Ik haastte mij uit de lift de vestibule in, waar men mij verwonderd aansprak:
„Waar rep jij je zo opgedirkt heen?”
„Ik ga mijn beloning ophalen,” lichtte ik mijn haast toe.
„Beloning? Welke beloning? Waarvoor wordt jij dan beloond?”
„Voor wat mij toekomt, niet meer of minder, denk ik,” want zo grondig had ik de uitnodiging niet gelezen.
„Maar jij verdient helemaal geen beloning. Jij voert geen klap uit, jij betaalt je schulden niet en jij zingt vals!”
„O!?” zei ik
„Neen. Denk maar niet dat jou daar een beloning te wachten staat!”
Een aantal omstaanders schoot nu in een smakelijke lach.
Dank zij deze toevallige ontmoeting besloot ik stante pede rechtsomkeer te maken en weerom mijn vertrouwde plunje aan te trekken. Voor een beloning moet je een klap uitvoeren, je schulden betalen en juist zingen blijkbaar. Dat is het toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten