts Disfigured Inc. eens doorfaxen. Vooral het technische luik met hun bemerkingen op onze offerte.
- Ja hoor, binnen een half uurtje heb je het op je bureau.
- Dank je wel.
- Graag gedaan, tot ziens.
"Ik ben zo eenzaam zonder jou", bedacht hij toen hij inhaakte.
- Hallo, met het secretariaat van Laputa Productions Ltd.
- Ben jij het Marion?
- Ja.
- Zeg, kan je mij het dossier Real Facts Disfigured Inc. eens doorfaxen. Vooral het technische luik met hun bemerkingen op onze offerte.
- Ja hoor, binnen een half uurtje heb je het op je bureau.
- Dank je wel.
- Graag gedaan, tot ziens.
"Ik ben zo eenzaam zonder jou", bedacht hij toen hij inhaakte.
zaterdag 13 mei 2006
Ze zagen er uit als joggers. Het was een koppel waarvan de jongste minstens tachtig was. Ik denk inderdaad dat ik dat vrij accuraat kan inschatten.
Allebei eender uitgedost. Eenzelfde trainingspak, eenzelfde gordeltasje, dezelfde sportschoenen. Veel fluo. Recht vanuit de Makro durf ik wedden.
Kan dat zomaar? Is er iets op tegen om op hoge leeftijd aan je lichaamsconditie te werken? Waarschijnlijk niet.
Maar toch?!
Lopen kon je het nauwelijks noemen. Ook niet wandelen. Struinen? Wat ik zag komt neer op synchroon strompelen gepaard met het soort schouderbewegingen dat je ook kan zien bij marathonlopers halverwege het parcours als de eersten al een kwartier binnen zijn.
Hoe lang houdt zo'n koppel dat vol? Een uur? Twee? En vallen zij niet dood op het einde?
Ik vraag mij af hoe je zo wordt? Ik die nu zelf ook al aan fitness doe!
Wel staat vast dat die twee nog van elkaar houden.
En dat is hoopvol!
Blogbaas
Allebei eender uitgedost. Eenzelfde trainingspak, eenzelfde gordeltasje, dezelfde sportschoenen. Veel fluo. Recht vanuit de Makro durf ik wedden.
Kan dat zomaar? Is er iets op tegen om op hoge leeftijd aan je lichaamsconditie te werken? Waarschijnlijk niet.
Maar toch?!
Lopen kon je het nauwelijks noemen. Ook niet wandelen. Struinen? Wat ik zag komt neer op synchroon strompelen gepaard met het soort schouderbewegingen dat je ook kan zien bij marathonlopers halverwege het parcours als de eersten al een kwartier binnen zijn.
Hoe lang houdt zo'n koppel dat vol? Een uur? Twee? En vallen zij niet dood op het einde?
Ik vraag mij af hoe je zo wordt? Ik die nu zelf ook al aan fitness doe!
Wel staat vast dat die twee nog van elkaar houden.
En dat is hoopvol!
Blogbaas
vrijdag 12 mei 2006
Internationale bendes azen op tractoren
De voorbije acht maanden is het aantal diefstallen van landbouwvoertuigen met liefst 70% gestegen. . Internationale dievenbendes zijn actief in enkele Europese landen, waaronder België. De Duitse justitie merkte sinds september 2005 een explosieve stijging van het aantal diefstallen van landbouwvoertuigen.
Samen met schade- en recherche bureau ISB4Europ, dat jarenlang onderzoek deed naar het fenomeen, ging ze op zoek naar de daders. "We merkten een stijging van bijna zeventig procent van diefstallen van landbouwvoertuigen", zegt onderzoeker G. Walgemoet van ISB4Europ. "We hebben klachten van Belgen, Nederlanders en Duitsers." Volgens Walgemoet zijn er verschillende bendes actief (Belga).
Waar blijft Superboer?
donderdag 11 mei 2006
Jan en An
- An, kan jij mij straks even helpen?
- Natuurlijk, met plezier. Wat kan ik doen?
- Onze hond is dood. Ik heb hem gisteren per ongeluk doodgereden. Hij ligt in de koffer van mijn auto. Ik zou even naar Het Witte Bos rijden om hem in stilte te begraven. Zonder dat Ingrid het hoeft te weten.
- Bah Jan, wat hypocriet.
- Ja An, maar je weet hoe ze is. Zij zou er het hart van in zijn en mij jarenlang voor hondenmoordenaar uitmaken. Terwijl ik haar nu heb gezegd dat hij vermist is. Zo kan zij een buurtzoekactie opstarten die uiteraard niks zal opleveren, maar inmiddels went zij dan wel aan de idee dat hij er niet meer is. Over een maand kopen we dan wel weer een andere.
- Toch vind ik het hypocriet.
- Hypocriet? Als ik haar de waarheid vertel wordt zij dubbel ongelukkig! Terwijl als ik ijverig meezoek met haar én over een paar weken een andere hond voor haar koop, dan kan ik haar twee keer steunen in haar verdriet. Het is te merken dat jij niet getrouwd bent hoor An!
Leve de videofonie!
De videofoon is waarlijk een schitterende uitvinding. Het is spijtig dat hij niet echt ingang vind bij het brede publiek.
Het is bij mijn weten het enige communicatiemiddel waarmee mensen elkaar stilzwijgend kunnen aankijken en toch op een veelzeggende manier betekenis over dragen.
Als mijn vrouw mij belt en mij dan een minuut of twee nors voor zich uitstarend aankijkt zonder ook maar één woord te zeggen, dan weet ik onmiddellijk wat er scheelt: ik ben weer eens vergeten door te trekken óf de lunchpaketten van de kinderen liggen nog op de keukentafel in plaats van dat ik ze in hun rugzakjes stak. Dat overkomt mij telkens weer. Soms alles tegelijk.
Maar dank zij dit wonder van techniek hoef ik dan slechts mijn autosleutels te nemen, die even voor het scherm te houden, en mijn vrouw weet dan dat ik linea recta huiswaarts keer om de fout te herstellen.
Sprakeloos. Zonder een kik te geven. Geen last meer van meeluisterende collega's!
woensdag 10 mei 2006
Gisteren, om zeven uur 's avonds, heb ik samen met P., mijn collega, een poging tot inbraak in mijn wagen verijdeld. Drie boefjes rond vijftien jaar oud schat ik. Mooi raciaal verdeeld: een bleekscheet, een noordafrikaan en een neger.
Een mens probeert "politiek correct" te zijn in werkelijk alle facetten van het leven waarmee de hedendaagse mens wordt geconfronteerd en het is dan ook confronterend wanneer hij met de "kleine criminaliteit" in aanraking komt.
Let wel: het is het schorremorrie niet gelukt. De aanwezigheid van mijn collega (we waren dus twee tegen drie) en mijn zéér opzichtige pogingen om de politie op te bellen hielden hen op afstand. Inderdaad, op afstand, je moet niet denken dat dergelijk tuig zijn snor drukt wanneer zij betrapt worden. Neen, zij blijven op een meter of twintig van je af, afwachten wat je doet. Rekenen zij er dan op dat je weer weg gaat zodat zij hun bijzondere dagtaak tot een goed einde kunnen brengen?
Het is godgeklaagd hoe in de buurt waar ik gedwongen ben dagelijks mijn wagen achter te laten zo weinig politiecontrole is. Drie à vier keer per week worden er wagens opengebroken. De glasscherven blijven telkens nog een dag of drie op de grond liggen.
Ooit meldde P. de vondst van een hoop weggegooide correspondentie en tijdschriften, vermoedelijk uit een leeggeschudde postzak (tien meter verder van de plaats waar gisteren mijn auto stond), bij de politie, telefonisch. Zelfs voor de melding werd hij niet bedankt.
Om misverstanden te vermijden: het bovenstaande deed en doet zich dagelijks voor aan de Poincarélaan in Anderlecht, Brussel.
Mijn collega en ik hebben ons voorgenomen om eens op een avond met een videocamera dergelijke diefstallen of pogingen tot te filmen en het beeldmateriaal naar enkele televisienieuwsredacties te sturen. Benieuwd wat die er mee doen.
Een mens probeert "politiek correct" te zijn in werkelijk alle facetten van het leven waarmee de hedendaagse mens wordt geconfronteerd en het is dan ook confronterend wanneer hij met de "kleine criminaliteit" in aanraking komt.
Let wel: het is het schorremorrie niet gelukt. De aanwezigheid van mijn collega (we waren dus twee tegen drie) en mijn zéér opzichtige pogingen om de politie op te bellen hielden hen op afstand. Inderdaad, op afstand, je moet niet denken dat dergelijk tuig zijn snor drukt wanneer zij betrapt worden. Neen, zij blijven op een meter of twintig van je af, afwachten wat je doet. Rekenen zij er dan op dat je weer weg gaat zodat zij hun bijzondere dagtaak tot een goed einde kunnen brengen?
Het is godgeklaagd hoe in de buurt waar ik gedwongen ben dagelijks mijn wagen achter te laten zo weinig politiecontrole is. Drie à vier keer per week worden er wagens opengebroken. De glasscherven blijven telkens nog een dag of drie op de grond liggen.
Ooit meldde P. de vondst van een hoop weggegooide correspondentie en tijdschriften, vermoedelijk uit een leeggeschudde postzak (tien meter verder van de plaats waar gisteren mijn auto stond), bij de politie, telefonisch. Zelfs voor de melding werd hij niet bedankt.
Om misverstanden te vermijden: het bovenstaande deed en doet zich dagelijks voor aan de Poincarélaan in Anderlecht, Brussel.
Mijn collega en ik hebben ons voorgenomen om eens op een avond met een videocamera dergelijke diefstallen of pogingen tot te filmen en het beeldmateriaal naar enkele televisienieuwsredacties te sturen. Benieuwd wat die er mee doen.
dinsdag 9 mei 2006
Dag van het orgasme (Jan en Ingrid)
- Ingrid, kom je vanavond op tijd naar huis? Dan zal ik eens het eten klaarmaken!
- O Jan, wat lief, maar dat hoeft echt niet hoor. Ik kom pas laat thuis. Wij vieren vanavond de "Dag van het orgasme" met enkele collega's.
- O ja? Nou, veel plezier dan. En laat je niet kennen!
maandag 8 mei 2006
De armen
Het was ongeveer 20u35 toen zij aanbelden.
Ze waren met zijn tweeën, mooi in het pak en ze spraken zeer beschaafd Nederlands.
Of ik hen niet financieel uit de brand kon helpen. Zij waren werkloos, hun vrouw was ziek en hun dochtertje gehandicapt. Zo erg dat zij een zware operatie moest ondergaan om uitzicht te behouden op een min of meer normaal leven.
Daar sta je dan om ongeveer 20u35 in het gat van je eigen voordeur. En wat antwoord je?
"Zo arm zien jullie er niet uit in jullie Massimo Dutti pakken."
"Neen, dat klopt. Bedelen vraagt veel investeringen. Maar als je als bedelaar in een vies pak, riekend naar urine aanbelt bij mensen van de gegoede burgerij, dan wordt ofwel niet open gedaan, ofwel wordt je onmiddellijk weggejaagd."
Inderdaad, dat fenomeen herkende ik.
"En we dragen elk een pak van een andere kleur, dan denken de mensen niet zo gauw dat we Mormonen zijn."
Ook daar zat iets in.
"Toch spijt het mij dat ik niet veel voor jullie kan doen, vooral zo'n operatie, dat is niet niks!"
"Neen, maar er is veel kans dat de geëigende instanties hiervoor wel een oplossing zullen vinden. Wij zijn al drie keer met hen gaan dineren, indien u ons met een euro of twee uit de brand zou kunnen helpen, dan halen wij het weekend wel. Twee euro, om brood te kopen."
Dat vond ik nog niet zo overdreven. Ik gaf er vijf.
"Hier, koop ook wat boterkoeken voor je dochter."
zondag 7 mei 2006
Gisteren hield mijn oude school een open deur dag.
Puur uit nostalgie ben ik er naartoe gegaan en wat ik vreesde is ook uitgekomen. Het was (voor mij) een afknapper. In stilte hoopte ik er V.M. te ontmoeten om iets goed te maken, maar dat was ijdele hoop.
Niet dat de mensen hun best niet hebben gedaan. Helemaal niet. Maar ik kwam tot het besef dat ik met die school, waar ik van mijn derde tot mijn achttiende levensjaar school liep, vandaag de dag geen enkele, maar dan ook geen enkele band meer heb. Alle leraars die ik kende zijn met pensioen of erger. De lokalen waarin ik les had zijn ofwel omgebouwd ofwel totaal van geest veranderd. De complete lay-out van de school is geëvolueerd.
Ik besef dat ik nu oud genoeg ben om aan nostalgische archeologie te kunnen doen.
Maar wat raar is: ik voel mij helemaal niet oud! Ik heb nog allerlei plannen, zelfs een visie op dingen die ik nog wil realiseren.
Het goede nieuws is dat ik door dat bezoek van gisteren besef dat ik daar nu eens constructief werk moet van gaan maken en mij niet laten afleiden door ideetjes van andere mensen.
Nog vele jaren KAZ!
Vriendelijke groeten,
Blogbaas
Puur uit nostalgie ben ik er naartoe gegaan en wat ik vreesde is ook uitgekomen. Het was (voor mij) een afknapper. In stilte hoopte ik er V.M. te ontmoeten om iets goed te maken, maar dat was ijdele hoop.
Niet dat de mensen hun best niet hebben gedaan. Helemaal niet. Maar ik kwam tot het besef dat ik met die school, waar ik van mijn derde tot mijn achttiende levensjaar school liep, vandaag de dag geen enkele, maar dan ook geen enkele band meer heb. Alle leraars die ik kende zijn met pensioen of erger. De lokalen waarin ik les had zijn ofwel omgebouwd ofwel totaal van geest veranderd. De complete lay-out van de school is geëvolueerd.
Ik besef dat ik nu oud genoeg ben om aan nostalgische archeologie te kunnen doen.
Maar wat raar is: ik voel mij helemaal niet oud! Ik heb nog allerlei plannen, zelfs een visie op dingen die ik nog wil realiseren.
Het goede nieuws is dat ik door dat bezoek van gisteren besef dat ik daar nu eens constructief werk moet van gaan maken en mij niet laten afleiden door ideetjes van andere mensen.
Nog vele jaren KAZ!
Vriendelijke groeten,
Blogbaas
Commissaris Börner: De Brusselse moorden (4)
Commissaris Börner en rechercheur Clerckx lieten er geen gras over groeien. Met loeiende sirene reden zij naar Hotel Ustel, het adres waar volgens het ontplofte dossier McPherson verbleef.
Er was weinig open parkingruimte te vinden voor het hotel, dus deden zij wat in die wijk blijkbaar normaal is: zij lieten hun auto achter, dwars over het trottoir.
Aan de balie zat een meisje met betraande ogen allerlei tickets te paraferen.
"Ik ben commissaris Börner en dit is rechercheur Clerckx, is de heer McPherson aanwezig?"
"Komt u voor de dood van mevrouw Lodijzen?" vroeg het meisje.
"Neen, die wordt onderzocht door een van onze andere diensten," antwoordde Börner, maar onmiddellijk gaf hij Clerckx een bevel:
"Dit is geen toeval, zorg dat beide onderzoeken als één dossier worden onderzocht: door ONS!"
"Komt in orde," gehoorzaamde Clerckx.
"Is de heer McPherson aanwezig?" herhaalde commissaris Börner aan het meisje.
Zij checkte de sleutels in het kastje dat net buiten het zicht van de politiemannen hing en en zei,
"Het spijt me, maar de heer McPherson is niet aanwezig. Toch denk ik dat hij elk ogenblik kan toekomen, want hij nuttigt zijn avondmaal altijd hier in ons restaurant. Als u wil kan u hier wachten."
Clerckx keek de commissaris vragend aan maar die schudde het hoofd.
"Laten wij morgen terugkomen. Mijn vrouw staat er op dat ik eindelijk eens een avond op een normaal uur thuis kom. Ik ben nu al te laat.
Hij gaf zijn visitekaartje aan het meisje:
"Zeg aan meneer McPherson dat hij met ons contact opneemt. Wij willen hem enkele vragen stellen."
"U kan op mij rekenen," beleefd nam zij het kaartje aan en legde het voorzichtig op het keyboard van haar PC.
"Ik hoop dat deze zaak niet te lang gaat duren, net nu het stralend lenteweer wordt".
Clerckx mocht hopen wat hij wilde, maar daar zou niets van in huis komen. Dit zou een zaak worden die commissaris Börner zwaar op de proef zou stellen.
ELKE OVEREENKOMST MET ECHT BESTAANDE PERSONEN, INSTANTIES, BEDRIJVEN, ENZ. BERUSTEN OP TOEVAL!
Er was weinig open parkingruimte te vinden voor het hotel, dus deden zij wat in die wijk blijkbaar normaal is: zij lieten hun auto achter, dwars over het trottoir.
Aan de balie zat een meisje met betraande ogen allerlei tickets te paraferen.
"Ik ben commissaris Börner en dit is rechercheur Clerckx, is de heer McPherson aanwezig?"
"Komt u voor de dood van mevrouw Lodijzen?" vroeg het meisje.
"Neen, die wordt onderzocht door een van onze andere diensten," antwoordde Börner, maar onmiddellijk gaf hij Clerckx een bevel:
"Dit is geen toeval, zorg dat beide onderzoeken als één dossier worden onderzocht: door ONS!"
"Komt in orde," gehoorzaamde Clerckx.
"Is de heer McPherson aanwezig?" herhaalde commissaris Börner aan het meisje.
Zij checkte de sleutels in het kastje dat net buiten het zicht van de politiemannen hing en en zei,
"Het spijt me, maar de heer McPherson is niet aanwezig. Toch denk ik dat hij elk ogenblik kan toekomen, want hij nuttigt zijn avondmaal altijd hier in ons restaurant. Als u wil kan u hier wachten."
Clerckx keek de commissaris vragend aan maar die schudde het hoofd.
"Laten wij morgen terugkomen. Mijn vrouw staat er op dat ik eindelijk eens een avond op een normaal uur thuis kom. Ik ben nu al te laat.
Hij gaf zijn visitekaartje aan het meisje:
"Zeg aan meneer McPherson dat hij met ons contact opneemt. Wij willen hem enkele vragen stellen."
"U kan op mij rekenen," beleefd nam zij het kaartje aan en legde het voorzichtig op het keyboard van haar PC.
"Ik hoop dat deze zaak niet te lang gaat duren, net nu het stralend lenteweer wordt".
Clerckx mocht hopen wat hij wilde, maar daar zou niets van in huis komen. Dit zou een zaak worden die commissaris Börner zwaar op de proef zou stellen.
ELKE OVEREENKOMST MET ECHT BESTAANDE PERSONEN, INSTANTIES, BEDRIJVEN, ENZ. BERUSTEN OP TOEVAL!
zaterdag 6 mei 2006
Eburonen
(interviewer) - En? Hoe voelt het nu u weet dat u rechtstreeks afstamt van de Eburonen?
(man) - Ach, ergens heb ik het altijd wel vermoed. Mijn verbondenheid met de natuur, dat sjamanistische. Ook die afkeer van al wat met de Latijnse wereld te maken heeft. Echt verrast heeft het mij niet.
(vrouw) - Neen, ook dat ruwe en toch respectvolle in bed, dat moest toch van érgens komen!
(i) - Zal u nu anders gaan leven nu u zekerheid hebt over uw afstamming?
(m) - Neen hoor, niet echt. Het zou kunnen dat ik wat lezingen zal geven en zal ingaan op enkele exclusieve merchandising projecten, want ik vermoed dat mijn naam Smeekens nu toch wel wat waard zal worden. En elk jaar in de herfstmaanden zullen wij ons huis openstellen voor maatschappelijk verantwoord toerisme. Op die manier kunnen de mensen kennis maken met hoe echte Eburonen leven de dag van vandaag. Maar verder denk ik niet dat ons leven veel zal veranderen, of wel schat?
(v) - Neen Yvan, zeker niet. Voetjes op de grond!
(i) - Ik dank u hartelijk voor dit openhartig interview.
vrijdag 5 mei 2006
Wat een rustig weekje!
Wat hebben wij zoal meegemaakt? O ja, die afrossing van een neger in een benzinestation. Gezien de reacties van onze mediaorakels en konsoorten ging het dit keer waarschijnlijk om zinvol geweld. Geen grote verklaringen, geen grote optochten, geen petities. De dader loopt weer rond. Ook weinig reactie vanuit de "allochtoon vertegenwoordigende" kringen. Blijkbaar heb ik iets gemist, want ik begrijp het nu niet meer.
Wat nog? Ja, Vandelanotte die Tuybens opjut om eens iets te doen rond hoge lonen van managers. Een thema dat ook de socialistische vakbond nauw aan het hart ligt en wat dus goed uitkomt om (gezamenlijk) naar de gemeenteverkiezingen te gaan. Heel dat gedoe, ergens mooi omschreven als "afgunstsocialisme" doet mij heel sterk denken aan de manier waarop het Vlaams Blok/Belang al jaren onze maatschappij vergiftigt: de ene groep mensen wat opzetten tegen de andere.
De lekkerste kers op de taart deze week zag ik een kwartiertje geleden op het nieuws: Hoe Rumsveldt bij de gelegenheid van een of ander debat door mensen in het publiek uitgemaakt werd voor wat hij werkelijk is: een laffe leugenaar met bloed aan zijn handen. Een oorlogsmisdadiger.
Fidele groetjes, uw Blogbaas
Wat hebben wij zoal meegemaakt? O ja, die afrossing van een neger in een benzinestation. Gezien de reacties van onze mediaorakels en konsoorten ging het dit keer waarschijnlijk om zinvol geweld. Geen grote verklaringen, geen grote optochten, geen petities. De dader loopt weer rond. Ook weinig reactie vanuit de "allochtoon vertegenwoordigende" kringen. Blijkbaar heb ik iets gemist, want ik begrijp het nu niet meer.
Wat nog? Ja, Vandelanotte die Tuybens opjut om eens iets te doen rond hoge lonen van managers. Een thema dat ook de socialistische vakbond nauw aan het hart ligt en wat dus goed uitkomt om (gezamenlijk) naar de gemeenteverkiezingen te gaan. Heel dat gedoe, ergens mooi omschreven als "afgunstsocialisme" doet mij heel sterk denken aan de manier waarop het Vlaams Blok/Belang al jaren onze maatschappij vergiftigt: de ene groep mensen wat opzetten tegen de andere.
De lekkerste kers op de taart deze week zag ik een kwartiertje geleden op het nieuws: Hoe Rumsveldt bij de gelegenheid van een of ander debat door mensen in het publiek uitgemaakt werd voor wat hij werkelijk is: een laffe leugenaar met bloed aan zijn handen. Een oorlogsmisdadiger.
Fidele groetjes, uw Blogbaas
Vakantievooruitzichten!
Onlangs vroeg iemand mij wat ik in mijn vakantie wil doen. Dat is geen geheim, iedereen mag dat weten.
Ik ga op reis naar het verre Extazië, waar de verbeelding aan de macht is en er geld groeit in de bermen langs de weg.
Kortom, ik zal een paar goeie boeken lezen!
Ik ga op reis naar het verre Extazië, waar de verbeelding aan de macht is en er geld groeit in de bermen langs de weg.
Kortom, ik zal een paar goeie boeken lezen!
donderdag 4 mei 2006
Opa Van Veen
Opa Van Veen vertrouwde het niet helemaal toen een groepje allochtone jongeren hem voorstelde om één keer per week zijn tuin te onderhouden. Gratis, voor niks.
Zo kende opa deze jongens niet. En wat hij over hun cultuur in de kranten had gelezen stemde hem ook al niet gerust.
Zo liep hij dus een mooie kans mis!
woensdag 3 mei 2006
Op het slechte pad
"Ik kom voor de bestelling op naam van Huisegems," zei het ventje braaf.
"Ja jongen, ik ken je mama wel, vier croissants, een groot wit brood (gesneden) en een appeltaart?"
"Ja mevrouw en mijn moeder heeft al betaald."
"Dat klopt, hier, asjeblieft, alles in één kartonnen doos, dat draagt makkelijker."
"Dank u wel mevrouw."
Buiten trok het crimineeltje in spe de bivakmuts over zijn kop en liep hij met de doos snel het hoekje om. Daar stond zijn maatje.
"En?" vroeg die.
"Geen fluit aan, zij sidderde van angst. Nu is het jouw beurt bij de apotheker. Je weet het: condooms met fruitsmaak. Hier, vergeet de muts niet!"
dinsdag 2 mei 2006
Miss " 't Vliegend Eiland 2006"
En hier zijn ze dan!
Onze eigenste Maude en Véronique, die na zware beproevingen en tests te Mykonos door Blogbaas werden uitverkoren tot Bloggirls 2006.
Driewerf Hoera:
HOERA
HOERA
HOERA
Commissaris Börner: De Brusselse moorden (3)
De resten van wat eens een monsterachtig grote glazen salontafel was geweest knerpten onder de molières van commissaris Börner, toen hij omzichtig de plaats delict binnenwandelde. Het tafereel zag er uit als een van die getroffen gebieden in Bagdad, na een precisiebombardement onder auspiciën van president Bush.
Waar eens een groot raam had gezeten gaapte nu een groot gat dat een fraai uitzicht bood op de ambassade van Libië aan de overkant van de straat.
Er hing ook een lichte, maar toch manifest aanwezige geur van parfum, zoals dames die van hun lichaam leven die vaak gebruiken.
De wetsdokter had de flarden en hompen vlees die eerder een mens waren geweest mooi afgedekt en de technische recherche was druk in de weer met de eerste fase van het onderzoek. Vanuit de slaapkamer weerklonk iets tussen snikken en zuchten in.
Het leek op het eerste zicht een wonder dat het gebouw nog rechtop stond! Wat een ravage!
Rechercheur Clerckx was er al.
"En, wat is er gebeurd?" vroeg de commissaris.
"Een gifmoord," grapte Clerckx, "wat had u gedacht?"
Commissaris Börner keek hem wat schaapachtig aan. Soms was de humor van Fred Clerckx moeilijk te doorgronden.
"Neen, alles wijst op een krachtige, maar zeer precieze explosie met één slachtoffer, de heer Martin De Prikker, gedelegeerd bestuurder van de firma Barco. Er moet nog een officiële autopsie worden uitgevoerd, maar een getuige heeft hem al geïdentificeerd."
"Een getuige?"
"Ja, Valerie mBeke, studente annex escortmeisje. Zij had hier een afspraak vandaag en zit in de slaapkamer hiernaast."
"Waaraan heeft zij hem herkend?"
"Aan de tatoeage op zijn billen! Zowat het enige lichaamsdeel dat nog min of meer aan elkaar hangt."
"O!"
"En alles wijst op moord?"
"Daar lijkt het toch op. Er zijn even efficiënte en minder opvallende methoden voor wie zich van kant wil maken. En waarom zou je je van kant maken als je net op een prostituee zit te wachten?"
"Oké, dan zal ik die Valerie even spreken."
"In orde baas, dan praat ik even met de buren en omwonenden om te polsen of zij iets hebben gezien."
Commissaris Börner was op het gebied van vrouwen heel wat gewend, maar de aanblik van Valerie mBeke deed zijn adem stokken!
Waaw!!! Wat een lady!
Een jonge Afrikaanse tussen de twintig en de vijfentwintig jaar, een niet te donkere huid en zeker twee meter groot! Maar in tegenstelling tot wat grote vrouwen meestal iets minder aantrekkelijk maakt was Valerie echt prefect geproportioneerd. Hij vroeg zich onwillekeurig af waarom zij in de escortbusiness zat en niet als internationaal model in Parijs of New York verbleef.
Valerie keek hem aan met ogen die de kijkers van Bambi op die van een psychopaat deden lijken.
"Ik ben commissaris Börner, ik zou u een paar vraagjes willen stellen."
Zij knikte en vroeg of ze intussen mocht roken.
Hij bood haar een sigaret aan die zij met trillende vingers aannam. Zij beheerste zich goed, maar hij merkte dat zij totaal van de wijs was. Het duurde drie pogingen voor zij de sigaret aangestoken had aan de aansteker die hij haar voorhield. Daarbij boog zij voorover zodat hij een mooi inzicht kreeg in haar mooie, gladde, ronde decolleté.
Zij was zich bewust van zijn korte blik en richtte zich onmiddellijk weer op.
"U heet dus Valerie mBeke. Een mooie naam," ving de commissaris mogelijke verwijten op.
"Dank u," glimlachte zij. Voor die glimlach zouden veel mannen goud geven. Commissaris Börner was zich niet bewust dat een aantal van zijn soortgenoten dat ook al hadden gedaan.
"Kan u een paar vragen beantwoorden? U bent voor zover wij weten de enige getuige die ook banden had met het slachtoffer. Had u een afspraak met meneer De Prikker?"
"Neen commissaris, vandaag niet. Er was een afspraak voor mij geregeld met een zekere Charles McPherson, een zakenrelatie van Martin. Ik zal niet proberen u om de tuin te leiden. Ik werk als escortemeisje voor het agentschap Smiling Angels dat geleid wordt door mevrouw Chantal Caffmeyer en het is zij die mij contacteerde."
De commissaris noteerde deze informatie voor verder onderzoek en ging verder met zijn vragen:
"Hebt u de explosie gezien?"
"Neen, ik was net uit de lift gestapt toen de knal zich voordeed. Ik dacht dat het hele gebouw zou instorten. Toen ik weer moed had gevat kwam ik hiernaartoe. De deur hing uit haar hengsels en het hele salonnetje was aan diggelen. Met daartussenin stukken van het lichaam van Martin."
"Had meneer De Prikker vijanden?" wilde commissaris Börner weten.
"Dat weet ik niet, maar het zou mij niet verbazen. Hij was toch verkoper van wapensystemen? Dat heeft een van de klanten die hij naar mij doorverwees zich toch eens laten ontvallen."
Dat was nu eens iets nieuws voor de commissaris, maar het kon kloppen. De naam Barco valt geregeld in de context van wapenhandel.
"Misschien zat hij wat te spelen met een bom en liep het verkeerd af?"
"Neen," antwoordde Valerie, "zo was Martin niet. Ik heb hem nooit gewapend gezien en hij was altijd héél voorzichtig. Omdat hij vroeger in zijn bedrijf eens een ongeluk heeft meegemaakt, vertelde hij me."
"De technische recherche moet haar werk nog afmaken, maar we kunnen er toch van uitgaan dat het een bom was. Die McPherson, is die nog komen opdagen?"
"Na de explosie? Ik heb in elk geval niemand gezien. Met zoveel politie in het gebouw zal hij waarschijnlijk rechtsomkeer gemaakt hebben."
"Is er u voor de rest nog iets bijzonder opgevallen? Voor de explosie?"
"Neen, helemaal niet."
"Wat was meneer De Prikker eigenlijk voor man?" vroeg de commissaris en hij hield zijn aantsteker bij voor haar tweede sigaret.
"Ach, niet kwaad. Nogal bezorgd eigenlijk. Hij hield er niet van om voor verrassingen te komen te staan en in die zin was hij ook attent voor zijn medewerkers. Ik kreeg steevast een profiel van de klanten die hij doorverwees en hij accepteerde dat ik zo nu en dan weigerde."
"Hoezo weigerde?"
"Soms zijn de wensen nogal extreem, en daar doe ik niet aan mee."
"O, op die manier." Börner vroeg zich af hoe ver zij dan wél ging, "Hebt u soms ook een profiel van die McPherson?"
"Natuurlijk, thuis, ik kan het u wel geven."
"Ik zal er vanavond een medewerker voor sturen."
Op dat ogenblik kwam Clerckx binnen.
"Sorry commissaris, ik denk dat ik iets heb."
"Ja, McPherson, Barco en wapenhandel. Stuur jij iemand naar de flat van mevrouw Mbeke voor haar dossier over die McPherson."
"Wel, het ging nu net over McPherson, tussen de flarden overschot in de kamer hiernaast liggen een aantal documenten die verwijzen naar ene McPherson. Onder andere de naam van een hotel hier in Brussel."
"Oké, dan brengen wij hem zo vlug mogelijk een bezoekje en morgen gaan we naar Barco. Eens polsen of zij hun gedelegeerd bestuurder niet missen."
ELKE OVEREENKOMST MET ECHT BESTAANDE PERSONEN, INSTANTIES, BEDRIJVEN, ENZ. BERUSTEN OP TOEVAL!
Waar eens een groot raam had gezeten gaapte nu een groot gat dat een fraai uitzicht bood op de ambassade van Libië aan de overkant van de straat.
Er hing ook een lichte, maar toch manifest aanwezige geur van parfum, zoals dames die van hun lichaam leven die vaak gebruiken.
De wetsdokter had de flarden en hompen vlees die eerder een mens waren geweest mooi afgedekt en de technische recherche was druk in de weer met de eerste fase van het onderzoek. Vanuit de slaapkamer weerklonk iets tussen snikken en zuchten in.
Het leek op het eerste zicht een wonder dat het gebouw nog rechtop stond! Wat een ravage!
Rechercheur Clerckx was er al.
"En, wat is er gebeurd?" vroeg de commissaris.
"Een gifmoord," grapte Clerckx, "wat had u gedacht?"
Commissaris Börner keek hem wat schaapachtig aan. Soms was de humor van Fred Clerckx moeilijk te doorgronden.
"Neen, alles wijst op een krachtige, maar zeer precieze explosie met één slachtoffer, de heer Martin De Prikker, gedelegeerd bestuurder van de firma Barco. Er moet nog een officiële autopsie worden uitgevoerd, maar een getuige heeft hem al geïdentificeerd."
"Een getuige?"
"Ja, Valerie mBeke, studente annex escortmeisje. Zij had hier een afspraak vandaag en zit in de slaapkamer hiernaast."
"Waaraan heeft zij hem herkend?"
"Aan de tatoeage op zijn billen! Zowat het enige lichaamsdeel dat nog min of meer aan elkaar hangt."
"O!"
"En alles wijst op moord?"
"Daar lijkt het toch op. Er zijn even efficiënte en minder opvallende methoden voor wie zich van kant wil maken. En waarom zou je je van kant maken als je net op een prostituee zit te wachten?"
"Oké, dan zal ik die Valerie even spreken."
"In orde baas, dan praat ik even met de buren en omwonenden om te polsen of zij iets hebben gezien."
Commissaris Börner was op het gebied van vrouwen heel wat gewend, maar de aanblik van Valerie mBeke deed zijn adem stokken!
Waaw!!! Wat een lady!
Een jonge Afrikaanse tussen de twintig en de vijfentwintig jaar, een niet te donkere huid en zeker twee meter groot! Maar in tegenstelling tot wat grote vrouwen meestal iets minder aantrekkelijk maakt was Valerie echt prefect geproportioneerd. Hij vroeg zich onwillekeurig af waarom zij in de escortbusiness zat en niet als internationaal model in Parijs of New York verbleef.
Valerie keek hem aan met ogen die de kijkers van Bambi op die van een psychopaat deden lijken.
"Ik ben commissaris Börner, ik zou u een paar vraagjes willen stellen."
Zij knikte en vroeg of ze intussen mocht roken.
Hij bood haar een sigaret aan die zij met trillende vingers aannam. Zij beheerste zich goed, maar hij merkte dat zij totaal van de wijs was. Het duurde drie pogingen voor zij de sigaret aangestoken had aan de aansteker die hij haar voorhield. Daarbij boog zij voorover zodat hij een mooi inzicht kreeg in haar mooie, gladde, ronde decolleté.
Zij was zich bewust van zijn korte blik en richtte zich onmiddellijk weer op.
"U heet dus Valerie mBeke. Een mooie naam," ving de commissaris mogelijke verwijten op.
"Dank u," glimlachte zij. Voor die glimlach zouden veel mannen goud geven. Commissaris Börner was zich niet bewust dat een aantal van zijn soortgenoten dat ook al hadden gedaan.
"Kan u een paar vragen beantwoorden? U bent voor zover wij weten de enige getuige die ook banden had met het slachtoffer. Had u een afspraak met meneer De Prikker?"
"Neen commissaris, vandaag niet. Er was een afspraak voor mij geregeld met een zekere Charles McPherson, een zakenrelatie van Martin. Ik zal niet proberen u om de tuin te leiden. Ik werk als escortemeisje voor het agentschap Smiling Angels dat geleid wordt door mevrouw Chantal Caffmeyer en het is zij die mij contacteerde."
De commissaris noteerde deze informatie voor verder onderzoek en ging verder met zijn vragen:
"Hebt u de explosie gezien?"
"Neen, ik was net uit de lift gestapt toen de knal zich voordeed. Ik dacht dat het hele gebouw zou instorten. Toen ik weer moed had gevat kwam ik hiernaartoe. De deur hing uit haar hengsels en het hele salonnetje was aan diggelen. Met daartussenin stukken van het lichaam van Martin."
"Had meneer De Prikker vijanden?" wilde commissaris Börner weten.
"Dat weet ik niet, maar het zou mij niet verbazen. Hij was toch verkoper van wapensystemen? Dat heeft een van de klanten die hij naar mij doorverwees zich toch eens laten ontvallen."
Dat was nu eens iets nieuws voor de commissaris, maar het kon kloppen. De naam Barco valt geregeld in de context van wapenhandel.
"Misschien zat hij wat te spelen met een bom en liep het verkeerd af?"
"Neen," antwoordde Valerie, "zo was Martin niet. Ik heb hem nooit gewapend gezien en hij was altijd héél voorzichtig. Omdat hij vroeger in zijn bedrijf eens een ongeluk heeft meegemaakt, vertelde hij me."
"De technische recherche moet haar werk nog afmaken, maar we kunnen er toch van uitgaan dat het een bom was. Die McPherson, is die nog komen opdagen?"
"Na de explosie? Ik heb in elk geval niemand gezien. Met zoveel politie in het gebouw zal hij waarschijnlijk rechtsomkeer gemaakt hebben."
"Is er u voor de rest nog iets bijzonder opgevallen? Voor de explosie?"
"Neen, helemaal niet."
"Wat was meneer De Prikker eigenlijk voor man?" vroeg de commissaris en hij hield zijn aantsteker bij voor haar tweede sigaret.
"Ach, niet kwaad. Nogal bezorgd eigenlijk. Hij hield er niet van om voor verrassingen te komen te staan en in die zin was hij ook attent voor zijn medewerkers. Ik kreeg steevast een profiel van de klanten die hij doorverwees en hij accepteerde dat ik zo nu en dan weigerde."
"Hoezo weigerde?"
"Soms zijn de wensen nogal extreem, en daar doe ik niet aan mee."
"O, op die manier." Börner vroeg zich af hoe ver zij dan wél ging, "Hebt u soms ook een profiel van die McPherson?"
"Natuurlijk, thuis, ik kan het u wel geven."
"Ik zal er vanavond een medewerker voor sturen."
Op dat ogenblik kwam Clerckx binnen.
"Sorry commissaris, ik denk dat ik iets heb."
"Ja, McPherson, Barco en wapenhandel. Stuur jij iemand naar de flat van mevrouw Mbeke voor haar dossier over die McPherson."
"Wel, het ging nu net over McPherson, tussen de flarden overschot in de kamer hiernaast liggen een aantal documenten die verwijzen naar ene McPherson. Onder andere de naam van een hotel hier in Brussel."
"Oké, dan brengen wij hem zo vlug mogelijk een bezoekje en morgen gaan we naar Barco. Eens polsen of zij hun gedelegeerd bestuurder niet missen."
ELKE OVEREENKOMST MET ECHT BESTAANDE PERSONEN, INSTANTIES, BEDRIJVEN, ENZ. BERUSTEN OP TOEVAL!
maandag 1 mei 2006
Eergisteren was ik weer bij kapper Candel in Zaventem. Dat kriebelig gekrul rond mijn oren werkte danig op mijn zenuwen.
Hij (Candel) houdt het goed vol met zijn multiculturaliteit!
Spijtig genoeg werd ik dit keer niet bediend door de Afrikaanse schone, anderzijds mag ik toch niet klagen. De meester zelf waste en knipte mijn haren. Toch ook een hele eer!
Volgende keer laat ik mij ook eens scheren. Nog nooit deed iemand anders dat voor mij!
Wat mij bevalt is zijn respect voor de zwijgende klant (of vertelde ik dat de vorige keer al?).
Tot die categorie behoor ik.
Jawel!
Abonneren op:
Posts (Atom)