Ziezo. Ook deze week zit er weer op. Ik heb mij weer over heel wat druk kunnen maken, maar al bij al - de winterzon zit daar voor veel tussen - voel ik mij een stuk opgewekter. Zeker omdat ik ook zopas de voorlaatste aflevering van Inspecteur Börner heb afgewerkt. Daaraan werken is heel leuk. Alleen spijtig dat ik niet de tijd heb het gegeven beter uit te werken en ook wat couleur locale aan het verhaal te geven.
Wat is er zoal positiefs te melden over mijn afgelopen week? Niet veel meen ik. Of toch, een ijzig koude stadswandeling door Brussel met twee Japanse dames. Er zijn ergere dingen in het leven.
Vanochtend las ik weer een van die gratuite opmerkingen van mensen die zich belangrijker vinden dan ze zijn:
"Ik ben een moeilijke mens voor mijn omgeving" zei iemand wiens naam ik achterwege laat. Kwestie van hem niet nog belangrijker te laten lijken. Vooral dat toontje, het air van "ik heb het recht om moeilijk te zijn want ik ben o zo relevant" vind ik zo walgelijk.
Waarom zou pakweg een journalist of een columnist dat recht hebben? Hoe belangrijk is een persmuskiet? NUL op NUL toch! En zeker in de context waarin de hedendaagse Vlaamse pers bestaat. Verkoop is het enige wat telt. Eender welke nonsens wordt breed uitgesponnen. Stel dat Hugo Camps morgen doodvalt (ik wens het hem niet toe) of beter nog, vermoord wordt door een fanatieke katholiek (wat ik hem ook niet toe wens). Zou de wereld dan stilstaan en De Morgen ophouden met verschijnen? ("Sorry, zonder onze Hugo gaat het niet meer!"). Helemaal niet.
Tientallen staan klaar om Hugo te vervangen. Tientallen would-be's die maar wat graag ook hun culinaire voorkeuren, hun seksuele prestaties, hun filosofische inzichten, hun sociale recepten in "de boekskes" kwijt willen en daar ontegensprekelijk even ijverig mee bezig zullen zijn als Hugo Camps nu!
Mensen toch, voor mij mag het gerust allemaal veel minder zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten