Ik gaf nog een groot afscheidsfeest voor al mijn vrienden en bekenden, omdat ik mij daarna zou laten verbouwen tot een kameleon. (Ik zal niet uitweiden waar en hoe dat in zijn werk ging, maar ik wil er wel over kwijt dat het heel pijnlijk was en het koste ook enkele jaren vooraleer heel het proces en de genezing compleet was.)
Schielijk en totaal onopvallend keerde ik daarna weer naar ons dorp. Met een taaie, leerachtige huid en uitpuilende ogen, hongerig naar de dingen die ik vroeger nog met geen tang zou hebben aangeraakt en helemaal niet meer geïnteresseerd in wat ik eerder meende mij bovenmatig aan te belangen.
De eerste die ik tegenkwam was een oude schoolvriend die het wel een kwartier kostte om in mij de oude te herkennen:
"Wat ben jij veranderd zeg. Je valt totaal niet meer op en wat je allemaal verteld heb ik ook al dertien keer eerder en beter gehoord. Waarom heb je jezelf dat aangedaan?"
Ik zei dat het slechts een klein offer was en dat ik het iedereen kon aanraden. (Want wat zegt een mens anders, als er toch geen weg terug meer is?)
Hoofdschuddend liep hij door.
Verder herkende niemand mij meer of zag mij zelfs maar staan, tot gesprekken kwam het niet.
Even vreesde ik dat ik een grote vergissing had begaan en dat ik mij nooit in een kameleon had mogen laten veranderen. Stel dat de meerderheid van de mensheid hetzelfde zou doen en een totaal onopvallend leven zou beginnen leiden, zonder vaste kleur of geur of mening en inzicht en er wel voor wakend geen pertinente dingen te zeggen. In wat voor een land zouden we dan niet leven?
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten