Speciaal voor mijn vriend P., die van desserts en chocoladesausen een van zijn specialiteiten heeft gemaakt, toon ik hier de geheime fles van restaurant Tik-Tak.
No fopping with "Topping"
dinsdag 31 januari 2006
Gezien in mijn Viewmaster: Topping!
Speciaal voor mijn vriend P., die van desserts en chocoladesausen een van zijn specialiteiten heeft gemaakt, toon ik hier de geheime fles van restaurant Tik-Tak.
No fopping with "Topping"
maandag 30 januari 2006
In de Viewmaster: Vlaams Belang
Het Vlaams Blok/Belang schenkt duizend euro aan het ABVV, zo lees ik in de krant. Om de in Franse gevangenissen zittende dokwerkers te steunen roept het VB triomfalistisch. De heer Laridon van het ABVV doet of hij van de herkomst van het geld niet op de hoogte is/was. Zou kunnen.
Het Blok doet dit soort schenkingen echter niet zonder bijbedoelingen. Hun ware ideeën over vakbondswerk zijn bekend en verwerpelijk.
Als werknemers kan je bruin geld moeilijk op een fatsoenlijke manier accepteren, maar hoe reageer je nu op zo'n geschenk? Het weigeren? Je zou wel gek zijn! Het verbranden? Dat is het ABVV al eens voorgedaan! Aan Freya geven? Zo diep in de olie zit het ABVV nu ook weer niet!
Neen, als het ABVV - toch geen armlastige organisatie - nu eens gas zou geven en onder het motto "gekregen is gekregen", het geld nu eens integraal investeert in allochtonenprojecten in Antwerpen!
Laat het Blok/Belang in de toekomst nog maar belangeloos schenken.
Dank u wel.
Het jaar van de hond (Chinese astrologie)
De gelukkigen die in een Jaar van de Hond (1922, 1934, 1946, 1958, 1970, 1982, 1994, 2006) geboren werden behoren tot het puikje van het menselijk ras!Honden zijn discrete en loyale vrienden.
Het zijn goede luisteraars!
Zij nemen het consequent op voor de underdog en hun scherpe gevoel voor rechtvaardigheid maakt van hen uiterst plichtsgetrouwe medemensen. Hun levensmotto is: eerlijk en correct door het leven kwispelen, opkomen voor de kleine man en strijden tegen alle onrechtvaardigheden waar het maar kan.
Honden zijn zeer loyaal, eerlijk, en inspirerend, zij het dat zij ook een tikkeltje principieel kunnen zijn. Zij moeten de kans krijgen de mensen om hen heen te leren kennen (het zgn. snuffelinstinct) zo niet kan dat principiële soms tot problemen lijden. Honden noemen dat misverstanden!
Soms zijn zij wat zelfzuchtig, koppig en excentriek. Al kan dit in het geval van honden uiteraard ook als positief geïnterpreteerd worden, gezien hun zachtaardigheid veel compenseert. Zij vertonen bijvoorbeeld weinig zucht naar weelde en praal.
Op feestjes en in menigten lijken zij zich wat afstandelijk op te stellen. Je zal hen bijvoorbeeld zelden zien discodansen. Wat zeker niet betekent dat zij asociaal zijn. Integendeel, door hun zachtaardigheid zijn zij eerder gericht op het essentiële.
Honden kunnen ook kritisch en scherp uit de hoek komen, maar hun overwegend positieve kwaliteiten maken hen geschikt voor het uitoefenen van leidinggevende functies.
Honden zijn ook uitermate bescheiden en daarom - ja, u raadt het al: ik ben zelf ook een hond - hou ik er hier mee op om mijn hondse kwaliteiten nader toe te lichten.
Alleen, ik vraag mij toch af waarom in China honden op het menu staan? Zijn wij dan naast prachtmensen, ook behept met lekker vlees?
zondag 29 januari 2006
In de Viewmaster gezien: een kleine malaise
Vorige vrijdag ben ik met P. naar een lezing van Oost-Vlaamse circusartiesten geweest.
Voor het werk uiteraard.
(Ik veronderstel dat de trouwe lezer ondertussen al wel door heeft dat wij nationaal afgevaardigden zijn van het Paviljoen van Kunst en Vliegwerk (PVKV) en dat het in die hoedanigheid is dat wij nogal vaak "op de baan" zijn, zoals dat heet. Ook wel eens "de piste in".
De lezing verliep zoals ze moest verlopen, maar onderweg er heen (wij waren een uur te vroeg) besloten wij een kleine snack te eten. Na wat zoeken in de bittere kou en in de stad T. vonden wij iets wat wij nog nooit (samen) hadden gedeeld: een Egyptische pitabar, alwaar wij ons te goed deden aan een dürüm, een pita en een mangosapje.
Verschrikkelijk lekker!
Blij gemutst groetten wij de Egyptenaar bij het verlaten van zijn etablissement.
Had ik toen geweten welk een dodelijke cocktail ik had ingenomen, ik was stante pede naar huis gereden!
Voor en na de lezing van de circusartiesten (met een interventie o.a. van de heer A. De Nijs van de Blauwe Tent) nuttigde ik nog minsten 4 forse glazen fruitsap. Er waren alcoholcontroles in de buurt en wij namen geen risico's.
Gelukkig is mijn fysiologische timing nog in orde.
Bij het verlaten van de lezing (als eersten, om zeker te zijn dat iedereen ons zou opmerken) gebood ik P. om linea recta terug naar de stad T. te rijden.
"Waarom?" vroeg hij,
"Ik heb er nog een bruine transactie af te werken"
Dat deden wij in een, hoe toepasselijk, bruin café.
Iets later zette hij mij af bij mijn wagen, die er op een wieldop na, nog helemaal stond. Er was gelukkig geen verkeer meer op dit onzalig uur zodat ik in dolle vaart naar huis reed. Echte transacties voltrekken zich namelijk in schijven!
Om kort te zijn. Gisteren lag ik de ganse dag in bed.
Ligsessies met korte onderbrekingen om de diarree van "bruine gevoelens" te deponeren waar zij horen: in de pot!
Ziezo, nu weet u ook waarom in gisteren niet blogde!
Voor het werk uiteraard.
(Ik veronderstel dat de trouwe lezer ondertussen al wel door heeft dat wij nationaal afgevaardigden zijn van het Paviljoen van Kunst en Vliegwerk (PVKV) en dat het in die hoedanigheid is dat wij nogal vaak "op de baan" zijn, zoals dat heet. Ook wel eens "de piste in".
De lezing verliep zoals ze moest verlopen, maar onderweg er heen (wij waren een uur te vroeg) besloten wij een kleine snack te eten. Na wat zoeken in de bittere kou en in de stad T. vonden wij iets wat wij nog nooit (samen) hadden gedeeld: een Egyptische pitabar, alwaar wij ons te goed deden aan een dürüm, een pita en een mangosapje.
Verschrikkelijk lekker!
Blij gemutst groetten wij de Egyptenaar bij het verlaten van zijn etablissement.
Had ik toen geweten welk een dodelijke cocktail ik had ingenomen, ik was stante pede naar huis gereden!
Voor en na de lezing van de circusartiesten (met een interventie o.a. van de heer A. De Nijs van de Blauwe Tent) nuttigde ik nog minsten 4 forse glazen fruitsap. Er waren alcoholcontroles in de buurt en wij namen geen risico's.
Gelukkig is mijn fysiologische timing nog in orde.
Bij het verlaten van de lezing (als eersten, om zeker te zijn dat iedereen ons zou opmerken) gebood ik P. om linea recta terug naar de stad T. te rijden.
"Waarom?" vroeg hij,
"Ik heb er nog een bruine transactie af te werken"
Dat deden wij in een, hoe toepasselijk, bruin café.
Iets later zette hij mij af bij mijn wagen, die er op een wieldop na, nog helemaal stond. Er was gelukkig geen verkeer meer op dit onzalig uur zodat ik in dolle vaart naar huis reed. Echte transacties voltrekken zich namelijk in schijven!
Om kort te zijn. Gisteren lag ik de ganse dag in bed.
Ligsessies met korte onderbrekingen om de diarree van "bruine gevoelens" te deponeren waar zij horen: in de pot!
Ziezo, nu weet u ook waarom in gisteren niet blogde!
Piet en Riet (6)
"Dag Riet!"
"Dag Piet!"
"Wat ga jij vreemd Riet?!"
Ja, Riet gaat vreemd.
Riet gaat raar!
"Ik rolschaats Piet."
Ja, Riet rolschaatst.
Riet rolschaatst vreemd
Riet rolschaatst raar.
"Mag ik kijken in de Viewmaster Riet?"
vraagt Piet.
"Ja, Piet." kirt Riet.
Piet kijkt in de Viewmaster van Riet.
Dat mag!
Piet geniet!
Riet geniet!
Waar zijn Mien en Rien?
Weer zijn Mien en Rien niet te zien!
En toch,
Piet is op Mien,
Riet is op Rien.
"Piet, wat zie ik hier? Een bobbel?" wijst Riet,
"Ach malle Riet," wuift Piet, "Weet jij dat dan niet?
Dat is geen bobbel, maar een boon.
Een boon voor jou!"
Jeetje wat zegt Piet?
Een boon voor Riet?
Heeft Piet een boon voor Riet?
En Mien, mag Mien de boon ook zien?
"O, Piet, O malle Piet, wat ben jij toch expliciet! Jij neemt mij in het ootje, niet!"
lacht Riet blij.
"Ja, ik neem je in je ootje Riet," lacht ook Piet.
"Maar Piet, wat zeg je nu!
Neem jij mij in mijn ootje?
Dat zou jij wel willen, niet?"
Ook Riet is expliciet.
Piet antwoord even niet.
Loop niet in een fuik Piet!
Loop niet in een fuik Riet!
Denk toch aan Rien,
Denk toch aan Mien.
Lopen Piet en Riet in een fuik?
Denken Piet en Riet aan Rien en Mien?
Aan de wormen van Rien of de boon van Piet?
Aan het boek van Mien of het ootje van Riet?
Wat past er wel?
Wat past er niet?
Kijk toch om, Piet en Riet!
Kijk om Piet en Riet.
Kijk om!
"Dag Piet!"
"Wat ga jij vreemd Riet?!"
Ja, Riet gaat vreemd.
Riet gaat raar!
"Ik rolschaats Piet."
Ja, Riet rolschaatst.
Riet rolschaatst vreemd
Riet rolschaatst raar.
"Mag ik kijken in de Viewmaster Riet?"
vraagt Piet.
"Ja, Piet." kirt Riet.
Piet kijkt in de Viewmaster van Riet.
Dat mag!
Piet geniet!
Riet geniet!
Waar zijn Mien en Rien?
Weer zijn Mien en Rien niet te zien!
En toch,
Piet is op Mien,
Riet is op Rien.
"Piet, wat zie ik hier? Een bobbel?" wijst Riet,
"Ach malle Riet," wuift Piet, "Weet jij dat dan niet?
Dat is geen bobbel, maar een boon.
Een boon voor jou!"
Jeetje wat zegt Piet?
Een boon voor Riet?
Heeft Piet een boon voor Riet?
En Mien, mag Mien de boon ook zien?
"O, Piet, O malle Piet, wat ben jij toch expliciet! Jij neemt mij in het ootje, niet!"
lacht Riet blij.
"Ja, ik neem je in je ootje Riet," lacht ook Piet.
"Maar Piet, wat zeg je nu!
Neem jij mij in mijn ootje?
Dat zou jij wel willen, niet?"
Ook Riet is expliciet.
Piet antwoord even niet.
Loop niet in een fuik Piet!
Loop niet in een fuik Riet!
Denk toch aan Rien,
Denk toch aan Mien.
Lopen Piet en Riet in een fuik?
Denken Piet en Riet aan Rien en Mien?
Aan de wormen van Rien of de boon van Piet?
Aan het boek van Mien of het ootje van Riet?
Wat past er wel?
Wat past er niet?
Kijk toch om, Piet en Riet!
Kijk om Piet en Riet.
Kijk om!
vrijdag 27 januari 2006
Piet en Riet (5)
Krien, Piet, Jan en Goos,
Stien, Riet, An en Toos.
Alle vrienden bij elkaar!
Wat is er aan de hand?
Feest!
Het is feest!!
Het is groot feest!!!
Hé, waar is Mien?
Mien is niet te zien!
Zeg, waar is Rien?
Rien is ook niet te zien!
“Piet,” vraagt Mien,
“Hoe was het feest? Het grote feest? En heb je Riet gezien?”
Wat nu Piet?
Piet wat nu?
“Ach malle Mien,” zegt Piet,
“Natuurlijk niet, Riet was er niet! Die slome Riet! Riet was bij Miet!”
Die malle Mien.
Die malle Mien toch!
“Riet,” vraagt Rien, “Hoe was het feest? Het grote feest? Heb je Piet gezien?”
Wat nu Riet?
Riet wat nu?
“Ach malle Rien,” zegt Riet,
“Natuurlijk niet, Piet was er niet! Die slome Piet! Hij was er niet!!”
Die malle Rien.
Die malle Rien toch!
Heb je dat gehoord?
Malle Rien en malle Mien.
Wat zeggen Piet en Riet?
Zijn Rien en Mien mal?
Is dat het geval ?
Is dat écht het malle geval?
Stien, Riet, An en Toos.
Alle vrienden bij elkaar!
Wat is er aan de hand?
Feest!
Het is feest!!
Het is groot feest!!!
Hé, waar is Mien?
Mien is niet te zien!
Zeg, waar is Rien?
Rien is ook niet te zien!
“Piet,” vraagt Mien,
“Hoe was het feest? Het grote feest? En heb je Riet gezien?”
Wat nu Piet?
Piet wat nu?
“Ach malle Mien,” zegt Piet,
“Natuurlijk niet, Riet was er niet! Die slome Riet! Riet was bij Miet!”
Die malle Mien.
Die malle Mien toch!
“Riet,” vraagt Rien, “Hoe was het feest? Het grote feest? Heb je Piet gezien?”
Wat nu Riet?
Riet wat nu?
“Ach malle Rien,” zegt Riet,
“Natuurlijk niet, Piet was er niet! Die slome Piet! Hij was er niet!!”
Die malle Rien.
Die malle Rien toch!
Heb je dat gehoord?
Malle Rien en malle Mien.
Wat zeggen Piet en Riet?
Zijn Rien en Mien mal?
Is dat het geval ?
Is dat écht het malle geval?
donderdag 26 januari 2006
Piet en Riet (4)
Piet!
Piet loopt!
Piet loopt snel!
Piet loopt snel naar school!
Waarom loopt Piet zo snel naar school?
Piet loopt zo snel naar school voor Riet.
Ja, op school ziet Piet Riet.
Denkt Piet aan school?
Neen, Piet denkt niet aan school, Piet denkt aan Riet!
Denkt Piet niet aan Mien?
Neen, Piet denkt aan Riet en hij denkt niet aan Mien.
Denkt Mien aan Piet?
Ja, misschien denkt Mien aan Piet.
Riet.
Riet denkt.
Riet denkt diep!
Riet denkt diep aan Piet!
Waarom denkt Piet aan Riet?
Riet denkt aan Piet, want zij wil dat Piet haar ziet!
Is Riet mooi?
Ja, Riet is mooi.
Riet is heel mooi!
Riet is heel mooi voor Piet!
Rien?
Mag Rien Riet zien?
Ja hoor, Rien mag Riet zien.
Ook Rien mag Riet zien.
Rien en Riet zijn op elkaar.
Maar Riet denkt tóch aan Piet!
Inderdaad, Riet denkt tóch aan Piet!
Mien?
Mien en Piet zijn op elkaar.
Maar Piet denkt toch aan Riet?
Inderdaad, Piet denkt aan Riet!
Maar Piet en Mien en Riet en Rien zijn ook op elkaar!
woensdag 25 januari 2006
Gezien in mijn Viewmaster: Google!
Google gaat voor de Chinezen een gecensureerde versie van haar portalen maken.
Vrije infoverspreiding via het internet? Mijn gat ja!
Ik zal maar op zoek gaan naar een andere startpagina. Iemand suggesties?
Dank U wel!
Vrije infoverspreiding via het internet? Mijn gat ja!
Ik zal maar op zoek gaan naar een andere startpagina. Iemand suggesties?
Dank U wel!
De groote vrouwenroof van Overijsche
Elke rechtgeaarde 'Oeilander weet het maar al te goed: het botert niet met Overijse:
Overijsenaren zijn jaloerse bokken, stielbedervers, leugenaars, profiteurs en voor drie kwart aangesloten bij het ACV!
Of dat waar is laat ik gevoeglijk in het midden, maar zolang de Hoeilaartse goegemeente niet bereid is een aantal feiten onder ogen te zien die aan de basis liggen van het "Schisma van de Druivenstreek", zoals het in de oorlogsjournalistiek wordt omschreven, heeft het geen nut om objectieve meningen ten berde te brengen. Laat staan overheidsgeld te vragen voor een verzoeningsexpeditie.
Alhoewel, misschien, héél misschien, komt er binnenkort een kentering in de situatie, want dank zij de heer Michel Erkers, gerenommeerd heemkundige, zijn er documenten boven water gekomen die de zaak in een historisch correct daglicht kunnen plaatsen.
Een en ander zal echter schokgolven teweeg brengen in het collectief geheugen van de gemeenschap, ja misschien zelfs de jeugd van Hoeilaart iets of wat ontredderen, maar kom, de waarheid heeft zijn rechten! Bovendien is het ook een feit dat de Hoeilanders begripvol, collegiaal, waarheidslievend en voor driekwart aangesloten zijn bij een serieuze vakvereniging.
De heer Erkers is eergisteren voor de pinnen gekomen met een artikel uit De Serrist van maart 1906, getiteld: De Groote Vrouwenroof van Overijsche, waarin kond wordt gedaan van een geschiedenis die menigeen zal verrassen. Niet alleen de inhoud van dat artikel is belangrijk, ook de eenvoudige grammaticale gewoonten duiden er op dat de journalist (Hiëronimus Brutin) in een tijd leefde waarin de waarheid belangrijker was dan de verpakking. Kom daar nog eens om in deze tijden van continuë spellingshervorming. Alleen is het spijtig dat het artikel niet in zijn volledigheid is gerestaureerd. Daarvoor was het te vochtig in de kelders van Weduwe Gournon, de vindplaats van de historische bron.
Relaas van de groote vrouwenroof van Overijsche
(door Hiëronimus Brutin)
Lezers, U hebt het al gehoort in de zondagsmis. De gebroeders Van Orshoven zijn verdwenen. Alledrie! Om wanbegrip te voorkomen volgt hier de gansche waarheit over het drama.
Zoals de volwassen en kiesgerechtigde Hoeilanders weten en beseffen noopt het schrijnent tekort aan vrouwen in ons dorp ons jong en vruchtbaar mansvolk om verder te kijken dan het Paardewater en de grenzen van Jezus-Eik.
Daarom was dit jaar beslist om het nodige vrouwvolk uit Overijsche te betrekken. De deernen zijn daar schoon, proper, werklustig, eerlijk en liberaal. Meer vraagt Hoeilaart niet. Een schrijven van onze secretaris Trudo De Raeymaecker om vrouwen te leveren tegen 6 september eerstkoment, dag van de druivenfeesten, wert door de Overijsenaren lomp beantwoort.
'Kust ze, 'zo stont er geschreven!
De Raeymaecker dacht nog dat dit een aanmoediging was en is hier voor uit zijn functie ontheven. Ge zout voor minder!
Na deze afwijzing door de zure-druiven-kwekers is dan door een geheim comiteit in Café "Néron" besloten om te gaan halen wat ons niet wort gegeven. "Hoeilaart neemt wat het niet krijgt," schijnt Sohie te hebben geroepen.
Drie dagen later zijn ze vertrokken, de heren Van Orshoven, Van Orshoven en Van Orshoven. De behoeftige jonkmannen. Hun laatste portret is getrokken bij de grensovergang aan het Paardenwater bij de Ijsche, waar zij een laatste lambic hebben gedronken en lachent zeiden: "Tot morgen, wij vliegen er direct in!"
Waar zij zijn ingevlogen weet niemant. Sindsdien is geen woort meer van hen vernomen, geen onderdeel meer gezien. Een politionele expeditie annex rogatoire commissie naar Overijsche Centrum heeft niks opgelevert. Die van Overijsche kunnen zwijgen gelijk bevroren kasseistenen.
Zijn de Van Orshovens vermoort?
Zijn zij gevlucht naar Amerika (al mag Got weten waarom)?
Zijn zij in Overijsche ondergedoken? (Sommigen zeggen dat de zon daar warmer schijnt)
Is't den duvel die hen heeft verleit?
Het mysterie is volkomen.
(Bij nieuwe feiten zal de Serrist u nader informeren.)
U hebt het gelezen. Dit oude artikel van Brutin werpt een bijzonder sterk licht op de huidige gevoeligheden die heersen tussen Hoeilaart en Overijse. Een licht waarvan de schaduw nu blijkt te vallen langs een kant die niemand zich kon inbeelden of wilde herinneren: vrouwenroof ligt aan de basis van het wantrouwen, de misverstanden, de afstandelijkheid en de flauwe grappen ten koste van de Overijsenaren.
Hoeilanders het wordt tijd in 't eigen hart te kijken!
Zuid-Afrika heeft zijn waarheidscommissie, Duitsland had Nurenberg. Er lopen mensenrechtenprocessen in Bagdad en Den Haag. In Hoeilaart biedt Het Lindenhof genoeg plaats om een zuiverende dialoog te voeren en een verzoenende conferentie te organiseren. Wij moeten alleen kunnen toegeven dat drie onnozele 'Oeilaartse vrouwenrovers aan de basis liggen van de schrijnende animositeit waar nog niemand rijker is van geworden. Zeker de Overijsenaars niet!
Op naar de vrede!
Overijsenaren zijn jaloerse bokken, stielbedervers, leugenaars, profiteurs en voor drie kwart aangesloten bij het ACV!
Of dat waar is laat ik gevoeglijk in het midden, maar zolang de Hoeilaartse goegemeente niet bereid is een aantal feiten onder ogen te zien die aan de basis liggen van het "Schisma van de Druivenstreek", zoals het in de oorlogsjournalistiek wordt omschreven, heeft het geen nut om objectieve meningen ten berde te brengen. Laat staan overheidsgeld te vragen voor een verzoeningsexpeditie.
Alhoewel, misschien, héél misschien, komt er binnenkort een kentering in de situatie, want dank zij de heer Michel Erkers, gerenommeerd heemkundige, zijn er documenten boven water gekomen die de zaak in een historisch correct daglicht kunnen plaatsen.
Een en ander zal echter schokgolven teweeg brengen in het collectief geheugen van de gemeenschap, ja misschien zelfs de jeugd van Hoeilaart iets of wat ontredderen, maar kom, de waarheid heeft zijn rechten! Bovendien is het ook een feit dat de Hoeilanders begripvol, collegiaal, waarheidslievend en voor driekwart aangesloten zijn bij een serieuze vakvereniging.
De heer Erkers is eergisteren voor de pinnen gekomen met een artikel uit De Serrist van maart 1906, getiteld: De Groote Vrouwenroof van Overijsche, waarin kond wordt gedaan van een geschiedenis die menigeen zal verrassen. Niet alleen de inhoud van dat artikel is belangrijk, ook de eenvoudige grammaticale gewoonten duiden er op dat de journalist (Hiëronimus Brutin) in een tijd leefde waarin de waarheid belangrijker was dan de verpakking. Kom daar nog eens om in deze tijden van continuë spellingshervorming. Alleen is het spijtig dat het artikel niet in zijn volledigheid is gerestaureerd. Daarvoor was het te vochtig in de kelders van Weduwe Gournon, de vindplaats van de historische bron.
Relaas van de groote vrouwenroof van Overijsche
(door Hiëronimus Brutin)
Lezers, U hebt het al gehoort in de zondagsmis. De gebroeders Van Orshoven zijn verdwenen. Alledrie! Om wanbegrip te voorkomen volgt hier de gansche waarheit over het drama.
Zoals de volwassen en kiesgerechtigde Hoeilanders weten en beseffen noopt het schrijnent tekort aan vrouwen in ons dorp ons jong en vruchtbaar mansvolk om verder te kijken dan het Paardewater en de grenzen van Jezus-Eik.
Daarom was dit jaar beslist om het nodige vrouwvolk uit Overijsche te betrekken. De deernen zijn daar schoon, proper, werklustig, eerlijk en liberaal. Meer vraagt Hoeilaart niet. Een schrijven van onze secretaris Trudo De Raeymaecker om vrouwen te leveren tegen 6 september eerstkoment, dag van de druivenfeesten, wert door de Overijsenaren lomp beantwoort.
'Kust ze, 'zo stont er geschreven!
De Raeymaecker dacht nog dat dit een aanmoediging was en is hier voor uit zijn functie ontheven. Ge zout voor minder!
Na deze afwijzing door de zure-druiven-kwekers is dan door een geheim comiteit in Café "Néron" besloten om te gaan halen wat ons niet wort gegeven. "Hoeilaart neemt wat het niet krijgt," schijnt Sohie te hebben geroepen.
Drie dagen later zijn ze vertrokken, de heren Van Orshoven, Van Orshoven en Van Orshoven. De behoeftige jonkmannen. Hun laatste portret is getrokken bij de grensovergang aan het Paardenwater bij de Ijsche, waar zij een laatste lambic hebben gedronken en lachent zeiden: "Tot morgen, wij vliegen er direct in!"
Waar zij zijn ingevlogen weet niemant. Sindsdien is geen woort meer van hen vernomen, geen onderdeel meer gezien. Een politionele expeditie annex rogatoire commissie naar Overijsche Centrum heeft niks opgelevert. Die van Overijsche kunnen zwijgen gelijk bevroren kasseistenen.
Zijn de Van Orshovens vermoort?
Zijn zij gevlucht naar Amerika (al mag Got weten waarom)?
Zijn zij in Overijsche ondergedoken? (Sommigen zeggen dat de zon daar warmer schijnt)
Is't den duvel die hen heeft verleit?
Het mysterie is volkomen.
(Bij nieuwe feiten zal de Serrist u nader informeren.)
U hebt het gelezen. Dit oude artikel van Brutin werpt een bijzonder sterk licht op de huidige gevoeligheden die heersen tussen Hoeilaart en Overijse. Een licht waarvan de schaduw nu blijkt te vallen langs een kant die niemand zich kon inbeelden of wilde herinneren: vrouwenroof ligt aan de basis van het wantrouwen, de misverstanden, de afstandelijkheid en de flauwe grappen ten koste van de Overijsenaren.
Hoeilanders het wordt tijd in 't eigen hart te kijken!
Zuid-Afrika heeft zijn waarheidscommissie, Duitsland had Nurenberg. Er lopen mensenrechtenprocessen in Bagdad en Den Haag. In Hoeilaart biedt Het Lindenhof genoeg plaats om een zuiverende dialoog te voeren en een verzoenende conferentie te organiseren. Wij moeten alleen kunnen toegeven dat drie onnozele 'Oeilaartse vrouwenrovers aan de basis liggen van de schrijnende animositeit waar nog niemand rijker is van geworden. Zeker de Overijsenaars niet!
Op naar de vrede!
dinsdag 24 januari 2006
Piet en Riet (3)
Waar is Rien?
Rien is er niet.
Is Rien er niet?
Neen, Rien is er niet,
Rien zoekt wormen!
Wat doet Riet?
Riet is alleen.
Riet voelt zich eenzaam!
Zijn Rien en Riet dan niet op elkaar?
Ja hoor, Rien en Riet zijn op elkaar, maar Rien zoekt wormen en Riet voelt zich alleen.
Waar is Mien?
Mien is er niet.
Is Mien er niet?
Neen, Mien is er niet,
Mien leest een boek!
Wat doet Piet?
Piet is alleen.
Piet voelt zich eenzaam.
Zijn Piet en Mien dan niet op elkaar?
Ja hoor, Piet en Mien zijn op elkaar, maar Mien leest een boek en Piet voelt zich alleen.
Kijk nu!
Piet ziet Riet!
Wat is Piet blij!
Hij ziet Riet en Moes de poes!
Riet ziet nu ook Piet!
Riet ziet Pïet en Does de hond!
Ook Riet is blij!
Inderdaad, Mien en Rien zijn er niet en Piet en Riet zijn toch blij!
Wat nu Piet en Riet?
Rien is er niet.
Is Rien er niet?
Neen, Rien is er niet,
Rien zoekt wormen!
Wat doet Riet?
Riet is alleen.
Riet voelt zich eenzaam!
Zijn Rien en Riet dan niet op elkaar?
Ja hoor, Rien en Riet zijn op elkaar, maar Rien zoekt wormen en Riet voelt zich alleen.
Waar is Mien?
Mien is er niet.
Is Mien er niet?
Neen, Mien is er niet,
Mien leest een boek!
Wat doet Piet?
Piet is alleen.
Piet voelt zich eenzaam.
Zijn Piet en Mien dan niet op elkaar?
Ja hoor, Piet en Mien zijn op elkaar, maar Mien leest een boek en Piet voelt zich alleen.
Kijk nu!
Piet ziet Riet!
Wat is Piet blij!
Hij ziet Riet en Moes de poes!
Riet ziet nu ook Piet!
Riet ziet Pïet en Does de hond!
Ook Riet is blij!
Inderdaad, Mien en Rien zijn er niet en Piet en Riet zijn toch blij!
Wat nu Piet en Riet?
De waarheid in mijn Viewmaster
We schrijven 24 januari (11:19)
Stilaan kom ik bij van de professionele plichten die ik gisteren heb vervuld:
Een zware vergadering met aansluitend full course diner met een aantal captains of industry overdag, en 's avonds opniew een 13-gangen degustatiemenu in het kader van een lobbying opdracht.
Van het goede te veel zal u denken, maar ik laat u denken!
Denken staat u vrij!
Zakelijk zat alles snor. Vooral het tweede diner was topklasse. Een gouden greep van P.!
Het enige vlekje op de avond is het feit dat mijn vrouw andere eigen beroepsverplichtingen had en mij niet kon vergezellen.
Ik moet toegeven dat ik haar ook erg laat uitnodigde. Gisterenmiddag om drie uur ongeveer en ik diende haar ook nog uit een meeting weg te roepen!
P. heeft meer greep op zijn familiale situatie en slaagde er wél in zijn vrouw mee te tronen. Een gelukkig initiatief want zij kwam op mij over als een zeer lief meisje/vrouw, die ook nog eens de conversatie op gang kon houden.
Een gelijkaardige of zelfs sterkere indruk maakte zij op onze gast, de Lithouwse ambassadeur Michaïlis Delportis, want die kon niet altijd zijn handen thuis houden heb ik de indruk. Ook P. heeft enige malen zijn wenkbrauwen gefronst!
Ik zeg nu wel een gelukkig initiatief van P., maar is dat wel zo?
Ik geloof eerder dat ik mijn zelfbeeld dringend moet bijstellen in neerwaartse richting want vanochtend las ik zijn verslag over onze, weliswaar aangename, beroepsverplichting en nu blijkt dat zijn vrouw mij een zachtaardig man vindt?
Een zachtaardig man?! Ik?
Ik heb altijd gedacht dat ik de indruk maakte van een koele decisionmaker te zijn.
Niet dus.
Klaarblijkelijk ben ik een watje, een zachtaardig man.
En daar moet ik het mee doen?
Stilaan kom ik bij van de professionele plichten die ik gisteren heb vervuld:
Een zware vergadering met aansluitend full course diner met een aantal captains of industry overdag, en 's avonds opniew een 13-gangen degustatiemenu in het kader van een lobbying opdracht.
Van het goede te veel zal u denken, maar ik laat u denken!
Denken staat u vrij!
Zakelijk zat alles snor. Vooral het tweede diner was topklasse. Een gouden greep van P.!
Het enige vlekje op de avond is het feit dat mijn vrouw andere eigen beroepsverplichtingen had en mij niet kon vergezellen.
Ik moet toegeven dat ik haar ook erg laat uitnodigde. Gisterenmiddag om drie uur ongeveer en ik diende haar ook nog uit een meeting weg te roepen!
P. heeft meer greep op zijn familiale situatie en slaagde er wél in zijn vrouw mee te tronen. Een gelukkig initiatief want zij kwam op mij over als een zeer lief meisje/vrouw, die ook nog eens de conversatie op gang kon houden.
Een gelijkaardige of zelfs sterkere indruk maakte zij op onze gast, de Lithouwse ambassadeur Michaïlis Delportis, want die kon niet altijd zijn handen thuis houden heb ik de indruk. Ook P. heeft enige malen zijn wenkbrauwen gefronst!
Ik zeg nu wel een gelukkig initiatief van P., maar is dat wel zo?
Ik geloof eerder dat ik mijn zelfbeeld dringend moet bijstellen in neerwaartse richting want vanochtend las ik zijn verslag over onze, weliswaar aangename, beroepsverplichting en nu blijkt dat zijn vrouw mij een zachtaardig man vindt?
Een zachtaardig man?! Ik?
Ik heb altijd gedacht dat ik de indruk maakte van een koele decisionmaker te zijn.
Niet dus.
Klaarblijkelijk ben ik een watje, een zachtaardig man.
En daar moet ik het mee doen?
Piet en Riet (2)
Dit zijn Piet en Mien.
Dit zijn Piet en Mien bij het raam.
Piet en Mien zijn op elkaar.
Mien leest een boek.
Piet kijkt naar Mien.
"Mien, wil je spelen met mij?"
vraagt Piet.
"Neen Piet, ik lees nu een boek," zegt Mien.
Ja, Mien leest een boek!
Mien leest nu een boek.
"Mien, waar is jouw Viewmaster?" vraagt Piet.
"Ik heb geen Viewmaster Piet en ik lees nu een boek," zegt Mien.
"Mien heeft geen Viewmaster en zij leest nu een boek," denkt Piet.
Piet zucht.
Kijk, daar heb je Riet en Rien.
Riet en Rien zitten op de stoep.
Riet en Rien zijn op elkaar.
Wat kijkt Rien trots!
"Kijk hier Riet, dit zijn wormen," zegt Rien.
"Bah Rien, wormen zijn vies," zegt Riet.
"Neen Riet, dat heb je fout. Wormen zijn niet vies, wormen zijn lekker!, " zegt Rien,
"Neen, wormen zijn vies Rien en ik wil spelen met mijn Viewmaster," zegt Riet.
"Riet vindt wormen vies en wil spelen met haar Viewmaster," denkt Rien.
Het boek van Mien.
De wormen van Rien.
De Viewmaster van Riet.
De zucht van Piet
maandag 23 januari 2006
Scherp beeld in mijn Viewmaster!
We zijn met enkele collega's overeengekomen om wat meer aan sport te doen.
Een idee van P., waar ik mij volgaarne bij aansluit.
Alleen, er heerst tussen de diensten zo'n pervers sfeertje van het elkaar toeschuiven van om het even welk administratief akkefietje. Onder het mom van 'wat heb ik het zelf toch zo druk. Vooral Piet Huisentruit (ik zal hem gemakshalve pseudonimiseren) is daarin een kei.
We wachten nu al drie dagen op zijn signaal om onze lidgelden voor het fitness center te storten, zodat hij voor ons de kortingen kan bedingen.
Toen ik het lijstje zag van personen die Huisentruit had aangesproken, bekroop mij onmiddellijk de indruk dat hij zijn dromen voor waarheid nam, of dat hij anders uiteindelijk de kastanjes weer door een ander uit het vuur wou laten halen.
Dit werd vanmorgen bevestigd in een mailtje dat hij naar alle betrokkenen stuurde. Het woord "commitment" is Huisentruit geheel onbekend, denk ik zo. De term "prietpraat" daarentegen...
Ik wacht nog tot dinsdag en probeer dan om samen met P. een alternatief uit te werken.
Het is uiteraard de bedoeling om in groep iets te doen.
Ik hoop dat dit project niet aan procrastinatie ten onder moet gaan.
Een idee van P., waar ik mij volgaarne bij aansluit.
Alleen, er heerst tussen de diensten zo'n pervers sfeertje van het elkaar toeschuiven van om het even welk administratief akkefietje. Onder het mom van 'wat heb ik het zelf toch zo druk. Vooral Piet Huisentruit (ik zal hem gemakshalve pseudonimiseren) is daarin een kei.
We wachten nu al drie dagen op zijn signaal om onze lidgelden voor het fitness center te storten, zodat hij voor ons de kortingen kan bedingen.
Toen ik het lijstje zag van personen die Huisentruit had aangesproken, bekroop mij onmiddellijk de indruk dat hij zijn dromen voor waarheid nam, of dat hij anders uiteindelijk de kastanjes weer door een ander uit het vuur wou laten halen.
Dit werd vanmorgen bevestigd in een mailtje dat hij naar alle betrokkenen stuurde. Het woord "commitment" is Huisentruit geheel onbekend, denk ik zo. De term "prietpraat" daarentegen...
Ik wacht nog tot dinsdag en probeer dan om samen met P. een alternatief uit te werken.
Het is uiteraard de bedoeling om in groep iets te doen.
Ik hoop dat dit project niet aan procrastinatie ten onder moet gaan.
zondag 22 januari 2006
Piet en Riet (1)
Dit is Piet
Piet loopt en lacht.
Daar is Riet.
Ook Riet loopt en lacht.
Dit is Mien.
Mien heeft een fiets en een pop.
Piet is op Mien.
Dat weet Riet niet.
Daar is Rien.
Wat kijkt Rien flink!
Riet is op Rien.
Dat weet Piet niet.
Kijk, wat doet Riet?
Riet kijkt in een Viewmaster.
Piet weet niet wat Riet ziet.
Riet ziet Piet niet.
Piet ziet Riet wel.
Wat wil Piet?
Piet wil ook in de Viewmaster kijken!
"Mag ik ook een kijken Riet?"
vraagt Piet.
Kijken in de Viewmaster,
dat hebben Piet en Riet gemeen!
Piet en Riet kijken graag in de Viewmaster.
Iedereen kijkt graag in een ViewMaster!
Piet is Riet's eerste vriendje dat graag in haar Viewmaster kijkt!
Riet is Piet's eerste vriendinnetje dat een Viewmaster heeft!
Wat is Piet blij.
Wat is Riet in haar schik.
zaterdag 21 januari 2006
In de ViewMaster: Het jaar van Mozart
Het onvolprezen Klara is een marathon begonnen.
Alle werken van Mozart zullen worden uitgezonden.
Het ene na het andere. Live of "unlife".
Ik ben geen die-hard Mozartfanaat, maar ik kan wel veel van zijn werken smaken.
Anderzijds... kan Klara niet eens overwegen om hetzelfde te doen met de werken van een schrijver? Ik zeg maar wat:Cervantes, Thomas Mann, Simenon, ...
Ik zou alvast luisteren!
Alle werken van Mozart zullen worden uitgezonden.
Het ene na het andere. Live of "unlife".
Ik ben geen die-hard Mozartfanaat, maar ik kan wel veel van zijn werken smaken.
Anderzijds... kan Klara niet eens overwegen om hetzelfde te doen met de werken van een schrijver? Ik zeg maar wat:Cervantes, Thomas Mann, Simenon, ...
Ik zou alvast luisteren!
donderdag 19 januari 2006
De insider
"Hallo, met wie spreek ik?"
"Met de insider."
"De insider? Wat bedoeld u? Wie bent u?"
"Ik ben de insider. Ik moet u iets belangrijk meedelen."
"Wie bent u? Zeg mij uw naam of ik haak in."
"Dat zou ik niet doen, als insider kan ik u heel wat nuttige informatie verstrekken. Over uw man, over zijn secretaresse, over uw bakker, wat u maar wil. Als insider weet ik zo een en ander."
"Wát weet u dan? En wat moet ik er mee?"
"Kennis is macht. Wist u dat de slager in de Hernri Caronstraat allergisch is voor katoen. Hij draagt uitsluitend zijden ondergoed."
"O ja? Hoe weet u dat?"
"Ik zeg het u toch, ik ben de insider. Ik heb zo mijn bronnen."
"Ik weet het al, u bent de man van de stomerij!"
"Maar neen, die kerel lispelt. Bovendien bevindt hij zich op dit eigenste moment in Djerba met de vrouw van de burgemeester, die zogezegd de Tsoenamigebieden aandoet. Of wat stond er weer in de krant?"
"Ja inderdaad, zij is op reis met de Socialistische Vrouwen naar Sri Lanka om de tsoenamiprojecten te gaan bekijken."
"Precies. Precies, maar aan de Socialistische Vrouwen heeft zij verteld dat zij niet mee kon gaan omdat haar man psychologische problemen heeft."
"De burgemeester? Heeft die psychologische problemen?"
"Hoe moet ik dat weten?"
"U bent toch de insider?"
"O, op die manier. Neen, de burgemeester is kerngezond."
"Waarom legt zijn vrouw het dan aan met die kerel van de stomerij?"
"Hij verrijkt haar seksleven."
"O, dat begrijp ik. Nou, wat wou u mij nu eigenlijk meedelen."
"Dat is nogal delicaat en ik doe het liever niet over de telefoon."
"Waarom niet, u kletst er anders aardig op los."
"Mevrouw, u moet begrijpen dat ik als insider voorzichtig moet zijn. Ik sta in voor de correctheid van mijn informatie, maar alvorens u bepaalde inlichtingen te verschaffen moet ik kunnen uitmaken of u de waarheid wel aankunt. En dat kan ik niet over de telefoon."
"U maakt mij wel nieuwsgierig."
"Dat dacht ik wel. Hoe zullen wij afspreken?"
"Morgen om drie uur in het Nerocafé?"
"Goed, na uw tennisles dus."
"Hoe weet u dat?"
"Ik heb toch mijn bronnen mevrouw. Morgen om drie uur dus."
"Afgesproken, maarr-éh, u hebt toch geen slecht nieuws?"
Precies op dat moment legde de insider de hoorn op de haak. Er stond een heer buiten te cel die nogal ongeduldig werd.
"Waarom belt die niet bij hem thuis," vroeg de insider zich af.
"Met de insider."
"De insider? Wat bedoeld u? Wie bent u?"
"Ik ben de insider. Ik moet u iets belangrijk meedelen."
"Wie bent u? Zeg mij uw naam of ik haak in."
"Dat zou ik niet doen, als insider kan ik u heel wat nuttige informatie verstrekken. Over uw man, over zijn secretaresse, over uw bakker, wat u maar wil. Als insider weet ik zo een en ander."
"Wát weet u dan? En wat moet ik er mee?"
"Kennis is macht. Wist u dat de slager in de Hernri Caronstraat allergisch is voor katoen. Hij draagt uitsluitend zijden ondergoed."
"O ja? Hoe weet u dat?"
"Ik zeg het u toch, ik ben de insider. Ik heb zo mijn bronnen."
"Ik weet het al, u bent de man van de stomerij!"
"Maar neen, die kerel lispelt. Bovendien bevindt hij zich op dit eigenste moment in Djerba met de vrouw van de burgemeester, die zogezegd de Tsoenamigebieden aandoet. Of wat stond er weer in de krant?"
"Ja inderdaad, zij is op reis met de Socialistische Vrouwen naar Sri Lanka om de tsoenamiprojecten te gaan bekijken."
"Precies. Precies, maar aan de Socialistische Vrouwen heeft zij verteld dat zij niet mee kon gaan omdat haar man psychologische problemen heeft."
"De burgemeester? Heeft die psychologische problemen?"
"Hoe moet ik dat weten?"
"U bent toch de insider?"
"O, op die manier. Neen, de burgemeester is kerngezond."
"Waarom legt zijn vrouw het dan aan met die kerel van de stomerij?"
"Hij verrijkt haar seksleven."
"O, dat begrijp ik. Nou, wat wou u mij nu eigenlijk meedelen."
"Dat is nogal delicaat en ik doe het liever niet over de telefoon."
"Waarom niet, u kletst er anders aardig op los."
"Mevrouw, u moet begrijpen dat ik als insider voorzichtig moet zijn. Ik sta in voor de correctheid van mijn informatie, maar alvorens u bepaalde inlichtingen te verschaffen moet ik kunnen uitmaken of u de waarheid wel aankunt. En dat kan ik niet over de telefoon."
"U maakt mij wel nieuwsgierig."
"Dat dacht ik wel. Hoe zullen wij afspreken?"
"Morgen om drie uur in het Nerocafé?"
"Goed, na uw tennisles dus."
"Hoe weet u dat?"
"Ik heb toch mijn bronnen mevrouw. Morgen om drie uur dus."
"Afgesproken, maarr-éh, u hebt toch geen slecht nieuws?"
Precies op dat moment legde de insider de hoorn op de haak. Er stond een heer buiten te cel die nogal ongeduldig werd.
"Waarom belt die niet bij hem thuis," vroeg de insider zich af.
In de ViewMaster: The Herald of Free Enterprise
U vraagt zich misschien af waarom ik bij de keywords van deze Weblog de Herald of Free Enterprise vermeld.
Gewoon omdat ik vind dat die naam niet vergeten mag worden en dat hij gelinkt is met de naam van de rederij Townsend Thoresen, die zich kort na de ramp om commerciële redenen P&O is gaan noemen.
Als ik mij niet vergis zijn ze zich intussen weer anders gaan noemen.
Wat mij, behalve het gigantisch aantal slachtoffers, van deze tragische gebeurtenis vooral is bijgebleven is de schandalige hardnekkigheid waarmee de rederij zoveel mogelijk schuld van zich af heeft gewimpeld.
Gewoon omdat ik vind dat die naam niet vergeten mag worden en dat hij gelinkt is met de naam van de rederij Townsend Thoresen, die zich kort na de ramp om commerciële redenen P&O is gaan noemen.
Als ik mij niet vergis zijn ze zich intussen weer anders gaan noemen.
Wat mij, behalve het gigantisch aantal slachtoffers, van deze tragische gebeurtenis vooral is bijgebleven is de schandalige hardnekkigheid waarmee de rederij zoveel mogelijk schuld van zich af heeft gewimpeld.
dinsdag 17 januari 2006
In de ViewMaster: papegaai verklapt affaire van baasje
In De Standaard van vandaag stond een origineel weetje. Wat ik er o.a. leuk aan vind is de serieux die de krant aan dit soort nieuws denkt te moeten geven door ons consequent te informeren over de leeftijd van de betrokkenen.
Ziggy, een praatgrage papegaai, is de held van de Britse pers geworden omdat hij de scheiding van zijn baasjes veroorzaakte. Ziggy verklapte immers de zorgvuldig geheim gehouden voornaam van de minnaar van zijn bazinnetje.
De 25-jarige Suzy Collins had haar affaire met Gary, een voormalige collega, liever geheim gehouden. Maar dat was buiten de babbelzieke Ziggy gerekend. Elke keer de naam Gary voorkwam in een reclamespotje of een serie op televisie bootste het dier een zoengeluid na. Wanneer de mobilofoon van zijn bazinnetje rinkelde, antwoordde Ziggy onmiddellijk ,,Hallo Gary!".
Eerst kon de 30-jarige verloofde van Suzy nog lachen om de kuren van de papegaai, maar toen Suzy en hij op een avond arm in arm in de zetel zaten en Ziggy plots riep ,,Gary, ik hou van jou" kreeg de man argwaan. ,,Aanvankelijk vond ik het grappig, maar toen ik zag hoe Suzy reageerde, besefte ik dat er iets mis was. Ze werd zo rood als een tomaat en begon te wenen", aldus de man.
Ze beslisten dan maar om een punt achter de relatie te zetten. Chris besliste bovendien om Ziggy van de hand te doen. ,,Hij bleef de naam Gary maar roepen, want kon ik anders doen".
Zou je zo'n beest niet de nek omdraaien?
Ziggy, een praatgrage papegaai, is de held van de Britse pers geworden omdat hij de scheiding van zijn baasjes veroorzaakte. Ziggy verklapte immers de zorgvuldig geheim gehouden voornaam van de minnaar van zijn bazinnetje.
De 25-jarige Suzy Collins had haar affaire met Gary, een voormalige collega, liever geheim gehouden. Maar dat was buiten de babbelzieke Ziggy gerekend. Elke keer de naam Gary voorkwam in een reclamespotje of een serie op televisie bootste het dier een zoengeluid na. Wanneer de mobilofoon van zijn bazinnetje rinkelde, antwoordde Ziggy onmiddellijk ,,Hallo Gary!".
Eerst kon de 30-jarige verloofde van Suzy nog lachen om de kuren van de papegaai, maar toen Suzy en hij op een avond arm in arm in de zetel zaten en Ziggy plots riep ,,Gary, ik hou van jou" kreeg de man argwaan. ,,Aanvankelijk vond ik het grappig, maar toen ik zag hoe Suzy reageerde, besefte ik dat er iets mis was. Ze werd zo rood als een tomaat en begon te wenen", aldus de man.
Ze beslisten dan maar om een punt achter de relatie te zetten. Chris besliste bovendien om Ziggy van de hand te doen. ,,Hij bleef de naam Gary maar roepen, want kon ik anders doen".
Zou je zo'n beest niet de nek omdraaien?
maandag 16 januari 2006
Defenestratie
"... en veroordeelt het Hof U tot de dood door defenestratie.
Bewakers, grijp de veroordeelde en gooi hem door het raam!"
Dat is de reden waarom de Hoven van Assisen van ons land doorgaans zetelen op de hoogste verdieping van gebouwen van vijftien verdiepingen of meer.
Bewakers, grijp de veroordeelde en gooi hem door het raam!"
Dat is de reden waarom de Hoven van Assisen van ons land doorgaans zetelen op de hoogste verdieping van gebouwen van vijftien verdiepingen of meer.
In de ViewMaster: het onvermijdelijke
Ik heb er lang geen aandacht aan besteed. Niet willen besteden eigenlijk.
Maar stilaan moet ik er écht wel rekening mee houden: het verdwijnen van mijn ouders.
De helft van het jaar wonen zij in het buitenland, maar nu zijn ze weer in het land.
Toen ik hen na al die maanden terugzag schrok ik. Wat zijn zij oud. Kranig, maar oud. Het lijkt ook of ze transparanter zijn geworden.
Maar er is meer. Voor het eerst zag ik de angst voor het onvermijdelijke in hun ogen. Vooral in die van mijn vader., toen hij zei dat hij "binnen moest" voor een controle. Het is de eerste keer in mijn leven dat hij zoiets vooraf meedeelt.
Hij is niet meer zo sterk als vroeger en hij beseft het ook.
Het is of hij mij, en zijn kinderen en kleinkinderen, intensiever aankijkt dan vroeger. Alsof de afstand groter wordt.
Wij spreken zulke dingen niet uit in onze familie, maar iedereen, broers én zussen voelen het wel.
Ik moet opletten. Er zijn een aantal dingen die ik nog graag met mijn vader zou uitpraten. Geen slechte dingen, geen rekeningen die nog vereffent moeten worden of zo, dat niet. Maar ik moet gewoon opletten dat hij mij niet ontglipt zoals dat met mijn grootouders is gegaan.
Die waren er plots weg.
zondag 15 januari 2006
De 17de Kerstboomvrijlating
Gisteren was het feest in Hoeilaart, mijn adoptiedorp.
Groot feest.
Met de 17de jaarlijkse kerstboomvrijlating, de derde zondag na Kerstmis, word een mooie traditie in eer gehouden.
's Ochtends begon het bij mij thuis in familiale kring met het aftooien van onze prachtige Nordic Hill. Na drie weken stand te hebben gehouden in een toch droge kamerlucht, stond zij er nog even spits en pront bij, zij het wat zenuwachtig, alsof zij voorvoelde wat er komen ging.
Ja, het is een zij. Kenners zoals ik, en vele andere Hoeilanders met mij, zien dat, maar het vergt jaren oefenen om het onder de knie te krijgen. Bij de mannetjes hangen de naalden eerder neerwaarts en bij vrouwtjes staan ze eerder spits rechtop. Dit is een vuistregeltje voor buitenstaanders, geen garantie voor accuratesse!
's Middags voltrok zich dan het grote gebeuren in volle dorpsgemeenschap.
Alle Hoeilanders, pastoor, burgemeester en schepenen, verzamelden zich met hun kerstbomen aan de rand van het Zoniënwoud.
De korte vrijheidsmis werd opgeluisterd door het ingetogen, maar zeer begeesterde gezang van ons onvolprezen Ruusbroec-koor. Zuiver A capella, wat het publiek rillen deed, en beslist niet omdat het -3° vroor!
Daarna werden de kerstboomeigenaren toegesproken door vervolgens de schepen van Cultuur, van Landbouw en Dorpsvermaak, door de voorzitter van het O.C.M.W., de glunderende gemeentesecretaris (voor wie het de eerste keer was dat hij deze eer mocht smaken), de schepen van Openbare Werken en Bosbouw en tot slot door de Burgemeester zelf. Deze laatste was zoals hem eigen het minst breedsprakerig, maar zijn boodschap was duidelijk: zoals de Here God zijn kudde heeft losgelaten, zo moeten wij Hoeilanders onze bomen kunnen loslaten!
Toen brak het grote ogenblik aan.
Het Moment.
Elke Hoeilander liet voorzichtig zijn boom los en trok zich terug op de weide van boer Van der Vaert, waar de laatste voorraden Glühwein van 2005 ter beschikking van het publiek stonden, met Neropannekoeken gebakken door het personeel van restaurant Victoria.
Aan de overkant stonden de boompjes bij elkaar. Onwennig drentelend van links naar rechts, elkander besnuffelend. Aarzelend. Ongelovig over wat hen overkwam.
Maar zie dan, een heus wonder!
Alsof hun naalden allen tegelijk de onontwijkbare kracht van de grote magneet van de vrijheid hadden gevonden. Langzaam maar zeker... , mannetjes en vrouwtjes tegelijk, kwam een grote stampede van kerstbomen in beweging. Ook mijn lieve, fiere Nordic Hill in de voorste gelederen liet zich niet kennen.
Met gekraak, geraas, geruis, geknisper, gesplinter en gedaas. Het duurde wel een vol uur alvorens de laatsten in het donker van het bos verdwenen waren. Hun trek naar de vrijheid definitief begonnen!
Daarmee is het jaarlijkse feest, dat ons door de Overijsenaren - die de opgang van Hoeilaart in de vaart der volkeren nooit hebben kunnen verkroppen - ten zeerste wordt benijd, echter niet zomaar voorbij! Geen Hoeilander die aan de leemte, die met het vrijlaten van zijn kerstboom in zijn huis is ontstaan zou kunnen wennen zonder nieuws van zijn naar de vrijheid hollende boom.
Over drie weken is het opnieuw verzamelen geblazen in zaal"de Eekhoorn", waar de heren Paul Van Lood en OCMW voorzitter Brouette verslag zullen doen van de kerstboomtrek, die zij hoogstpersoonlijk in een door de gemeente ter beschikking gestelde terreinwagen volgen. Met filmcamera's en geluidsregistratiemateriaal.
Die dag, gevoeglijk het feest van "de Grote Aankomst" genoemd, krijgt elke Hoeilander een foto van zijn kerstboom op de plaats waar hij in de Russische toendra wortel staat te schieten!
Het is pas na afloop van deze bijeenkomst, "de Grote Aankomst" dus, dat voor de ware Hoeilander het nieuwe jaar van start kan gaan en hij de lege plek in zijn huis zal opvullen met een kamerhoge vetplant, een statige lamp of een plastisch kunstwerk.
Groot feest.
Met de 17de jaarlijkse kerstboomvrijlating, de derde zondag na Kerstmis, word een mooie traditie in eer gehouden.
's Ochtends begon het bij mij thuis in familiale kring met het aftooien van onze prachtige Nordic Hill. Na drie weken stand te hebben gehouden in een toch droge kamerlucht, stond zij er nog even spits en pront bij, zij het wat zenuwachtig, alsof zij voorvoelde wat er komen ging.
Ja, het is een zij. Kenners zoals ik, en vele andere Hoeilanders met mij, zien dat, maar het vergt jaren oefenen om het onder de knie te krijgen. Bij de mannetjes hangen de naalden eerder neerwaarts en bij vrouwtjes staan ze eerder spits rechtop. Dit is een vuistregeltje voor buitenstaanders, geen garantie voor accuratesse!
's Middags voltrok zich dan het grote gebeuren in volle dorpsgemeenschap.
Alle Hoeilanders, pastoor, burgemeester en schepenen, verzamelden zich met hun kerstbomen aan de rand van het Zoniënwoud.
De korte vrijheidsmis werd opgeluisterd door het ingetogen, maar zeer begeesterde gezang van ons onvolprezen Ruusbroec-koor. Zuiver A capella, wat het publiek rillen deed, en beslist niet omdat het -3° vroor!
Daarna werden de kerstboomeigenaren toegesproken door vervolgens de schepen van Cultuur, van Landbouw en Dorpsvermaak, door de voorzitter van het O.C.M.W., de glunderende gemeentesecretaris (voor wie het de eerste keer was dat hij deze eer mocht smaken), de schepen van Openbare Werken en Bosbouw en tot slot door de Burgemeester zelf. Deze laatste was zoals hem eigen het minst breedsprakerig, maar zijn boodschap was duidelijk: zoals de Here God zijn kudde heeft losgelaten, zo moeten wij Hoeilanders onze bomen kunnen loslaten!
Toen brak het grote ogenblik aan.
Het Moment.
Elke Hoeilander liet voorzichtig zijn boom los en trok zich terug op de weide van boer Van der Vaert, waar de laatste voorraden Glühwein van 2005 ter beschikking van het publiek stonden, met Neropannekoeken gebakken door het personeel van restaurant Victoria.
Aan de overkant stonden de boompjes bij elkaar. Onwennig drentelend van links naar rechts, elkander besnuffelend. Aarzelend. Ongelovig over wat hen overkwam.
Maar zie dan, een heus wonder!
Alsof hun naalden allen tegelijk de onontwijkbare kracht van de grote magneet van de vrijheid hadden gevonden. Langzaam maar zeker... , mannetjes en vrouwtjes tegelijk, kwam een grote stampede van kerstbomen in beweging. Ook mijn lieve, fiere Nordic Hill in de voorste gelederen liet zich niet kennen.
Met gekraak, geraas, geruis, geknisper, gesplinter en gedaas. Het duurde wel een vol uur alvorens de laatsten in het donker van het bos verdwenen waren. Hun trek naar de vrijheid definitief begonnen!
Daarmee is het jaarlijkse feest, dat ons door de Overijsenaren - die de opgang van Hoeilaart in de vaart der volkeren nooit hebben kunnen verkroppen - ten zeerste wordt benijd, echter niet zomaar voorbij! Geen Hoeilander die aan de leemte, die met het vrijlaten van zijn kerstboom in zijn huis is ontstaan zou kunnen wennen zonder nieuws van zijn naar de vrijheid hollende boom.
Over drie weken is het opnieuw verzamelen geblazen in zaal"de Eekhoorn", waar de heren Paul Van Lood en OCMW voorzitter Brouette verslag zullen doen van de kerstboomtrek, die zij hoogstpersoonlijk in een door de gemeente ter beschikking gestelde terreinwagen volgen. Met filmcamera's en geluidsregistratiemateriaal.
Die dag, gevoeglijk het feest van "de Grote Aankomst" genoemd, krijgt elke Hoeilander een foto van zijn kerstboom op de plaats waar hij in de Russische toendra wortel staat te schieten!
Het is pas na afloop van deze bijeenkomst, "de Grote Aankomst" dus, dat voor de ware Hoeilander het nieuwe jaar van start kan gaan en hij de lege plek in zijn huis zal opvullen met een kamerhoge vetplant, een statige lamp of een plastisch kunstwerk.
In de ViewMaster: Sus Antigoon
Terwijl Uitgeverij de Standaard en de Erven Willy Vandersteen een fiere strijd voeren om het imago van de lieve volkshelden Suske en Wiske te vrijwaren, is ons een verschrikkelijk feit onder ogen gekomen. Immoraliteit en vunzigheden kennen blijkbaar geen grenzen meer.
Waar ons olijk vriendenduo al zestig jaar lang zuiver en jong als echte broer en zus (wat zij niet zijn) door het leven gaan, wordt onthuld hoe Sus Antigoon zijn dagen slijt sinds hij uit de reeks is weggeschreven en gegomd.
Hij mag dan een vergeestelijkt personage zijn geweest. Beeld je eens in wat onze jeugd denken moet wanneer zij in prille puberteit, op die leeftijd het lezen van Suske en Wiske albums spijtig genoeg een beetje ontgroeit, hun eigen lichaam en dat van vriendjes en vriendinnetjes beter leren kennen. Hoe groot moet de schok van herkenning dan niet zijn bij het ontrollen van dat eerste condoom, met kloppend hart gekocht in een anonieme Colruyt: Sus Antigoon die hen grijnslachend aankijkt!
Waarom uitgerekend Sus Antigoon, gelukkig zonder kurkentrekker?Waren er dan geen geloofwaardiger figuren te vinden bij Uitgeverij De Standaard?
Rooie Zita?
Of een del uit de Rode Ridder?
Foei Uitgevers. Foei erven. Verlaat dit verderfelijk pad nu het nog kan.
Bedrijfswagens in ViewMaster perspectief
Overmorgen mag Peter zijn bedrijfswagen in ontvangst nemen. Een Volkswagen Passat. Schitterende wagen. Zeker in de uitvoering die Peter op gewiekste wijze heeft kunnen bedingen van zijn Vietnamese dealer. Een welgemeend Hiep Hiep Hoera is hier op zijn plaats!
Volkswagen, en zeker de Passatlijn, wordt in sommige kringen, vooral have nots, dikwijls afgedaan als een dorre, karakterloze wagen. Daar ben ik het niet mee eens. In mijn ogen is het duidelijk dat Vokswagens, en zéker de Passat, zuivere klasse uitstralen. De klasse van de zelfverzekerde professional die afziet van nutteloze accessoires en protserigheid: zoals bij volbloed Arabische paarden de klasse en de intrinsieke kracht in het dier, zijn stamboom, ja in het bloed zitten, zitten bij de VW Passat alle kracht en efficiëntie ook in het design en de motorkap. Niet in de franje.
Een Passat is dus zeker geen BMW (het patsersvehikel bij uitstek) of een Mercedes (het "kijk eens hoe rijk ik ben" voertuig van de geestelijk luiere parvenu). Neen, de Passat is uniek. Ik herhaal: UNIEK. Onvervangbaar uniek. Uniek zeg ik. Dat heeft de producent tot zijn eigen scha en schande ondervonden toen het de Phaeton op de markt wou brengen. De zogenaamde Passat voor de rijkere consument. Het is faliekant afgelopen met dat project.
Passatrijders keurden de Phaeton geen blik waardig. Een Passatchauffeur identificeert zich niet met malafide politici, protserige maffiabazen of inhalige pooiers. De stille kracht van de ware Passat is onverwoestbaar, niet te corrumperen en de marketeers die de Phaeton op de markt brachten vinden nu zelfs geen job bij Fiat.
Ik maak mij echter over één ding zorgen. Peter wil zijn Passat laten cartunen om een echt persoonlijke touch aan zijn wagen te geven. Daar is niks op tegen. De meeste Passateigenaars personaliseren hun voertuig. Maar Peter, is het écht dit wat je wil?
Volkswagen, en zeker de Passatlijn, wordt in sommige kringen, vooral have nots, dikwijls afgedaan als een dorre, karakterloze wagen. Daar ben ik het niet mee eens. In mijn ogen is het duidelijk dat Vokswagens, en zéker de Passat, zuivere klasse uitstralen. De klasse van de zelfverzekerde professional die afziet van nutteloze accessoires en protserigheid: zoals bij volbloed Arabische paarden de klasse en de intrinsieke kracht in het dier, zijn stamboom, ja in het bloed zitten, zitten bij de VW Passat alle kracht en efficiëntie ook in het design en de motorkap. Niet in de franje.
Een Passat is dus zeker geen BMW (het patsersvehikel bij uitstek) of een Mercedes (het "kijk eens hoe rijk ik ben" voertuig van de geestelijk luiere parvenu). Neen, de Passat is uniek. Ik herhaal: UNIEK. Onvervangbaar uniek. Uniek zeg ik. Dat heeft de producent tot zijn eigen scha en schande ondervonden toen het de Phaeton op de markt wou brengen. De zogenaamde Passat voor de rijkere consument. Het is faliekant afgelopen met dat project.
Passatrijders keurden de Phaeton geen blik waardig. Een Passatchauffeur identificeert zich niet met malafide politici, protserige maffiabazen of inhalige pooiers. De stille kracht van de ware Passat is onverwoestbaar, niet te corrumperen en de marketeers die de Phaeton op de markt brachten vinden nu zelfs geen job bij Fiat.
Ik maak mij echter over één ding zorgen. Peter wil zijn Passat laten cartunen om een echt persoonlijke touch aan zijn wagen te geven. Daar is niks op tegen. De meeste Passateigenaars personaliseren hun voertuig. Maar Peter, is het écht dit wat je wil?
Het personeelsfeest in ViewMasterperspectief
Gisteren ben ik naar het personeelsfeest geweest.
Ik heb zo nu en dan twijfels over de zin van dergelijke patronale initiatieven, maar ik moet toegeven dat ik mij, voor mijn doen, uitstekend vermaakt heb. Van één ding heb ik echter spijt: ik dans niet.
Ik ben er te verlegen voor. Bang om mij belachelijk te maken of dat dierlijke lusten het van mijn dagdagelijkse zelfbeheersing zouden halen. Daarom dans ik niet.
Toch maak ik mij daarover nu zorgen. Als je baas zorgt voor een weergaloos dansorkest en jij als personeelslid danst niet: is dat dan geen insubordinatie? Een schrijnwerker die zijn personeel schaven en hamers geeft verwacht toch ook dat die
daarmee werken?In mijn geval zou dwang misschien helpen, maar een incentive zou dat zeker doen!
Met een loonsverhoging van 5% en een verplichte cursus ballroom dansen zou ik volgend jaar de ster van ons personeelsfeest zijn.
Laat ik dit punt op de agenda van de volgende dienstvergadering plaatsen. Ik weet zeker dat een aantal andere collega's hier ook dankbaar gebruik van zouden willen maken.
donderdag 12 januari 2006
The Wonderful Marlboro Man (slot)
Was dit een doordeweekse gelagzaal van een café? Het leek eerder een pantheon van cultuurhistorische helden: Emile Zola, Willy Vandersteen, Karl May, Steinbeck, Thomas Mann, Tolstoy, ... te veel om op te sommen. Behalve dan nog de grote Herman Brusselmans. De enige helmboswuivende Vlaamse auteur met enige allure.
Met zijn graatmagere persoonlijkheid vulde hij de helft van het etablissement. Jonge vrouwen, soapactrices, modeontwerpsters, aankomende babes. Zwijmelend lagen zij aan zijn voeten, te luisteren naar de parelmoeren uitspraken die van zijn lippen rolden.
Ik voorvoelde het onmiddellijk, dit verhaal zou slecht voor mij aflopen.
Op een of andere manier voelde de grote Herman dat ik hem zat aan te gapen. Voelde hij zich betrapt of aangevallen? Ik weet het niet, maar het onvermijdelijke gebeurde: hij sprak mij aan!
"Wel blogger, je hebt je wel héél lelijk in nesten gewerkt nietwaar? Te veel hooi op je vork genomen, hé?"
"?, " ik staarde hem aan alsof ik een god zag mens worden.
"Dat komt er van als je irreële figuren gaat gebruiken, als je in metaforen wil spreken en vooral, als je het zoekt in name dropping. Zoiets vraagt talent, maar kom, ik ben goed gezind, ik weet al wie met mij mee mag gaan om al de hoeken van mijn kamer te zien, dus ik zal je uit de nood helpen. Op één voorwaarde, je verdwijnt uit dit verhaal en komt er nooit meer in terug. Afgesproken?"
Dankbaar knikte ik van ja, keek nog even naar de Marlboro Man en verliet The Bridge, met het schaamrood op mijn lippen, maar wel net op tijd om het brood aan mijn vrouw te geven die klaar stond met de koffie.
De rest van het verhaal heb ik maar van horen zeggen, maar laat ik het u, trouwe lezer, niet onthouden.
Naar verluidt was ik nog de deur niet uit of Herman Brusselmans gebaarde naar de Marlboro Man dat hij naderbij moest komen. Argeloos ging het Far West symbool van stoere rokers daar op in. Ai, dat bekwam hem slecht. Herman greep hem beet, rolde hem op, hield hem bij een kaarsvlam en pafte hem gezapig op. Opgeruimd stond netjes.
Bleven nog onze paarden over.
Herman Brusselmans schopte de vrouwen uit zijn weg en ging naar buiten.
("Niet weggaan", siste hij de dichtstbijzijnde brunette nog toe)
Van de knol van de Marlboro Man trok hij zich geen fluit aan, die bestond toch niet (de knol bedoel ik), en hij liep in een rechte lijn zonder versagen op Ingrid Bergman af. Met een geoefende hand greep hij de staart van de pony, trok hem recht omhoog, stak zijn smoel tussen de paardenbillen (ponybillen?) en plaatste daar een hartstochtelijk gemeende kus.
En warempel, de pony veranderde ter plekke in de Ingrid Bergman die wij allen uiteraard kennen. Zij keek Herman dankbaar aan en vroeg hem, nu zij daar de kans toe had, onmiddellijk om het scenario te schrijven voor een film.
"Zwijg, uw tijd is al lang voorbij, en ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd" schijnt Herman geroepen te hebben.
Inderdaad, dat is zo. Wij mogen dan ook niet verder beslag op hem leggen en kunnen dit verhaal beter hier beëindigen.
Met zijn graatmagere persoonlijkheid vulde hij de helft van het etablissement. Jonge vrouwen, soapactrices, modeontwerpsters, aankomende babes. Zwijmelend lagen zij aan zijn voeten, te luisteren naar de parelmoeren uitspraken die van zijn lippen rolden.Ik voorvoelde het onmiddellijk, dit verhaal zou slecht voor mij aflopen.
Op een of andere manier voelde de grote Herman dat ik hem zat aan te gapen. Voelde hij zich betrapt of aangevallen? Ik weet het niet, maar het onvermijdelijke gebeurde: hij sprak mij aan!
"Wel blogger, je hebt je wel héél lelijk in nesten gewerkt nietwaar? Te veel hooi op je vork genomen, hé?"
"?, " ik staarde hem aan alsof ik een god zag mens worden.
"Dat komt er van als je irreële figuren gaat gebruiken, als je in metaforen wil spreken en vooral, als je het zoekt in name dropping. Zoiets vraagt talent, maar kom, ik ben goed gezind, ik weet al wie met mij mee mag gaan om al de hoeken van mijn kamer te zien, dus ik zal je uit de nood helpen. Op één voorwaarde, je verdwijnt uit dit verhaal en komt er nooit meer in terug. Afgesproken?"
Dankbaar knikte ik van ja, keek nog even naar de Marlboro Man en verliet The Bridge, met het schaamrood op mijn lippen, maar wel net op tijd om het brood aan mijn vrouw te geven die klaar stond met de koffie.
De rest van het verhaal heb ik maar van horen zeggen, maar laat ik het u, trouwe lezer, niet onthouden.
Naar verluidt was ik nog de deur niet uit of Herman Brusselmans gebaarde naar de Marlboro Man dat hij naderbij moest komen. Argeloos ging het Far West symbool van stoere rokers daar op in. Ai, dat bekwam hem slecht. Herman greep hem beet, rolde hem op, hield hem bij een kaarsvlam en pafte hem gezapig op. Opgeruimd stond netjes.
Bleven nog onze paarden over.
Herman Brusselmans schopte de vrouwen uit zijn weg en ging naar buiten.
("Niet weggaan", siste hij de dichtstbijzijnde brunette nog toe)
Van de knol van de Marlboro Man trok hij zich geen fluit aan, die bestond toch niet (de knol bedoel ik), en hij liep in een rechte lijn zonder versagen op Ingrid Bergman af. Met een geoefende hand greep hij de staart van de pony, trok hem recht omhoog, stak zijn smoel tussen de paardenbillen (ponybillen?) en plaatste daar een hartstochtelijk gemeende kus.
En warempel, de pony veranderde ter plekke in de Ingrid Bergman die wij allen uiteraard kennen. Zij keek Herman dankbaar aan en vroeg hem, nu zij daar de kans toe had, onmiddellijk om het scenario te schrijven voor een film.
"Zwijg, uw tijd is al lang voorbij, en ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd" schijnt Herman geroepen te hebben.
Inderdaad, dat is zo. Wij mogen dan ook niet verder beslag op hem leggen en kunnen dit verhaal beter hier beëindigen.
woensdag 11 januari 2006
Het ViewMaster perspectief (33)
De aanleiding
Onlangs kwam mijn zoon, Alexander, thuis met een bijzonder kerstpaket. Hij was niet helemaal duidelijk over hoe het spul, , een plastic zak met 100 condooms, in zijn bezit was gekomen, maar dat was niet de reden waarom ik hem hoonlachend met zijn vriendinnetje, een delletje met het verstand van een middelbegaafde amoebe maar een lijf als Kate Moss, naar zijn kamer stuurde. Neen, het gaat mij om de herkomst van het gerief: de Liberale Vakbond, althans de franstalige pendant ervan: CGSLB.
Met de beste wil van de wereld, maar ik begrijp niet goed wat zulk een organisatie daarmee eigenlijk wil. Leden werven? Aan naambekendheid doen? Geen enkele zinnige uitleg zat er bij, niet syndicaal, maar ook niet practisch, en het logo is nu ook niet bepaald erotiserend. Nu ja, met honderd condooms kan je al een tijdje zorgeloos oefenen, maar toch.
Om de CGSLB een hart onder de riem te steken verstrek ik in deze post de nuttige gegevens voor al wie, behalve Alexander (aan wie ik het correct gebruik zelf heb gedemonstreerd, zijn vriendinnetje was toch beschikbaar) er nood aan heeft. Het komt recht van de site van Wikipedia.
Het Condoom
Een condoom is een anticonceptiemiddel
in de vorm van een hoesje, gewoonlijk gemaakt van latex,
dat wordt gebruikt om de penis
van de man gedurende de geslachtsgemeenschap
te omhullen met als doel:
- het sperma op te vangen om de kans op zwangerschap
te verkleinen en - het fysiek contact tussen de penis en de andere partner te voorkomen als bescherming tegen seksueel overdraagbare aandoeningen (SOA).
Historie
Condoomgebruik in de 19e eeuw
De oudste pogingen om condooms te maken uit geweven stoffen zijn op niets 
uitgelopen. De eerste condooms die wel effectief werkten, werden gemaakt van schapendarm of andere materialen van dierlijke oorsprong. Er zijn nog steeds condooms van dit type te koop voor mensen met een allergie voor rubber, en ook omdat ze beter in staat zouden zijn om gevoel en lichaamswarmte over te dragen dan condooms gemaakt van synthetische stoffen. Ze zijn echter niet zo efficiënt als contraceptiemiddel of om seksueel overdraagbare aandoeningen te voorkomen.
De productie van condooms in latex was een grote stap voorwaarts omdat ze zowel veel doeltreffender als betaalbaarder waren dan de versie gemaakt van
natuurlijke materialen. In de eerste helft van de 20e eeuw was, bijvoorbeeld om religieuze redenen, op veel plaatsen de verkoop van condooms verboden, en later werd de verkoop vaak alleen toegestaan als een methode om ziekte te voorkomen.
Een verdere verbetering van het condoom werd gevonden in het topje (reservoir) dat ruimte gaf voor het sperma na ejaculatie. Een andere poging om het condoom te verbeteren: de korte kap die alleen de eikel afdekte, was een ernstige mislukking.
In de laatste 20 jaar zijn condooms verschenen in verschillende maten, kleuren, vormen, geuren en smaken. Sommige varianten worden verkocht voor extra stimulatie gedurende de geslachtsgemeenschap, anderen zijn speciaal bedoeld voor orale seks of anale seks. De meeste condooms bevatten een glijmiddel met tegenwoordig vaak een zaaddodende werking, maar dit is geen afdoend alternatief voor het
gebruik van een apart zaaddodende pasta.
Er zijn ook condooms van polyetheen en polyurethaan waarvan wordt verwacht dat ze even effectief zijn als latex, maar ze zijn nog niet zo uitgebreid getest. Deze andere materialen zijn wel nuttig voor personen met een latex allergie
Het vrouwencondoom
Sinds 1920 is het vrouwencondoom ontwikkeld. Dit is groter dan het mannencondoom en heeft een versterkte ringvormige opening. Het is ontworpen om voor de gemeenschap in de vagina te worden gebracht.
Effectiviteit
Als anticonceptiemiddel hebben condooms het voordeel dat ze vrijwel
geen bijwerkingen hebben. Bovendien bieden ze bescherming tegen seksueel overdraagbare aandoeningen.
Maar er is een vreemd verschijnsel: de theoretische bescherming die een condoom biedt is heel hoog, maar in de praktijk wordt een veel slechter resultaat gezien. Dit komt doordat veel mensen het condoom niet op de juiste manier gebruiken. Zelfs het aanraken van de vrouwelijke geslachtsdelen met dezelfde hand die gebruikt is om het condoom te verwijderen, zonder deze goed te wassen, kan tot een zwangerschap
leiden. Veel mannen blijken verder niet goed te weten hoe een condoom omgedaan moet worden; dit kan resulteren in afglijden of breken van het condoom gedurende het geslachtsverkeer.
Een vaak vernoemd nadeel van condooms is het verminderd gevoel van het lichaamscontact. Dit ongenoegen kan ruimschoots worden goedgemaakt door de gemoedsrust die men door de veiligheid van het vrijen met een condoom kan hebben. Hoewel kenners als Hendrik Daems die als een lachertje wegwuiven.
Houd voor het juiste gebruik van condooms de volgende regels in acht:
- Pas op met scherpe nagels.
- Breng het condoom pas aan
als de penis volledig in erectie is. Uiteraard voordat er enig contact met de vagina is. - Druk het topje (reservoir) van het condoom stevig dicht en hou het vast tijdens het aanbrengen, zodat er wel ruimte blijft voor het ejaculaat, maar er geen luchtbel in het condoom komt. Dit om het knappen van het condoom te vermijden. Bevat het reservoir toch lucht, gebruik dan een nieuw condoom om elk risico te vermijden.
- Gebruik alleen glijmiddel dat expliciet condoom-veilig is. Glijmiddelen op oliebasis maken het latex kapot. Als de vagina droog is moet gebruik worden gemaakt van een glijmiddel om falen
van het condoom door schuren te voorkomen. - Onmiddellijk na de ejaculatie moet de penis (nog in erectie) worden teruggetrokken uit de vagina. Houdt hierbij de rand van het condoom vast om afglijden te voorkomen.
- Was de handen en de penis voor hernieuwd contact met de vrouw.
- Gooi het condoom na gebruik weg, maar nooit in het toilet omdat dit verstoppingen in het rioolstelsel kan geven.
Andere info
Instructies voor veilige seks en over het gebruik van condooms kan worden gevonden op www.nvsh.nl
Instructies voor het gebruik van vrouwencondooms zijn te vinden op http://www.condoom-anoniem.nl/Condooms-gebruiken/gebruiksaanwijzing-femidom.html
dinsdag 10 januari 2006
Weblogs tegen racisme!
Tussen alle grollen en prietpraat door mag het ook wel eens ernstig zijn!Voor meer info klikt u maar op het logo. Het VB houdt van klikkers!
maandag 9 januari 2006
Juan Simon Pidalgo: de laatste vrijheidsstrijder (slot)
De eens gevreesde vrijheidstrijder zat de ganse dag in een stoel voor de deur, het hoofd op de borst gezonken. Des avonds sloot hij als altijd de luiken, hing de camouflagenetten en ging langzaam naar bed. Des ochtends stond hij op en ging wederom buiten voor het huis zitten, als een verslagene, een uitgespeelde. Soms, bij het naderen van een stap, lichtte hij het hoofd op; er gloorde en zwakke hoop in hem dat er nog iemand zou stilstaan en vragen: hebt gij die Duitsers nog? Kunt gij mij een exclusief gesprek vergunnen? Doch men ging zwijgend voorbij. Men kende hem niet meer.
Eens op een dag echter kwam er een kleine karavaan muilezels voorgereden, volgeladen met hoogst professioneel journalistiek materiaal. Opgewekt zwaaide de sterreporter met zijn Press Card, een bolwangige mesties sprong van de laatste ezel en trad op Pidalgo af. Gevolgd door die fris gewassen gringo van de pers, met zijn voorname glimlach op het fijne, blozende gelaat.
"Vriend," sprak hij, "zijt gij de bekende vrijheidstrijder Pidalgo, feitelijk heerser van de vallei van Barba Negra en contreien?"
"Jawel, heer."
De arme strijder was opgerezen en hield zich met moeite overeind aan de leuning van zijn stoel.
"Welnu, zeg mij dan, wat is dit voor een vreemde vrijheidstrijd in dit land?" vervolgde de journalist, even de wenkbrauwen fronsend, "men kan mij hier geen enkel wapenfeit, geen enkel teken van verzet voor zetten. Gisteren nog zag ik Ramon "El Tigre Triste" Montoya en vroeg hem naar de stand van zaken en hij antwoordde dat er geen stand van zaken was, daar er vrede heerste. Wat betekent dat? Gij doet toch zeker aan die dwaasheid niet mee?"
De vermaarde verzetsheld richtte zich plotseling in zijn volle lengte op .
"Gij zijt hier bij de verzetstrijder Juan Simon Pidalgo, Heer," zeide hij.
De sterjournalist knikte voldaan.
"Ik heb het u wel gezegd," sprak hij, zich tot zijn gevolg wendend, "deze held vindt zijn weerga niet in geheel Peumbia. Gij stelt mij niet teleur amigo. Ik wil ook u niet beschamen: over zeven dagen kom ik terug, om uw vermaardheid met een schitterende TV-reportage te eren. Gij behoeft niet veel te doen. Ik ben een vijand van het vele, een vriend echter van het efficiënte. Zorg slechts voor een of twee gijzelaars en enkele van uw vermaarde ondervragingsresultaten. Op tien internationale journalisten kunt gij rekenen. Tot weerziens."
De karavaan hobbelde heen.
De volgende ochtend zag men Pidalgo niet meer buiten zitten. De luiken bleven gesloten, de deur was toe. Reeds waande men het kamp ontruimd, toen de zevende dag een blauw rookwolkje uit de schoorsteen omhoog kringelde. Enige uren later drong een zwak gereutel door de reetjes der gesloten luiken naar buiten. De verbazing in Barba Negra was algemeen. Men klopte op de deur en tikte tegen de ruiten, doch antwoord kwam er niet.
Tegen de avond reed de muilezelkaravaan voor. De journalist en negen collega's stegen in vrolijke spanning af en liepen enige malen om de gesloten ondervragingsbarak. Vol verwachting en welbehagen aanschouwden zij de verse bloedveegjes op de drempel van het lemen gebouwtje.
"Komaan," sprak de sterreporter, na enige tijd gewacht te hebben of er iemand ter verwelkoming naar buiten trad, "wij zullen naar binnen gaan."
Hij lichtte de klink van de deur op, duwde haar open, en bleef aangenaam verrast op de drempel staan. In het kale vertrek met de haken in het plafond stond een sneeuwwit projectiescherm, zijdelings van een kale houten tafel die versierd was met de vlag van het patriotisch bevrijdingsleger Juan Simon Pidalgo. Op de tafel lag een van de vermaarde opeisingspamfletten, op merkloos A4-papier gestencild in de wereldvermaarde Pidalgo Lay-out. Achter de tafel zat Pidalgo. Hij zag zeer bleek.
"Mijne heren," sprak hij met zwakke stem, "daar ik eerst onlangs verschrikkelijk nieuws moest incasseren, gevoel ik mij niet in staat u naar behoren te begroeten, nog minder u rond te leiden op de wijze die aan uw beroep en belang past. Duidt het dus niet euvel indien een oude strijder in uw midden heeft plaats genomen om toe te zien of alles volgens uw wensen geschiedt. En zo ik dan niet zelf het woord kan voeren, ik ben toch beschikbaar om naar beste krachten de beelden die u dra zult aanschouwen toe te lichten."
De grote Amerikaanse reporter fronste een ogenblik het voorhoofd, doch hij zag weldra de redelijkheid van deze woorden in. De videobeelden met de smekende woorden van de gijzelaar (dit keer een vrouw van ongeveer zestig jaar) en de politieke vrijheidsverklaring waren als vanouds uitstekend. Eensgezind waren de meegekomen journalisten en de Amerikaan liet niet na te benadrukken hoe onder de indruk hij wel was. Veel gijzelaars had hij al gezien en vrijlatingen bijgewoond, zo zei hij, en hij mocht zich beroemen op een carrière strekkende vanuit de tijd van Indochina tot en met de tweede oorlog in Irak. Doch hier had zag hij een meester aan het werk. Mocht hij ook de naam vernemen van het de gegijzelde vrouw die zopas de meest afschuwelijke gruweldaden tegen het vrije volk van Barba Negra had bekend?"
"Geachte gasten," sprak Pidalgo, na enige ogenblikken in verlegenheid voor zich gekeken te hebben, "uw complimenten verblijden mij zeer en doen mij de zware offers van de strijd vergeten, die ik al jaren voor mijn mensen voer. Vergun echter dat ik de naam van deze onzalige hoer niet noem en wees zo goed tevreden te zijn met de verzekering dat het mij de pijnlijkste maar tevens meest doeltreffende pijnigingen uit het "CIA Interviewtechnieken" boek vergde om de waarheid aan het licht te brengen."
"Dat is revolutionair gesproken," meende de gringo glimlachend, "elk groot leider torst zijn geheimen. Wil iemand van de collega's zo goed zijn mijn nati-muskietenlotion te halen die ik in mijn rugzak op mijn muilezel vergat?"
Een van zijn gezellen begaf zich naar buiten. Na een kwartier kwam hij terug; hij zag krijtwit.
"Wat is er Duval?" vroeg de sterreporter lachend, "gij kijkt alsof gij een spook hebt gezien?"
"Neen Rudi. Een vers gedolven grafput met een houten kruis: Juanita Tapioca. Trouw in de strijd tot op het laatste moment."
Dit was de laatste videoboodschap die Juan Simon Pidalgo aan de buitenwereld gaf. Hij stierf naar het schijnt kort daarop en werd begraven samen met zijn vrouw in de enige lap revolutionaire grond die voor eeuwig de zijne werd.
(met dank aan Godfried Bomans)
Eens op een dag echter kwam er een kleine karavaan muilezels voorgereden, volgeladen met hoogst professioneel journalistiek materiaal. Opgewekt zwaaide de sterreporter met zijn Press Card, een bolwangige mesties sprong van de laatste ezel en trad op Pidalgo af. Gevolgd door die fris gewassen gringo van de pers, met zijn voorname glimlach op het fijne, blozende gelaat.
"Vriend," sprak hij, "zijt gij de bekende vrijheidstrijder Pidalgo, feitelijk heerser van de vallei van Barba Negra en contreien?"
"Jawel, heer."
De arme strijder was opgerezen en hield zich met moeite overeind aan de leuning van zijn stoel.
"Welnu, zeg mij dan, wat is dit voor een vreemde vrijheidstrijd in dit land?" vervolgde de journalist, even de wenkbrauwen fronsend, "men kan mij hier geen enkel wapenfeit, geen enkel teken van verzet voor zetten. Gisteren nog zag ik Ramon "El Tigre Triste" Montoya en vroeg hem naar de stand van zaken en hij antwoordde dat er geen stand van zaken was, daar er vrede heerste. Wat betekent dat? Gij doet toch zeker aan die dwaasheid niet mee?"
De vermaarde verzetsheld richtte zich plotseling in zijn volle lengte op .
"Gij zijt hier bij de verzetstrijder Juan Simon Pidalgo, Heer," zeide hij.
De sterjournalist knikte voldaan.
"Ik heb het u wel gezegd," sprak hij, zich tot zijn gevolg wendend, "deze held vindt zijn weerga niet in geheel Peumbia. Gij stelt mij niet teleur amigo. Ik wil ook u niet beschamen: over zeven dagen kom ik terug, om uw vermaardheid met een schitterende TV-reportage te eren. Gij behoeft niet veel te doen. Ik ben een vijand van het vele, een vriend echter van het efficiënte. Zorg slechts voor een of twee gijzelaars en enkele van uw vermaarde ondervragingsresultaten. Op tien internationale journalisten kunt gij rekenen. Tot weerziens."
De karavaan hobbelde heen.
De volgende ochtend zag men Pidalgo niet meer buiten zitten. De luiken bleven gesloten, de deur was toe. Reeds waande men het kamp ontruimd, toen de zevende dag een blauw rookwolkje uit de schoorsteen omhoog kringelde. Enige uren later drong een zwak gereutel door de reetjes der gesloten luiken naar buiten. De verbazing in Barba Negra was algemeen. Men klopte op de deur en tikte tegen de ruiten, doch antwoord kwam er niet.
Tegen de avond reed de muilezelkaravaan voor. De journalist en negen collega's stegen in vrolijke spanning af en liepen enige malen om de gesloten ondervragingsbarak. Vol verwachting en welbehagen aanschouwden zij de verse bloedveegjes op de drempel van het lemen gebouwtje.
"Komaan," sprak de sterreporter, na enige tijd gewacht te hebben of er iemand ter verwelkoming naar buiten trad, "wij zullen naar binnen gaan."
Hij lichtte de klink van de deur op, duwde haar open, en bleef aangenaam verrast op de drempel staan. In het kale vertrek met de haken in het plafond stond een sneeuwwit projectiescherm, zijdelings van een kale houten tafel die versierd was met de vlag van het patriotisch bevrijdingsleger Juan Simon Pidalgo. Op de tafel lag een van de vermaarde opeisingspamfletten, op merkloos A4-papier gestencild in de wereldvermaarde Pidalgo Lay-out. Achter de tafel zat Pidalgo. Hij zag zeer bleek.
"Mijne heren," sprak hij met zwakke stem, "daar ik eerst onlangs verschrikkelijk nieuws moest incasseren, gevoel ik mij niet in staat u naar behoren te begroeten, nog minder u rond te leiden op de wijze die aan uw beroep en belang past. Duidt het dus niet euvel indien een oude strijder in uw midden heeft plaats genomen om toe te zien of alles volgens uw wensen geschiedt. En zo ik dan niet zelf het woord kan voeren, ik ben toch beschikbaar om naar beste krachten de beelden die u dra zult aanschouwen toe te lichten."
De grote Amerikaanse reporter fronste een ogenblik het voorhoofd, doch hij zag weldra de redelijkheid van deze woorden in. De videobeelden met de smekende woorden van de gijzelaar (dit keer een vrouw van ongeveer zestig jaar) en de politieke vrijheidsverklaring waren als vanouds uitstekend. Eensgezind waren de meegekomen journalisten en de Amerikaan liet niet na te benadrukken hoe onder de indruk hij wel was. Veel gijzelaars had hij al gezien en vrijlatingen bijgewoond, zo zei hij, en hij mocht zich beroemen op een carrière strekkende vanuit de tijd van Indochina tot en met de tweede oorlog in Irak. Doch hier had zag hij een meester aan het werk. Mocht hij ook de naam vernemen van het de gegijzelde vrouw die zopas de meest afschuwelijke gruweldaden tegen het vrije volk van Barba Negra had bekend?"
"Geachte gasten," sprak Pidalgo, na enige ogenblikken in verlegenheid voor zich gekeken te hebben, "uw complimenten verblijden mij zeer en doen mij de zware offers van de strijd vergeten, die ik al jaren voor mijn mensen voer. Vergun echter dat ik de naam van deze onzalige hoer niet noem en wees zo goed tevreden te zijn met de verzekering dat het mij de pijnlijkste maar tevens meest doeltreffende pijnigingen uit het "CIA Interviewtechnieken" boek vergde om de waarheid aan het licht te brengen."
"Dat is revolutionair gesproken," meende de gringo glimlachend, "elk groot leider torst zijn geheimen. Wil iemand van de collega's zo goed zijn mijn nati-muskietenlotion te halen die ik in mijn rugzak op mijn muilezel vergat?"
Een van zijn gezellen begaf zich naar buiten. Na een kwartier kwam hij terug; hij zag krijtwit.
"Wat is er Duval?" vroeg de sterreporter lachend, "gij kijkt alsof gij een spook hebt gezien?"
"Neen Rudi. Een vers gedolven grafput met een houten kruis: Juanita Tapioca. Trouw in de strijd tot op het laatste moment."
Dit was de laatste videoboodschap die Juan Simon Pidalgo aan de buitenwereld gaf. Hij stierf naar het schijnt kort daarop en werd begraven samen met zijn vrouw in de enige lap revolutionaire grond die voor eeuwig de zijne werd.
(met dank aan Godfried Bomans)
Het ViewMaster perspectief (32)
Rauw van de lever:
Mijn eerste werkdag na een verdiend kerstverlof zit er op.
Na een moeizame ochtend, kwam het werk dan toch op gang.
Schokkend vind ik de rabiate apologiën die Peter meent te moeten voeren ten voordele van software gigant Microsoft, op uitgerekend mijn eerste werkdag in 2006!
Tot overmaat van ramp, toen ik daarna in de namiddag een meeting aan het voorbereiden was, in Office Word, verdubbelde zich op een magische en dus onverklaarbare manier al wat in intypte. Een lay-out van twee kolommen werd er een van vier, enzovoort...
En voor u betweterig opmerkt dat ik met illegale kopieën werk: niet waar, mijn notebook is zo straight als een Mormoons zendeling.
Ik kan er echt niet aan doen, maar telkens als ik het woord Microsoft hoor, heb ik het gevoel dat het over een soort van oplichting gaat. Het is een indruk, maar indrukken zijn menselijk! Zoals de Mormonen, die zijn ook heel menselijk, en toch komen zij er bij mij niet in!
Sorry!!!!
zondag 8 januari 2006
Mijn leven bekeken door een ViewMaster (30)
Gisteren werd ons gezinnetje opgeschrikt door een gigantische knal!
BOEM
Wat was dat?
Mijn vrouw slaakte een ijselijke gil en mijn kinderen lagen onmiddellijk in een deuk. Mijn vrouw schrikt altijd op de meest gotische manieren en de meest onbenullige "accidentjes" krijgen op die manier de allure van een bombardement op Bagdad.
Na kalm checken of de voorgevel van ons huis nog intact was bleek dat het probleem niet extern was.
Integendeel, in de keuken had zich een plas gevormd onder het koffieapparaat. Een efficiënt onploffingsfenomeen had er de bodem uitgeslagen. Vaarwel Krüp's koffie en expresso combi-apparaat.
Niet getreurd, we wisten waar het aan lag: slecht kalkrijk leidingwater en slecht onderhoud.
Vanmorgen reed ik dus linea recta naar Krëfel alwaar ik onmiddellijk werd bekoord door een Kenwood BrewMaster! Voor mij het zinnige alternatief voor de Senseo hype. Mijn nieuwe koffiezetapparaat is voorzien van een timer, en een doseringsknop.
Ik hoef voortaan niet meer uit een kan te schenken, ik hou gewoon mijn kopje tegen de doseringsknop van de BrewMaster en hop, mijn kopje vult zich. Bovendien, écht waar, zonder nadruppelingen. Uiteraard kunnen mijn gezinsleden hetzelfde, het is werkelijk Fool Proof. Waarschijnlijk Japans ontwerp.
Uit ervaring weet ik dat gedurende de levensduur van mijn koffieapparaten wij gemiddeld 1,5 keer de glazen kan breken en die dus héél duur moeten vervangen. Dat probleem stelt zich met de BrewMaster ook al niet meer, dank zij de ingebouwde maar toch uitwasbare (plastic) kan en de doseringsknop.
Van mijn oude Krüp heb ik nog de twee (vorig jaar apart wegens glasbreuk herkochte kannetjes). Die kunnen nu op eBay. Zo leer ik dat ook weer kennen.
Ik voel mij bijzonder efficiënt bij het begin van dit nieuwe jaar!
BOEM
Wat was dat?
Mijn vrouw slaakte een ijselijke gil en mijn kinderen lagen onmiddellijk in een deuk. Mijn vrouw schrikt altijd op de meest gotische manieren en de meest onbenullige "accidentjes" krijgen op die manier de allure van een bombardement op Bagdad.
Na kalm checken of de voorgevel van ons huis nog intact was bleek dat het probleem niet extern was.
Integendeel, in de keuken had zich een plas gevormd onder het koffieapparaat. Een efficiënt onploffingsfenomeen had er de bodem uitgeslagen. Vaarwel Krüp's koffie en expresso combi-apparaat.
Niet getreurd, we wisten waar het aan lag: slecht kalkrijk leidingwater en slecht onderhoud.
Vanmorgen reed ik dus linea recta naar Krëfel alwaar ik onmiddellijk werd bekoord door een Kenwood BrewMaster! Voor mij het zinnige alternatief voor de Senseo hype. Mijn nieuwe koffiezetapparaat is voorzien van een timer, en een doseringsknop.
Ik hoef voortaan niet meer uit een kan te schenken, ik hou gewoon mijn kopje tegen de doseringsknop van de BrewMaster en hop, mijn kopje vult zich. Bovendien, écht waar, zonder nadruppelingen. Uiteraard kunnen mijn gezinsleden hetzelfde, het is werkelijk Fool Proof. Waarschijnlijk Japans ontwerp.
Uit ervaring weet ik dat gedurende de levensduur van mijn koffieapparaten wij gemiddeld 1,5 keer de glazen kan breken en die dus héél duur moeten vervangen. Dat probleem stelt zich met de BrewMaster ook al niet meer, dank zij de ingebouwde maar toch uitwasbare (plastic) kan en de doseringsknop.
Van mijn oude Krüp heb ik nog de twee (vorig jaar apart wegens glasbreuk herkochte kannetjes). Die kunnen nu op eBay. Zo leer ik dat ook weer kennen.
Ik voel mij bijzonder efficiënt bij het begin van dit nieuwe jaar!
De dubbelgangers
Op een april negentien drieëntachtig werd in het parlement van het Prinsdom L. een belangrijke besluit gestemd. Weliswaar op basis van een wisselmeerderheid, maar de ernst waarmee de politici van L. zich altijd van hun taken kweten stond garant voor de correcte uitvoering ervan. (Precies zoals zij altijd eender ander besluit gewetensvol uitvoerden.)
Besluit 19830401/PB is echter belangrijk omdat de rigoureuze uitvoering ervan verstrekkende gevolgen had voor de wereldpolitiek en de finale lotsbestemming van het ministaatje.
De meeste parlementairen van L. ten tijde van het besluit waren de kinderen en kleinkinderen van beroepspolitici die zelf stamden uit geslachten die sinds mensenheugenis nooit anders dan politieke ambten en bestuurlijke functies hadden bekleed. Dat verklaart waarom zij de nodige politieke wijsheid in pacht hadden om tot zulk hun formidabele beslissing te komen.
Lang vóór in Groot Britannië de Magna Charta werd geïntroduceerd kende L. al een verfijnd en modern systeem van open en vrije verkiezingen dat het doorgeven van politieke ambten en bestuursmandaten van vader op zoon, van moeder op dochter of ook intergeslachtelijk, op volkomen natuurlijke, vrije en democratische wijze regelde. De voor L. zo specifieke en ook nu nog op raadpleegbare oorkonden gebaseerde politieke instellingen hebben er via trial and error voor gezorgd dat alle nuttige politieke reflexen en ervaringen die de voorouderlijke geslachten door de eeuwen heen opdeden in de woelige geschiedenis van hun landje, opgeslagen werden in hun genen en hun DNA. Dat leidde er gaandeweg toe dat via de normale biologische selectiemechanismen (ik verwijs slechts naar de wetten van Mendel of de leer van Darwin) L. bij het inluiden van de twintigste eeuw gezegend was met een politiek superieur begaafde klasse die politieke integriteit en inzicht paarde aan een bestuurlijk métier van duizelingwekkend niveau. Geen enkele staat kon zich op dat vlak met L. meten. En ik durf te betwijfelen of er op dit ogenblik staten zijn die zich de gelijke van het toenmalige L. mogen noemen.
Het langdurig proces van historische, politieke en biologische selectie en ontwikkeling is uiteindelijk geculmineerd in uitspraken, besluiten en beslissingen die hun tijd ver vooruit waren en nog zijn, en die qua nut en zinvolheid hun invloed tot ver buiten de grenzen van het eigen landje lieten gevoelen.
De "Dubbelgangerwet" , want daar hebben we het over zoals de geïnformeerde lezer al wel begrepen heeft, had als doel, niet meer of niet minder, dan op een vreedzame manier het dubbelzinnige, het leugenachtige en zelfs het vlakweg crapuleuse in het discours van vele wereldleiders aan de kaak te stellen en de verworpenen op aarde zo een kans te geven zich te bevrijden van misleiding, onderdrukking en uitbuiting. Dat klinkt pretentieus, maar in feite was het heel eenvoudig van opzet, al vergde de uitwerking ervan meer dan de gewone oprichting van een werkgroep of subsidiëring van deze of gene NGO. Het komt er op neer dat op basis van een wetenschappelijk programma dertig internationale machthebbers en dictators een dubbelganger zouden krijgen. Deze dubbelgangers, gesteund door de formidabele veiligheidsdiensten van L. en enkele machtige bevriende pers- en mediagroepen zouden op gerichte wijze en via diverse vormen van sabotage en desinformatie hun tegenhangers, de échte leiders dus, in diskrediet brengen.
(wordt vervolgd. )
Besluit 19830401/PB is echter belangrijk omdat de rigoureuze uitvoering ervan verstrekkende gevolgen had voor de wereldpolitiek en de finale lotsbestemming van het ministaatje.
De meeste parlementairen van L. ten tijde van het besluit waren de kinderen en kleinkinderen van beroepspolitici die zelf stamden uit geslachten die sinds mensenheugenis nooit anders dan politieke ambten en bestuurlijke functies hadden bekleed. Dat verklaart waarom zij de nodige politieke wijsheid in pacht hadden om tot zulk hun formidabele beslissing te komen.
Lang vóór in Groot Britannië de Magna Charta werd geïntroduceerd kende L. al een verfijnd en modern systeem van open en vrije verkiezingen dat het doorgeven van politieke ambten en bestuursmandaten van vader op zoon, van moeder op dochter of ook intergeslachtelijk, op volkomen natuurlijke, vrije en democratische wijze regelde. De voor L. zo specifieke en ook nu nog op raadpleegbare oorkonden gebaseerde politieke instellingen hebben er via trial and error voor gezorgd dat alle nuttige politieke reflexen en ervaringen die de voorouderlijke geslachten door de eeuwen heen opdeden in de woelige geschiedenis van hun landje, opgeslagen werden in hun genen en hun DNA. Dat leidde er gaandeweg toe dat via de normale biologische selectiemechanismen (ik verwijs slechts naar de wetten van Mendel of de leer van Darwin) L. bij het inluiden van de twintigste eeuw gezegend was met een politiek superieur begaafde klasse die politieke integriteit en inzicht paarde aan een bestuurlijk métier van duizelingwekkend niveau. Geen enkele staat kon zich op dat vlak met L. meten. En ik durf te betwijfelen of er op dit ogenblik staten zijn die zich de gelijke van het toenmalige L. mogen noemen.
Het langdurig proces van historische, politieke en biologische selectie en ontwikkeling is uiteindelijk geculmineerd in uitspraken, besluiten en beslissingen die hun tijd ver vooruit waren en nog zijn, en die qua nut en zinvolheid hun invloed tot ver buiten de grenzen van het eigen landje lieten gevoelen.
De "Dubbelgangerwet" , want daar hebben we het over zoals de geïnformeerde lezer al wel begrepen heeft, had als doel, niet meer of niet minder, dan op een vreedzame manier het dubbelzinnige, het leugenachtige en zelfs het vlakweg crapuleuse in het discours van vele wereldleiders aan de kaak te stellen en de verworpenen op aarde zo een kans te geven zich te bevrijden van misleiding, onderdrukking en uitbuiting. Dat klinkt pretentieus, maar in feite was het heel eenvoudig van opzet, al vergde de uitwerking ervan meer dan de gewone oprichting van een werkgroep of subsidiëring van deze of gene NGO. Het komt er op neer dat op basis van een wetenschappelijk programma dertig internationale machthebbers en dictators een dubbelganger zouden krijgen. Deze dubbelgangers, gesteund door de formidabele veiligheidsdiensten van L. en enkele machtige bevriende pers- en mediagroepen zouden op gerichte wijze en via diverse vormen van sabotage en desinformatie hun tegenhangers, de échte leiders dus, in diskrediet brengen.
(wordt vervolgd. )
vrijdag 6 januari 2006
Mijn leven bekeken door een ViewMaster (29)
Ik ben nog steeds De zelfmoordclub van Arto Paasillinnen aan het lezen. Eerlijk gezegd, het valt wat tegen. Het verhaal hobbelt voort zonder dat er echt vaart in zit. Zou het aan de vertaling liggen? Dat kan ik natuurlijk niet beoordelen, maar op een of andere manier ontbreekt het dit boek aan consistentie. Het lijkt niet doordacht en dat kan zowel aan de vertaling liggen als aan het origineel zelf (qua thematische uitwerking enz.).
Qua vertaling lijkt het mij nodig dat een vertaler exact het "timbre" van het origineel weet te kiezen. Een nette correcte vertaling is dus niet genoeg. Bijvoorbeeld mag je volgens mij niet (om engelse voorbeelden te gebruiken) in eenzelfde boek het woord kitten nu eens vertalen als katje en wat verder als poesje. En om te weten welk van de twee mogelijkheden je gaat gebruiken moet je het boek dat je vertaald en de stijl en het karakter van de auteur ervan heel goed aanvoelen.
Nu ja, misschien moet ik dit jaar ook eens iets vertalen. Het is wat gemakkelijk om in een blogje opmerkingen te staan maken.
Dat is jammer, want de idee is prachtig!
* * *
Peter's Blog gezien.
Ja, ik ben schromelijk tekort geschoten en heb geen Nieuwjaarswensen geSMSt. Ik wens hem nochthans zeker niks kwaads toe. Ik weet het ook niet waarom ik zo laks ben. Misschien omdat ik al dat SMS'n nogal gratuit vind.
Hierbij dan Peter: GELUKKIG NIEUWJAAR VOOR JOU EN ALLEN DIE JE DIERBAAR ZIJN!!!
The Wonderful Marlboro Man (2)
De eerste dag van de barre tocht verliep rustig, zonder noemenswaardige incidenten. Uiteraard had Marlboro Man heel wat bekijks, maar is dat eigenlijk niet normaal? In de Druivenstreek zie je niet veel cowboy's meer. En zeker geen helden uit het collectief geheugen. Ook meen ik eens te hebben opgevangen dat Camel eigenlijk het meeste gerookte merk is in die streek. Een toeareg was dus waarschijnlijk vertrouwder overgekomen.
Tegen de middag arriveerder wij bij The Bridge, de bekende afspanning bij de spoorweg in Seven Tombs. Marl reikte mij de teugels van zijn bronco aan en vroeg mij even te wachten.
Hij trok zich terug achter een paar struiken en kort daarop hoorde ik hem klaterend urineren.
(Shit, heeft die vent dan geen stadse manieren?)
"I never dreamed that any mere physical experience could be so stimulating," zei hij zichtbaar opgelucht toen hij weer de teugels overnam.
Ik moet hem nogal fronsend hebben aangekeken want: "Whatcha lookin' so mean for, Boy? A man takes a drop too much once in a while, it's only human nature." wees hij mij terecht met een andere quote.
"Nature, Mr. Marlboro Man, is what we are put in this world to rise above." repliceerde ik gevat en ik voelde mij echt als een acteur uit een filmklassieker.
"Je parafraseert de verkeerde film." antwoordde hij laconiek.
"Jij gaf de voorzet, ik ben gewoon gevolgd!"
Goedkeurend keek hij me in de ogen en vroeg dan,
"Zin in een robbertje poker?"
"Neen, ik gok niet."
"Pokeren is geen gokspel. Het is zuivere atlethiek, net zoals veldrijden iets is voor intellectuelen."
Ik bond Ingrid Bergman vast aan een straatlantaarn en volgde Marl The Bridge in.
Wat wij daar aanschouwden tart het onvoorstelbare!
Tegen de middag arriveerder wij bij The Bridge, de bekende afspanning bij de spoorweg in Seven Tombs. Marl reikte mij de teugels van zijn bronco aan en vroeg mij even te wachten.
Hij trok zich terug achter een paar struiken en kort daarop hoorde ik hem klaterend urineren.
(Shit, heeft die vent dan geen stadse manieren?)
"I never dreamed that any mere physical experience could be so stimulating," zei hij zichtbaar opgelucht toen hij weer de teugels overnam.
Ik moet hem nogal fronsend hebben aangekeken want: "Whatcha lookin' so mean for, Boy? A man takes a drop too much once in a while, it's only human nature." wees hij mij terecht met een andere quote.
"Nature, Mr. Marlboro Man, is what we are put in this world to rise above." repliceerde ik gevat en ik voelde mij echt als een acteur uit een filmklassieker.
"Je parafraseert de verkeerde film." antwoordde hij laconiek.
"Jij gaf de voorzet, ik ben gewoon gevolgd!"
Goedkeurend keek hij me in de ogen en vroeg dan,
"Zin in een robbertje poker?"
"Neen, ik gok niet."
"Pokeren is geen gokspel. Het is zuivere atlethiek, net zoals veldrijden iets is voor intellectuelen."
Ik bond Ingrid Bergman vast aan een straatlantaarn en volgde Marl The Bridge in.
Wat wij daar aanschouwden tart het onvoorstelbare!
donderdag 5 januari 2006
Juan Simon Pidalgo, de laatste vrijheidsstrijder (2)
Nu verging het echter zo dat er, door gelukkig uitgevallen democratische verkiezingen en de aanstelling van een meer dan bekwame regering, gevolgd door een goed economisch sociaal en economisch beleid, een periode van grote welvaart in Perumbia uitbrak. Onderwijs werd beschikbaar en warempel gratis gemaakt voor iedereen, zelfs de allerdomsten, de mensen kregen goed betaald werk, corrupte elementen uit politie en leger trokken zich terug, partijdige rechters hingen hun toga's aan de haak en, als climax van alle toppunten, gepaard met de groeiende rechtszekerheid en de politieke stabiliteit, hielden één voor één alle milities en privé-legertjes van de vrijheidsstrijders en politieke guerilleros er mee op in ruil voor een karige amnestieregeling.
Eén voor één, tot alleen nog het trotse kamp in Barba Negra, dat van el capitan Pidalgo, waar de rookpluimen bleven omhoogstijgen. Zolang er daar nog een zweempje van twijfel bleef bestaan over de frisse wind die er door Perumbia waaide bleef de trotse leider strijden voor zijn zaak. Hij kon er niet mee ophouden. Wanneer men hem op de hoogte bracht van de aanwezigheid van toeristen of hoogwaardigheidsbekleders in zijn territorium, bereidde hij ongezien zijn slag voor en liet ze ophalen. Zo verschoot hij zijn laatste kruit, filmde hij zijn laatste overgebleven videocassettes op aan opeisingsberichten, stuurde hij glimlachend zijn laatste trouwe luitenanten uit voor de onderhandelingen en het organiseren van de ruil van gevangenen voor losgeld of goederen.
Doch wat onvermijdelijk was gebeurde: de Perumbiaanse welvaart achterhaalde ook Barba Negra. Na enige tijd moest Pidalgo met lede ogen zijn laatste volgelingen zien vertrekken en de vuren in zijn kamp doofden een voor een. Wat overbleef bood een trieste aanblik. De marteltuigen hingen fonkelend aan de muur van de ondervragingsbarak en de blinkende videocamera lag werkeloos op zijn werktafel. Geen jammerklachten stegen meer op uit de gevreesde ondergrondse cellen, geen wellustig geroep van ondervragers en beulen steeg nog op uit de cellen waar zij zich meer dan nodig bezig hielden met geschaakte vrouwen. Een zompige, mistroostige lucht hing nu in de ongebruikte behuizingen en verving allengs de prikkelende luchten van vers bloed en verschroeide huid van weleer. Doch het treurigst om aan te zien was Juan Simon Pidalgo zelf. Mager en bleek doolde hij rond door zijn eens zo trotse kamp, toevend bij alle plaatsen waar de grote herinneringen aan verbonden waren. Uren kon hij staren op een bloedvlek in de vloer, een bruine veeg op de muur. Niet de rust die de vrede meebracht, niet het gebrek aan ideologisch debat deed hem vermageren. Wel het feit dat die er was gekomen zonder dat hij er ook maar een sikkepit van een rolletje van betekekenis in had gespeeld. Gaarne had hij nog langer gestreden, zo hij slechts opnieuw "gasten" naar de oude stijl mocht onthalen. Want zie, dat was het ergste: niets meer te zeggen te hebben wanneer er een journalist passeerde en vragend blikte naar de cellen. Hem de weg zien vervolgen, niet geïnformeerd met beeld en klank. Doch zelfs dit behoefde hij dra niet meer te beleven. Men ging ten laatste aan zijn kamp voorbij als aan alle andere kampen, zonder belangstelling, zonder zelfs op te zien, als aan een oord waarvan de zinloosheid op de houten luiken voor de ramen geschreven stond.
met dank aan Godfried Bomans. Wordt vervolgd.
Eén voor één, tot alleen nog het trotse kamp in Barba Negra, dat van el capitan Pidalgo, waar de rookpluimen bleven omhoogstijgen. Zolang er daar nog een zweempje van twijfel bleef bestaan over de frisse wind die er door Perumbia waaide bleef de trotse leider strijden voor zijn zaak. Hij kon er niet mee ophouden. Wanneer men hem op de hoogte bracht van de aanwezigheid van toeristen of hoogwaardigheidsbekleders in zijn territorium, bereidde hij ongezien zijn slag voor en liet ze ophalen. Zo verschoot hij zijn laatste kruit, filmde hij zijn laatste overgebleven videocassettes op aan opeisingsberichten, stuurde hij glimlachend zijn laatste trouwe luitenanten uit voor de onderhandelingen en het organiseren van de ruil van gevangenen voor losgeld of goederen.
Doch wat onvermijdelijk was gebeurde: de Perumbiaanse welvaart achterhaalde ook Barba Negra. Na enige tijd moest Pidalgo met lede ogen zijn laatste volgelingen zien vertrekken en de vuren in zijn kamp doofden een voor een. Wat overbleef bood een trieste aanblik. De marteltuigen hingen fonkelend aan de muur van de ondervragingsbarak en de blinkende videocamera lag werkeloos op zijn werktafel. Geen jammerklachten stegen meer op uit de gevreesde ondergrondse cellen, geen wellustig geroep van ondervragers en beulen steeg nog op uit de cellen waar zij zich meer dan nodig bezig hielden met geschaakte vrouwen. Een zompige, mistroostige lucht hing nu in de ongebruikte behuizingen en verving allengs de prikkelende luchten van vers bloed en verschroeide huid van weleer. Doch het treurigst om aan te zien was Juan Simon Pidalgo zelf. Mager en bleek doolde hij rond door zijn eens zo trotse kamp, toevend bij alle plaatsen waar de grote herinneringen aan verbonden waren. Uren kon hij staren op een bloedvlek in de vloer, een bruine veeg op de muur. Niet de rust die de vrede meebracht, niet het gebrek aan ideologisch debat deed hem vermageren. Wel het feit dat die er was gekomen zonder dat hij er ook maar een sikkepit van een rolletje van betekekenis in had gespeeld. Gaarne had hij nog langer gestreden, zo hij slechts opnieuw "gasten" naar de oude stijl mocht onthalen. Want zie, dat was het ergste: niets meer te zeggen te hebben wanneer er een journalist passeerde en vragend blikte naar de cellen. Hem de weg zien vervolgen, niet geïnformeerd met beeld en klank. Doch zelfs dit behoefde hij dra niet meer te beleven. Men ging ten laatste aan zijn kamp voorbij als aan alle andere kampen, zonder belangstelling, zonder zelfs op te zien, als aan een oord waarvan de zinloosheid op de houten luiken voor de ramen geschreven stond.
met dank aan Godfried Bomans. Wordt vervolgd.
maandag 2 januari 2006
Juan Simon Pidalgo, de laatste vrijheidsstrijder
Diep in de bergen van Perumbia, in de amper in kaart gebrachte streek van Barba Negra verschuilt zich tot op de dag van vandaag Juan Simon Pidalgo. Voor de één een terrorist, voor de andere een vrijheidstrijder. Welke zijde u ook kiest, iedereen die ooit met hem te maken kreeg roemt zijn eerlijkheid en zijn integriteit inzake de toepassing van de hem geheel eigen ideologische logica, gebaseerd op de zuiverheid van geest van de pure analfabeet. Nooit week hij af van de lijn die hij zich stelde en nooit voerde hij actie voor eigen gewin. Altijd verdeelde hij de winsten van gijzelingen of overvallen onder zijn volgelingen en de lokale bevolking die hem steunden. Slechts het minimum hield hij voor zichzelf en zijn vrouw Juanita Tapioca en dat besteedde hij in samenspraak met haar voor de aankoop van sobere huisraad of moderner wapentuig. Als de buit bijzonder meegevallen was nam hij zelfs genoegen met een nog kleiner percentage dan gewoonlijk, zeggende dat het plezier van veel geld te kunnen geven aan zijn vrienden in naam van de goede zaak (t.t.z. de bevrijding en ontwikkeling van Barba Negra) hem beloning genoeg was. Bij werkelijk grote geslaagde acties, zoals de vrijlating van die tweeëntwintig Franse toeristen voor zowat tweehonderdduizend Euro en vijfhonderd landmijnen van Britse makelij, stond hij handenwringend voor zijn tent, glanzend van verrukking, en liet hij het oog met welgevallen weiden over de dochters van zijn trouwe luitenant, Manolo "Ultimo Tremolo" Contreras. De volgende ochtend, zag men hem toen wenend van blijdschap en verrukking de tent van Carmen (de jongste dochter van Manolo) verlaten. Hij was met weinig tevreden.
Het is niet verwonderlijk dat hij zich met zijn gevolg in de regio van Barba Negra heeft gevestigd, de meest ontoegankelijke van Perumbia. Het is een zéér vruchtbaar gebied dat behalve van cocabladeren zeer goed voorzien is van wild en eetbare wilde planten. Terwijl ook de lokale landbouw als vanzelf floreert. Maïs, aardappelen, bananen, koffie, witloof, enz.: de boeren hoeven er na het zaaien nooit meer naar om te kijken en in de oogstperiode slechts de beste vruchten plukken. In de glorieperiode kwamen medestrijders af en aan, vrolijk staken hun rode vlaggen (het signaal dat zij overliepen van het reguliere leger naar het kamp van Juan) af tegen het groen van het gebladerte. Overal zag men lachende gezichten, volle monden en bolle wangen. Slechts schaars hoorde men klachten over amputaties, vermoordde familieleden, verdwijningen zonder processen. Gewoonlijk knikte Juan en wuifde met de hand, ten teken dat iedereen welkom was en dat soldij de volgende morgen al geregeld kon worden. Hoewel hij vrijheidstrijd en guerrilla op de meest professionele manier onder de knie had, was er één activiteit die de naam van Juan Simon Pidalgo tot in alle uithoeken van Perumbia, en daarna internationaal, verspreid had. Dat waren de ontvoeringen. Hoe hij het deed, men wist het niet. Men durfde er ook niet over nadenken zodra men vernam dat opnieuw een of andere arme drommel uit de straten van de hoofdstad was geplukt. Het had met zijn bijzonder overtuigende manier van communiceren en onderhandelen te maken, maar nooit, neen NOOIT kwam het NIET tot een uitlevering en het overhandigen van losgeld.
Journalisten van overal ter wereld hadden er dagreizen per muilezel voor over om Pidalgo te interviewen en zijn gijzelaars in hun moeilijkste momenten te fotograferen, en het kwam zelfs voor dat journalisten van kleine regionale bladen uit andere continenten, hun leven riskerende in de bergen van Barba Negra, de norse Pidalgo kwamen opzoeken, en zijn kamp alleen maar bezochten om kennis te nemen van de manieren waarop hij zijn onvrijwillige gasten tot medewerking overreedde.
Met dank aan Godfried Bomans. Wordt vervolgd.
Abonneren op:
Posts (Atom)