Er was eens een man die Ventje heette. En Ventje ging eens op stap naar het park. Onderweg werd hij gewaar dat hij ineens wel tien jaar van zijn leven had verloren. Onmiddellijk keerde hij op zijn stappen terug in de hoop die terug te vinden. Maar op zijn terugweg verloor hij nog eens vìjftìen jaar.
Hij voelde wel aan dat er meer aan de hand was dan verstrooidheid en hij besloot om ook in alle zijstraten te gaan zoeken. (Ofschoon hij daar niet was geweest natuurlijk!)
"Als ik niet uitkijk verlies ik nog al mijn jaren," zo begon hij zichzelf bang te maken.
In een doodlopende steeg, na uren te hebben gezocht en navraag te hebben gedaan en nòg meer jaren te hebben verloren, zakte hij uiteindelijk door zijn benen boven een oud keldergat. Er bleef niet veel meer van hem over dan een schreiende baby.
Gelukkig werd hij daar precies op tijd gevonden door een kinderloos gebleven prinses die in het huis van dat keldergat het hoepelen kwam oefenen. Zij nam hem mee naar haar paleis waar zij hem met fijne maniertjes opvoedde en een leven gaf waar hij vroeger als Ventje zo vaak van gedroomd had.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten