Er was eens een vrouw die ging beseffen dat zij onbeschreven was. Dientengevolge repte zij zich naar buiten en sprak de eerste de beste voorbijganger aan om haar alsnog te beschrijven.
"Maar mevrouw, hoe komt u er bij?"
"Waar bij?"
"Dat ik u zou kunnen beschrijven. Wij kennen elkaar niet eens."
"Maar dat maakt u precies tot een onbevangen getuige. Uitermate geschikt dus!"
Deze uitleg kon hem evenwel niet overtuigen.
"U blijft er bij dat u mij niet kan beschrijven?"
"Uiteraard," antwoordde de man die heel de tijd uiterst beleefd bleef al vond hij haar aandringen stilaan verdacht.
"Jammer."
Bedrukt liep zij weer naar huis, "misschien ben ik gewoon onbeschrijflijk," probeerde zij zich met de feiten te verzoenen, "zulke mensen zijn er nog."
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten