Geachte Mejuffrouw,
Niettegenstaande u uw brief onlangs ook in Flair magazine liet publiceren, wat beslist geen teken van vertrouwen in mij is, ben ik bereid om zulks voor deze ene keer door de vingers te zien aangezien het probleem dat u beschrijft zo universeel is dat u wel degelijk recht hebt op een hedendaags en tevens in de dagelijkse praktijk bruikbaar antwoord.
Ik wil hiermee geenszins insinueren dat het antwoord van mijn Flaircollega naast de kwestie zou zijn of niet aan de deontologische voorwaarden voldoet. Als ervaringsdeskundige moet ik evenwel met beslistheid stellen dat haar voorstel van oplossing er in feite geen is. Om eerlijk te zijn meen ik er zelfs een vleugje krasse Jezuïetenmoraal uit de jaren vijftig in te herkennen en daar wordt ik kribbig van.
Welaan, U ligt in de knoop met uzelve, zoals u het in zeemanstaal uitdrukt
Nu kan ik u kwansuis Godfried Bomans' Dokter Dralle's haarlotion voorschrijven als prompte remedie, maar ik weet dat daarmee alleen de symptomen en niet de oorzaken van uw probleem zullen verdwijnen. Dat is geen ernstige oplossing. Uw knoop zit dieper. U hebt last van een goed of slecht geweten, van uw opvoeding, enz. Dat is triest, dat is zielig, maar het maakt ook een ding duidelijk: u bent een eerlijk mens.
Om te beginnen moet u één iets van mij aannemen: het feit dat verliefd zijn geen zonde is en al helemaal geen schande. Verlies dat nooit uit het oog! Het is het fundament waarop u de oplossing van uw probleem hoort te bouwen, want het gaat om wat U voelt, om waar U zich goed bij voelt. Het is zaak om daar héél eerlijk in te zijn. Maak uzelve niks wijs om anderen niet te kwetsen!
Uit Flair kon U leren dat U uw gevoelens van liefde op bepaalde momenten veel intenser beleefd dan op andere. Ja, dat staat er bijna letterlijk, maar wees nu eerlijk: is dat nieuws voor U? Is dat nu niet net wat u kwelt? Loop a.u.b. niet in die oude journalistentruc: het vullen van het lege blad door het probleem voor te stellen als de oplossing!
Wetende dat U erin zou trappen spiegelt Flair u dan meteen een oplossing voor die even makkelijk lijkt als de keuze tussen een taxi nemen of met de bus gaan: het doornemen van vakantiebrochures bij de kapper zou u moeten beschouwen als (onwenselijke) piekmomenten, en het invullen van uw belastingbrief daarentegen zou u dankbaar moeten interpreteren als een (meer dan wenselijk) dalmoment. Eenvoudig niet? Vooral als de Flair-adviseuse dan in uw plaats concludeert dat de oplossing voor U er in zou bestaan dat U uw leven zo veel mogelijk met dalmomentactiviteiten dient te vullen!
Mijn God! Juffrouw!? Al bent u nog zo verliefd (en dus in zekere zin anders bij zinnen), dat gelooft U toch zelf niet?
Laten wij even aannemen dat U die lulkoek slikt en in alle ernst uw dagen met dalmoment activiteiten vult: belastingbrieven invullen voor uw vrienden en aangetrouwden, geraniums snoeien, een cursus autotechniek volgen, Esperanto leren, enz. Welaan, dan ben ik er nog van overtuigd dat u nog steeds (op meest onverwachte ogenblikken van naakte argeloosheid, terwijl u een bad neemt bijvoorbeeld) met die ene brandende vraag geconfronteerd zal blijven worden:
WAT ALS...?
De vraag die de individuele mens al eeuwen kwelt.
In uw situatie vertaald:
"Wat zou er gebeuren als ik mijn vriend dump en toch met mijn collega in zee ga?"
Aangezien u hoogstwaarschijnlijk in bad ligt is de uitdrukking "in zee gaan" een eenvoudige associatieve redenering. Dat schrijf ik niet omdat ik met U gekscheer maar om er U op te wijzen dat een verkwikkend bad in uw situatie eigenlijk een piekmoment zou zijn en U dat dus in de Flairlogica ten allen prijze dient te vermijden!
Op die manier, lieve juffrouw, komt U er niet en U beseft dat ook wel. Geld uitgeven aan de Flair is geld weggooien, neem het van mij aan!
Gehoorzaam Flair en U zal het nooit weten:
"Is mijn vriend de ware en is mijn collega waarachtiger? Of omgekeerd...?"
Bovendien verwordt uw leven tot een dor ritueel van activiteiten waar u in feite een hekel aan hebt! Hoe zou dat U gelukkig moeten maken?
Ik vrees dat uw probleem slechts op te lossen is als u een duidelijke keuze maakt, en die keuze dan in uw daden laat blijken!
Dringt de tijd? Helemaal niet! U voelt het wellicht wel zo aan, maar u kan gerust nog een poosje schipperen. Meer zelfs: ik raad U aan niet over één nacht ijs te gaan! Anderzijds raad ik u toch af te blijven treuzelen tot u zestig bent, uiteindelijk moet u toch de knoop doorhakken. Laat ons afspreken dat u nog een jaartje de tijd kan nemen. Gebruik die tijd nuttig. Hij dient om te vergelijken, om uw keuze te maken, en om te beslissen. Leg dan een point of no return vast! Dat is zéér belangrijk! Voor uw vriend, voor uw collega en voor uzelf!
Het zal U al wel duidelijk zijn dat ik U beslist niet aanraadt om bij uw vriend te blijven. Maar evenmin wil ik U in de armen van uw collega drijven (Al vermoed ik dat U op korte termijn daar de gelukzaligheid kunt vinden waarnaar uw lichaam verlangt).
De opdracht is dat U moet uitvissen wat U op lange termijn het meest bevalt:
Van uw vriend weet U wat U aan hem hebt en ook wat u niet aan hem hebt. Na tien jaar hoort dat toch zo te zijn. Praat met hem, vooral over wat u niet aan hem hebt. Dat lijkt U uiteraard niet evident, maar als uw vriend evenveel van u houdt als de twijfels die u bekruipen groot zijn, dan zal hij wel naar U luisteren en, ik ken de mannelijke trots maar al te goed, dan is het nog maar een kwestie van een week of twee en hij zal U het leven nóg aangenamer en nóg gezelliger maken.
Ja, maar wat als dat NIET gebeurd hoor ik U luidop denken?
Tja dan..., wel, waarom dan niet de optie "collega" ernstig onder ogen zien. Zonder overhaast te werk te gaan, wat heeft uw collega te bieden? Dat is uiteraard uiterst onzeker. Tien jaar vriend tegenover een verliefdheid van enkele maanden op een collega, één vrijpartij incluis. De balans lijkt verre van in evenwicht, maar wie zal het zeggen? Ik in elk geval niet.
Het is zoals ik in het begin al zei: de sleutel zit hem in het feit dat verliefd zijn geen zonde is. Wees dus eerlijk met uzelve. Accepteer uw gevoelens! Maar ga er correct mee om!!!
Als U die raad goed voor ogen houdt, dan geloof ik niet dat het echt mis kan gaan.
U moet het eenvoudig bekijken: dit probleem maakt deel uit van uw volwassenwording. Van uw functioneren in onze moderne maatschappij. U hoeft niet alles te ondergaan. U hoeft niet alles te slikken omwille van deze of gene moraal! U hoeft geen schuld te voelen. U hebt het recht om te genieten. U kan zonder schaamte kiezen voor uw huidige relatie, die toch ook al tien jaar bestaat, of voor uw collega. U kan zelfs van twee walletjes eten, al is dat een riskante optie. Het laatste zou niet MIJN keuze zijn.
Kortom, juffrouw, mijn advies in tegenstelling tot dat van Flair luidt:
verdring dit niet. Kijk het recht in de ogen, koester het, en wees eerlijk met jezelf: daar zijn uw vriend en uw collega het meest mee geholpen.
Met oprecht medeleven
Floris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten