Mij werd eens een vrouw gesignaleerd die een woestijn in zich zou dragen. Als klimatoloog wekte dat uiteraard onmiddellijk mijn interesse. Ik had al wel gehoord van zulke fenomenen, maar het nog niet in de praktijk meegemaakt. Dus liet ik haar ontbieden en begon mijn onderzoek, maar niet nadat ik haar eerst aan een vochtinbrengend infuus had gelegd.
"Een woestijn in godsnaam, Een vrouw hoort toch vruchtbaar te zijn, en toegankelijk. Zelfs gul in zekere zin, met haar vruchten!"
Na eerst goed rondgekeken te hebben en uitgemaakt met welke middelen ik haar eventueel behandelen kon zei zij ineens:
"Ik ben niet de enige vrouw met een woestijn in zich. Sommigen van ons bergen ook heel andere streken. Maar doorgaans komt er niemand in."
Ik legde haar het belang uit van mijn onderzoek en eventuele behandeling.
"Onderzoek? Behandeling?" lachte zij droog, "Ik begrijp heel goed wat je bedoelt, maar dat soort wetenschap interesseert mij niet. Ook jij komt er niet in."
"Is het dan echt niet mogelijk…"
Maar verder sprak zij geen woord meer.
Op basis van wat zij mij had gezegd begreep ik ineens dat mijn leven op een dood spoor zat. Dat ik nooit wat had gezien, laat staan begrepen. Dat vrouwen met een woestijn in zich onoverkomelijk zijn bijvoorbeeld, zelfs al geloof je als man nog zo in oasen. Als zij besluiten dat je er niet in komt, dan kom je er niet in.
Ik verontschuldigde mij en staakte mijn klimatologisch onderzoek eveneens terstond. Ik wist dat ik nooit tot iets algeheel zou komen.
Het enige wat mij sindsdien nog interesseert is dat ik zo goed mogelijk de bodem waarop ik loop wil leren kennen. Kwestie van te begrijpen waarop ik mij bevind.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten