Er was eens een vrouw die van kindsbeen op Josef Vissarionovitsj Stalin wilde lijken. Bekostigd met het geld dat zij verdiende met baantjes her en der, aanvankelijk in mode- en parfumzaken, gaandeweg veeleer in de bouwsector, liet zij zich gradueel ombouwen door iemand die zich esthetisch chirurg noemde.
Toen ik haar vroeg waarom zij het mogelijke aanbidders toch zo moeilijk maakte om van haar te houden zoals zij was, antwoordde zij schijnbaar ontwapenend "dat wie van haar hield ook maar moest meegaan in de dialectiek van de veruitwendiging van haar innerlijke wensen en hààr visie op het beleven van de totale liefde!"
Daar heb ik lang over nagedacht, tot ik inzag hoe zij ook mij daarmee tot haar vijanden rekende en welk gevaar ik liep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten