Ontzet staarde Jan in zijn bord "Carbonnades à la Flamande" omdat hij meende er de toestand van ons land over één week in te ontwaren. Verontrust door de culinaire kundigheid van de kok stuurde hij daarom zijn bord meteen weer mee met de kelner.
Zijn vrouw, Ingrid, die hetzelfde had besteld daarentegen, zag niks en begon alvast met smaak te eten.
"Ik laat het niet koud worden," zei ze op de vergoelijkende toon van de egoïst.
Toen even later Jan in een ander aangevoerd bord "Carbonnades à la Flamande" kon kijken, net voor hij een enorme hap in zijn mond wilde schuiven, was hij zeker dat hij in zijn bord nu de toestand van ons land over één maand uitgeschept zag.
"Nondedju…" zei hij luider dan de bedoeling was, "waddismedadier." En opnieuw stuurde hij de kelner met het gerecht terug.
"Het is nochtans héél lekker," smekte Ingrid, die het inderdaad helemaal niet koud liet worden.
In zijn derde bord wist Jan heel zeker de situatie van ons land over één jaar te ontwaren en ook daar had hij geen trek in.
Op dat moment vroeg Ingrid alvast de dessertkaart.
In zijn vierde bord "Carbonnades à la Flamande" Jan de toestand van ons land over één eeuw en ook daarvan, ondertussen scheel van de honger, kreeg hij geen hap naar binnen.
Maar dat er echt iets aan het gerecht scheelde bleek pas veel later op de dag, toen zijn vrouw plots de slaapkamer uitrende met haar eerste aandrang van acute diarree.
Naar aanleiding van deze bizarre ervaringen met "Carbonnades à la Flamande" verloren zowel Jan als Ingrid al hun vertrouwen in dat nochtans door vele vrienden aangeprezen bistrootje "met eten van bij ons" en "Carbonnades à la Flamande" heeft geen van beiden ooit nog gegeten.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten