Ik was ooit verliefd op een vrouw die alleen communiceerde via scrabble.
Keer op keer legde zij de mooiste woorden neer, op precies de momenten waarop ik daar ontvankelijk voor was, om haar geheime boodschappen te delen. Ik wist zeker dat ik alles begreep.
Zo speelden wij honderden uren in steeds groeiend wederzijds begrip.
Door de meest alledaagse èn exotische woorden horizontaal of verticaal te kruisen bood zij mij inzicht in de ware essentie van haar wezen. Wat mij tot tranen toe bewoog. Maar niet alleen tranen, er viel ook gewoon te lachen in onze relatie uiteraard. Zo menselijk waren wij wel.
Ik kan gerust stellen dat wie niet scrabbelt zoals wij, zich onherroepelijk tot de eenzaamheid verdoemt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten