Ik ben vannacht wakker geworden omdat ik gewaar werd dat er een engel aan mijn voeteneind stond.
„Wie ben jij,” vroeg ik, niet eens erg opgeschrikt.
„Ik ben een begeleidende engel en ik kom je ophalen.”
Hij sprak met een verbazend hoge stem.
„Mij ophalen? Nu? Waarom zo ineens?”
„Mensen als jij kunnen wij gebruiken, nu meer dan ooit, denk ik.”
„Mensen zoals ik? Maar ik voer toch geen klap uit. Ik laat alles doen door knechten, bedienden en bijzonder personeel.”
„O!? Wij hadden de indruk dat jij…”
„Nee hoor, dat is maar schijn.”
„Mag ik een slokje water?”
„Ja hoor,” en door aan een bel aan een touwtje te klingelen ontbood ik mijn kamenier om een karafje.
„Zo, dan ga ik maar weer,” zei de engel, nu met een iets normaler stemgeluid.
Het was de butler die er voor zorgde dat hij verder zonder omwegen vertrok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten