Alweer werd ik aan mijn mouw getrokken:
„Er komt zeker een signaal,” zei hij, „Een niet mis te verstaan signaal!”
„O!” antwoordde ik verrast, al is dat als antwoord uiteraard niet zo duidelijk, maar het was goed nieuws, en volkomen onverwacht.
„Ja, zorg dat je het niet mist.”
„Nee. Dank u om er mij op te wijzen!”
Sindsdien loop ik op kousenvoeten en doorgaans ook met de blik op oneindig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten