Ooit brak ik een gesprek in code. Dat ging als volgt:
"Als de maan over alle goeds waakt, waarom dan altijd kwaad denken als je in het licht staat? Dat heeft geen zin."
Zij die in het maanlicht stonden begrepen dat dit een wijze raad was en namen zich voor altijd in dat licht te blijven staan om zo deel te zijn en nog meer te krijgen van al het goede waarover de maan dan toch waakte.
Toen zij evenwel, na jaren, totaal niet meer beseften dat de maan met haar schijn evenzeer voor schaduwen zorgde als de zon, waren zij niet voorbereid op de ontmoeting met het volk dat voorheen, net zoals zijzelf ook en vooral, het kwade dacht.
Zij zagen zich in alle rechtschapenheid en in het volle maanlicht gedwongen in ballingschap en eeuwige hunker terug te trekken.
Dat voltrok zich dus in volstrekte code, wat deze geschiedenis nog onbegrijpelijker maakt.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten