Ik heb er lang geen aandacht aan besteed. Niet willen besteden eigenlijk.
Maar stilaan moet ik er écht wel rekening mee houden: het verdwijnen van mijn ouders.
De helft van het jaar wonen zij in het buitenland, maar nu zijn ze weer in het land.
Toen ik hen na al die maanden terugzag schrok ik. Wat zijn zij oud. Kranig, maar oud. Het lijkt ook of ze transparanter zijn geworden.
Maar er is meer. Voor het eerst zag ik de angst voor het onvermijdelijke in hun ogen. Vooral in die van mijn vader., toen hij zei dat hij "binnen moest" voor een controle. Het is de eerste keer in mijn leven dat hij zoiets vooraf meedeelt.
Hij is niet meer zo sterk als vroeger en hij beseft het ook.
Het is of hij mij, en zijn kinderen en kleinkinderen, intensiever aankijkt dan vroeger. Alsof de afstand groter wordt.
Wij spreken zulke dingen niet uit in onze familie, maar iedereen, broers én zussen voelen het wel.
Ik moet opletten. Er zijn een aantal dingen die ik nog graag met mijn vader zou uitpraten. Geen slechte dingen, geen rekeningen die nog vereffent moeten worden of zo, dat niet. Maar ik moet gewoon opletten dat hij mij niet ontglipt zoals dat met mijn grootouders is gegaan.
Die waren er plots weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten